Nieuw Zeeland! Met campercar door het zuidereiland! Bijna thuis!

Ga er lekker voor zitten. Hier is mijn allerlaatste blog. Een lekker lang verhaal over 4 weken rondrijden in het zuidereiland van Nieuw Zeeland. Waar we werkelijk elke dag mooie dingen hebben gezien. Vandaag is mijn allerlaatste dag. Ik ga nog een dagje keihard genieten in Christchurch en dan vlieg ik de 12de om 12 uur via Singapore naar Schiphol. De 13de ben ik weer rond 7.00 uur in Nederland. Dat is een gek idee zeg en het doet ook een beetje pijn dat mijn reis ten einde is gekomen. Maar wat heb ik zin om iedereen weer te zien! Tot snel!

Campercar
Maar nu eerst het vervolg van mijn avonturen in Nieuw Zeeland. 11 januari, ik ben net door Tanja afgezet bij het hostel van Celine. Samen lopen we naar de camperauto. Ik sta voor een witte Nissan Tidda en kijk mijn ogen uit. De achterbank heeft plaatsgemaakt voor een opklapbed. Ik zie een box met keukenspullen, een cooker, een tas met eten en twee tuinstoelen. Perfect! Helaas ontdekken we direct dat Celine een boete te pakken heeft. Oeps het parkeren is in de steden in Nieuw Zeeland echt verschrikkelijk. 40 dollar, nou ja samen delen en dan valt het wel mee.

Op zoek naar Frodo in het bos
Terwijl we de stad verkennen hebben we tijd om elkaar een beetje beter te leren kennen. We hebben elkaar tenslotte nog maar een keertje eerder gezien en gaan nu samen 3 weken op pad. Gelukkig voelt het direct ontzettend goed. We kletsen er lekker op los terwijl we vanaf het viewpoint naar beneden lopen in park Victoria. We zijn opzoek naar een Lord of the Rings locatie, maar omdat elk pad in het bos bijna identiek is blijkt die niet makkelijk te vinden. We lopen zo een uur rond. Gelukkig lopen we het grootste stuk naar beneden en mopperen al een beetje dat we zo weer naar boven moeten. “Hey ik geloof dat ik dit pad herken!” Als we de bankjes zien met tekst van Sam en Gandalf  blijkt mijn gevoel te kloppen. We zijn wel een beetje teleurgesteld..  Is dit het dan? Dan komt er een verlegen jongen met vel rood geverfd haar de hoek om. Zijn plan; alle filmlocaties van Lord of the Rings bezoeken. En dat zijn er heel wat. Oke wat doen we? Verder lopen naar de weg beneden of terug naar boven door het bos. Misschien kunnen we liften en wil iemand ons naar boven brengen? We besluiten de gok te wagen. Als we bij de parkeerplaats beneden zijn maak ik nog even contact met de jongen en gelukkig wil hij ons bovenaan afzetten bij het viewpoint.

De Putanirua Pinnacles
We rijden nog wat rond in Wellington waarna we besluiten om, voor mij opnieuw, naar de Putanirua Pinnacles te rijden. Het is een prachtige rit van zo’n twee uur dwars door de bergen. Op de top van de berg, bij het uitzichtpunt is het tijd om te wisselen. Het voelt eerst een beetje onwennig en ik ben een beetje gespannen. Autorijden na 5 maanden, zou ik het nog kunnen? Linksrijden! roep ik de hele rit tegen mezelf. En ik heb menigmaal ruzie met de ruitenwissers. Die zitten namelijk aan de kant waar wij het knipperlicht verwachten. Gelukkig gaat het allemaal goed en overleef ik zelfs de ingewikkelde rotondes waarop je ook de andere kant op moet draaien.

Bij de ingang van de Putanirua Pinnacles is een camping, waar we voor 8 dollar per persoon kunnen overnachten. Bij de campings gerund door de Nieuw Zeelandse natuurmonumenten moet je betalen door je inschrijfformulier en het geld in een busje te stoppen. Zo nu en dan komen ze controleren. Ik leer van Celine al snel dat je dan dus voor 1 persoon kan betalen, we rijden namelijk in een auto. “Sorry, wij niet begrijpen Engels?”. We hebben gezellig contact met een stel uit Wellington, die bijna uit hun tent waait. Ze helpen ons met het bouwen van een soort muurtje waardoor we ondanks de wind toch onze pasta kunnen opwarmen op ons gaspitje.

Van een ander stel krijgen we de tip om in de avond naar de vuurtoren te rijden voor de zonsondergang en misschien wel zeehonden. Het is 30 minuten rijden en het waait nog steeds flink. “Daar!” Ik zie iets donkers op het strand liggen en trotseer de harde wind, maar terwijl ik dichterbij kom blijkt het een stuk hout te zijn, helaas. We rijden verder en stoppen zo nu en dan om over het strand te turen. We zijn al bijna aan het eind van de weg en beginnen de hoop een beetje te verliezen. Maar dan zien we ze. Drie grote zeehonden. Ik ben al helemaal blij in Nederland zie je er met geluk hooguit 1. We maken enthousiast wat foto’s. Gaan we terug of rijden we nog een klein stukje door? Gelukkig besluiten we door te rijden, want ineens staan we midden in de groep. Overal waar we kijken liggen zeehonden. Hoe langer we kijken hoe meer we er zien. Je moet gewoon oppassen waar je loopt. En de kleintjes zijn zo schattig! Ik weet werkelijk niet waar ik moet kijken en ren met mijn camera heen en weer tussen de zeehonden en de prachtige zonsondergang. Wat een bijzondere eerste avond!

De eerste nacht in de campercar. Het slapen was even wennen. We liggen namelijk met onze benen in de kofferbak en die is net wat smaller dan de rest van de auto. Ik moet dus even mijn plekje vinden in het bed. Maar als ik eenmaal slaap, slaap ik goed. Na een ontbijt met sojamelk, ontbijtgranen en banaan starten we de wandeling naar de Putanirua Pinnacles, tevens een film locatie van de Lord of de Rings. Dit keer loop ik niet naar het viewpoint, maar beneden tussen de rotsen. We genieten. Het is zo’n bijzondere plek. De rotsen zijn wel 14 miljoen jaar oud.

Rivendell
Hierna rijden we terug richting Wellington. Maar niet voor we zijn gestopt in Rivendell. Weten jullie het nog Lord of the Rings fans? Rivendell het huis van de elfen! We zijn er echt geweest hoor! Het elvenpaleis is alleen niet te zien voor ons als dreuzels. Ohw nee dat is van een andere film.. Maar we hebben wel de zelfde bomen gezien als in de film en voor de vorm hebben ze, NA de film, een poort gemaakt zodat ook wij niet elfen een mooie foto kunnen maken voor thuis. Het park met de hangbrug was overigens wel zeker het bezoeken waard!

Konijnenplaag
In Wellington parkeren we de auto gratis bij de supermarkt en besluiten het Papa Tongarewa museum te bezoeken. Het museum is super modern en echt indrukwekkend. We leren over de gevaren van tsunami’s, aardbevingen en vulkanen. Het land van Nieuw Zeeland is altijd in beweging en schuift dus elk jaar een stukje op. De komst van de Europeanen is van grote invloed geweest op de natuur in Nieuw Zeeland. Veel bos heeft plaatsgemaakt voor boerderijen. De Europeanen namen dieren mee, waaronder konijnen. De konijnen hebben het ontzettend naar hun zin en vormen, door hun gegraaf, een groot gevaar voor bijvoorbeeld de kliffen in Nieuw Zeeland. Daarnaast is er een tentoonstelling over een held tijdens de tweede wereldoorlog. We kijken omhoog naar gigantische levensechte poppen, gemaakt door de zelfde makers als de poppen gebruikt in de Lord of de Rings films. De manier waarop ze emoties hebben uitgebeeld is echt indrukwekkend. Ook lopen we nog rond tussen de Maori kunst en leren we wat over de gebruiken van de Maori. We slapen die nacht in het Base Hostel midden in de stad en genieten van een heerlijke douche.

Jaaa zuidereiland!
De volgende morgen staan we vroeg op. We moeten ons rond 7 uur melden bij de ferry. Het is 13 januari, vandaag gaan we naar het zuidereiland! Het eiland waar van iedereen zegt dat hij veel mooier is dan zijn broertje in het noorden. Het regent pijpenstelen, echt zoveel water! Zou het hele zuidereiland zo zijn? Dan moet ik echt een jas kopen.. We kletsen met een echtpaar uit China die ons allemaal leuke tips geven voor onze volgende reis naar China. Misschien een tussenstop op de terugweg naar Nederland schiet het door mijn hoofd. Op dat moment weten we nog amper iets van het Chinese corona virus. Voor nu eerst maar plannen maken voor hier in Nieuw Zeeland. Er is zo ontzettend veel te zien. We ontdekken direct dat we voor deze 3 weken keuzes moeten maken. We besluiten te starten met de westkust en dus linksom over het eiland te gaan rijden.

Golden Bay die niet van goud is
Onze eerste stop is Nelson. Een schattig plaatsje met winkeltjes, een piano op het plein en een wedstrijd voor de beste versierde kerstboom in de kerk. Dan rijden we door naar de Golden Bay. Hij is helemaal niet van goud en valt dus een beetje tegen. Wel hebben we een hele bijzondere camping, met uitzicht op het strand. Die avond loop ik helemaal in mijn eentje op het strand tussen de vogels. Mogen we hier echt slapen? Wat een gave plek!

14 januari. We rijden naar het eindpunt van de Golden Bay. Het is nog 5 kilometer lopen over het strand om bij de hoek van het eiland te komen, het noord/wester punt zeg maar. Na een paar kilometer besluiten we een duin op te klimmen voor een mooi uitzicht. We willen nog steeds bij het laatste punt zien te komen en dus besluiten we over de duinen verder te lopen. Het voelt werkelijk alsof we in een woestijn lopen, met zo nu en dan uitzicht over de zee. Dan zien we ineens, midden tussen de duinen een groene plek vol planten en vogels. Het lijkt wel een fata morgana! We genieten en besluiten over het strand weer terug te lopen. Dat loopt immers een stuk minder zwaar dan het zachte zand. Het blijkt nog een hele klus om tussen alle planten, met stekels, een uitgang te vinden. We lopen dus veel langer rond dan we eigenlijk gepland hadden. Maar wat we doen willen we goed doen en nemen lekker de tijd om te genieten. 

Hollandsglorie
Die middag lopen we rond in het nationaal park Abel Tasman. Ja dat is een Nederlandse held die hier als eerste Europeaan aan land is gekomen en vervolgens direct ruzie maakte met de Maori. Je kunt dagen in het park rondlopen, maar wij hebben geen tent dus besluiten naar een strand te lopen zo’n 2 uur lopen. Zeilboten, prachtig blauw water en spierwit zand. Als ik het zand optil blijkt dat sommige korrels gewoon doorzichtig zijn, het lijkt wel glas! Paradijs! Op de terugweg zijn we stevig aan het kletsen als het pad ineens een stukje naar beneden loopt. De steentjes onder onze voeten beginnen te rollen. Celine weet haar evenwicht te behouden, maar ik beland op mijn knie. Oeps schaaf wond, maar verder tot mijn opluchting geen last. En gelukkig heeft Celine pleisters in haar tas. We slapen die avond opnieuw in een camping aan de zee, prachtig!

Pannenkoeken
De volgende dag vervolgen we onze reis langs de westkust. We passeren de langste hangbrug van Nieuw Zeeland. Nou die willen we natuurlijk niet missen! We betalen 10 doller per persoon, maar de brug en vooral de beloofde bezienswaardigheid; “ het mijnwerkersdorp’ vallen een beetje tegen. 

We komen aan in Punakaiki met zijn beroemde pannenkoekenrotsen. Torens met allemaal lagen kalksteen, die miljoenen jaren geleden zijn opgebouwd in de zee en door verschuivingen boven water zijn komen te liggen.

Op naar de volgende bestemming. We staan op de parkeerplaats van de pannenkoekenrotsen tussen de pannenkoekenrestaurants als Celine de motor start. Ze rijdt achteruit, maar dan opeens roept ze dat haar stuur gek doet. Dat is het stuurslot! Roep ik wijs, maar goed geen idee hoe je die er dat weer van af krijgt.. Het is druk op de parkeerplaats en uiteraard begint er een te toeteren. Ik vraag maar weer hulp aan een van de kerels om ons heen. Die uiteindelijk met het advies komt om de motor te stoppen en opnieuw te starten. Geen idee of dit de officiële manier is, maar het helpt en we kunnen weer verder!

We doen boodschappen in Greymouth. Een mijnwerkersdorp ontstaan omdat er in 1905 goud werd ontdekt en waar de tijd lijkt stil te staan. In de supermarkt loopt een gezin rond met heel veel kinderen. Alle jongens in blauw overal en de meiden in blauwe lange jurk, heel bijzonder. Via een schildering op een buitenmuur worden we meegenomen in de geschiedenis.

Antikraak
Die avond komen we aan bij onze volgende camping in Hokitika. We gebruiken nog steeds de campermate app en laten ons elke keer verrassen. En dit keer worden we echt verrast. We komen in een oud psychiatrisch ziekenhuis terecht. In betere tijden de grootste werkgever in het dorp met zo’n 550 patiënten. Een gigantisch terrein met verschillende gebouwen, een watertoren en een kerk. Het ziekenhuis staat al zo’n 10 jaar leeg. Maar alle tafels, stoelen, bedden, gordijnen en kunstwerken van de patiënten zijn nog aanwezig. Zelf de machines gebruikt in de verloskundige praktijk zijn nog aanwezig, samen met wat medicijnen en spuiten. Het is echt een beetje spooky, maar ik kijk mijn ogen uit en voel me helemaal thuis, terug in de antikraak huizen. Als we geen plannen hadden gehad, had ik hier sowieso een week gebleven en alle gebouwen verkend. We mogen zelf kiezen waar we de auto parkeren.

Het terrein ligt op een heuvel en vanaf de heuvel hebben we uitzicht over zee. We zien een prachtige zonsondergang. Dan is het donker en gaan we op pad. We lopen over een bospad en het is echt pikkedonker. Terwijl we gruwelen over het ziekenhuis en het pad, “Ik hoor wat, loopt er iemand achter ons?!”, lopen we verder naar beneden. En dan zien we ze, overal om ons heen glimmen de glimwormen. Het is echt magisch zo in de bomen en dit keer helemaal gratis! Terug in het spookhuis krijg ik nog een korte rondleiding van de eigenaar van de panden. We griezelen om de doodenge levensechte poppen achter het raam en de isoleercellen.

De volgende morgen genieten we van een douche in het spookhuis. Het patiëntenbad en de oude weegschaal zijn nog aanwezig. Hopelijk hebben ze in de tussentijd wel een keer het douchegordijn vervangen.. We bezoeken Hokitika. Een gezellig centrum waar Celine iets leuks koopt voor haar moeder bij de glasmaker die je life aan het werk kan zien. Het dorp staat bekend om zijn sieraden van ‘greenstone’. Ook wij krijgen uitleg bij een juwelier. Elke greenstone is uniek, ook in prijs, en de vormen van de sieraden hebben verschillende betekenissen volgens de Maori cultuur.

Kiwi’s spotten
De met uitsterven bedreigde Kiwi is het nationale symbool van Nieuw Zeeland. Ze zijn in het wild heel lastig te spotten en dus bezoeken we ‘het Kiwi centrum’ van Hokitika. Allerlei kleuren vissen, schildpadden en kikkers. Tot onze verbazing lopen we langs allerlei dieren, maar geen Kiwi te zien. Het is voedertijd voor de aal, dus alle toeristen verzamelen zich bij de bak. Ja dag daar komen we niet voor! En dus lopen we verder. Dan helemaal aan het eind van de zaal “Kiwiverblijf”. Hehe, misschien mogen we straks wel een kleintje vast houden. We zijn alleen en turen rond in de donkere ruimte. En dan komt hij aangelopen een Kiwi en helemaal aan het eind van het hok nog eentje. Hmm het zijn er echt maar twee… Ze lopen mega snel en onrustig heen en weer want het is bijna voedertijd. Lastig te fotograferen dus, wat ook eigenlijk niet mocht. Maar we kunnen zeggen, we hebben Kiwi’s gezien!

Vlakbij het centrum ligt de Blue Gorge. Na een korte wandeling stroomt het grijskleurige ijskoude water, rechtstreeks van de gletsjer, langs ons heen. Oké, we hebben vandaag alweer zoveel gezien. Even tijd voor rust en een bewust moment genieten. Ik kies een lekker plekje in de zon en steek zo nu en dan mijn voeten in het ijskoude water. Heerlijk! Maar dan voel ik iets prikken op mijn benen. He?! Ik heb zojuist kennis gemaakt met de plaaggeest van het zuidereiland. Nee het zijn geen muggen, maar zandvliegen die ons bijten! En die bulten jeuken echt verschrikkelijk.

Frans Jozef gletsjer
Die avond parkeren we de auto aan de voet van de Frans Jozef gletsjer. Yes! Hier heb ik zoveel mooie verhalen van gehoord van Laura. We genieten net van onze rijst in de laatste zonnestralen als we onze gekke Franse buurvrouw ontmoeten. Tijdens het inparkeren knalt ze de gehuurde auto tot twee keer toe tegen de keien, oeps. Ze kan amper een woord Engels, maar gelukkig kan ze haar verhalen kwijt bij Franse Celine die deze beleefd aanhoort. Als ze ontdekt dat we ongekoelde sojamelk als ontbijt eten, die zetten we in de nacht samen met de restanten van ons eten, de eieren en de kaas altijd bovenop de auto, wordt ze een beetje hysterisch. “Dat moet gekoeld worden!” Sorry we weten dat het niet zo hoort, maar het gaat al een week goed… De volgende morgen. Ik ben direct wakker. Yes! Ik spring uit de auto, vandaag gaan we iets heel bijzonders doen. En dan zie ik onze plasticbakken op de grond liggen. Die nacht is al ons eten gestolen. De rijst en de groente is echt keurig opgegeten, er liggen enkel wat plakjes courgette op de grond. Zouden het vogels geweest zijn? Wie krijgt die bakken open? Of toch onze Franse buurvrouw? We zullen het nooit weten..

Vandaag ga ik voor het eerst in mijn leven in een helikopter vliegen! Super gaaf! We kleden ons snel aan, eten een stevig ontbijt en staan stipt 8.30 uur in het centrum. Noodnummers worden opgeschreven en verklaringen ondertekent. Dan gaan we ons omkleden. We krijgen een broek, jas, sokken en schoenen. Dan krijgen we de rode tas overhandigd en mijn hart gaat sneller kloppen als ik de speciale ijzers voor onder mijn schoenen zie. Yes we gaan zo echt over het ijs van een gletsjer lopen! Maar dan 'dames en heren sorry de wolk blijkt niet te bewegen, dus helaas moeten we de tour annuleren. Nee… Teleurgesteld trekt iedereen zijn kleding weer uit. Gelukkig kunnen we de tour omboeken naar de middag, duimen voor goed weer!! We besluiten een wandeling te maken naar het begin van de zelfde Frans Jozef gletsjer als waar we eigenlijk naar toe zouden vliegen. De wandeling in de vallei is erg speciaal. Prachtige bergen, watervallen een rivier met grijskleurig water en natuurlijke een mooi uitzicht op de gletsjer. En overal stenen, waar we ook bovenop lopen. De grijze stenen glinsteren goudkleurig en je kunt aan de lagen zien hoe ze in al die jaren zijn opgebouwd. En dan! Zien we hoog in de lucht een helikopter vliegen! Yes zal onze vlucht doorgaan?!

Het is 14 uur. We checken opnieuw in, kleden ons om en krijgen allemaal een nummer. Iedereen wordt gevraagd om op de weegschaal te gaan staan. Hiermee worden de groepen verdeeld voor de helikopters. Celine en ik zijn samen met een gezin van 4 personen ingedeeld in groep 3. 'Nummer 20!' Ohw shit dat ben ik. Ik krijg een groen bandje om. 'you are in the front'. WAAH YES!! Dan krijgt ook Celine een bandje, wat zijn we blij!! We lopen naar het platform. De jassen moeten tot onder je kin dicht en dat is echt nodig. Als een van de helikopter land of vertrekt vliegt alles om je heen weg. Instappen is super strak geregeld. We worden in een rijtje gezet en het gaat allemaal super vlug. We hebben zo'n mooi uitzicht voorin naast de piloot. Dan gaan we de lucht in. Het ritje duurt helaas nog geen 5 minuten, we zien de vallei waar we die morgen in hebben gelopen.

Dan landen we op het ijs en moeten we vliegensvlug uitstappen, de helikopter blijft namelijk gewoon draaien. Super gaaf om hem van dichtbij ook weer te zien vertrekken. En dan is het stil. Om ons heen ijs, bergen en rotsen. We ontmoeten onze gids John, hij gaat ons de komende 2 uur rondleiden over de gletsjer. Hij legt ons uit hoe we de ijzers onder onze schoenen kunnen binnen en we krijgen allemaal een wandelstok. Hij vertelt ons dat we super geluk hebben. Er zijn namelijk de afgelopen twee dagen helemaal geen vluchten geweest vanwege het slechte weer. We leren dat de gletsjer langzaam verminderd en dat er dus jaren geleden ook al op de plek waar we beneden hebben rondgelopen ijs was. Zo nu en dan horen we om ons heen ijs naar beneden vallen. De gletsjer ziet er dus al heel anders uit dan toen Laura er heeft rondgelopen. Ze verwachten dat de gletsjer over 20 jaar helemaal is verdwenen. Dit heeft met de opwarming van de aarde te maken, maar lijkt ook een natuurlijk proces waarin hij langzaam is opgeschoven. Ook op de terugweg mogen we opnieuw voorin. Het is niet de bedoeling dat er wordt gewisseld in verband met de verdeling van het gewicht. En dat vinden wij helemaal niet erg!

(zelf)reflectie
De volgende morgen gaan we op weg naar Lake Matheson. Een wandeling van 1.5 uur om het meer heen. Het meer staat bekend om zijn het uitzicht op de bergen en de weerspiegeling van de bergen in het meer. Dit landschap staat echt op bijna elk toeristenboekje wat je hier kan krijgen. Maar als wij onze wandeling rond een uurtje of 10 beginnen zien we helemaal niks. Alleen maar wolken.. Zouden daarachter echt de bergen zijn? We besluiten te wachten, maar na een tijdje begint de twijfel toe te slaan. Blijven we wachten of niet? Oké nog 1 uurtje en dan gaan we echt. Langzaam beginnen er gaten in de wolken te ontstaan en zien we voor het eerst mount Cook en mount Tasman, de grootste en op een na grootste bergen van Nieuw Zeeland. En dan is zelfs de wind voor een paar minuutjes even weg, waardoor er een prachtige reflectie ontstaat op het water. Precies genoeg voor mooie foto’s! Missie geslaagd!

We stappen weer in de auto. De weg is prachtig. Je kunt echt geen seconden niet kijken en we maken onze lunch dan ook met uitzicht op een strak blauwe zee. Even verderop is de kleur van het water zo mooi lichtblauw dat Celine iets te enthousiast met 100 km per uur het uitzichtspunt oprijdt. We hobbelen uit over het grindpad met scherpe stenen en ontdekken bij de controle een hapje uit de buitenband, oeps. We vragen raadt bij een andere toerist die ons verzekerd dat we er wel mee rond kunnen blijven rijden, gelukkig! We maken nog verschillende tussenstops. Allereerst een uitzichtpunten op het strand met hele bijzondere bomen eromheen en vervolgens bij twee prachtige watervallen.

Dan stoppen we bij de Blue Pools, bekend om zijn kleur water. Het is 30 minuten lopen. Om ons heen trotseren mensen het ijskoude water stap voor stap of wagen hun leven door van de brug af te springen. We hebben direct spijt dat we onze bikini’s niet aangedaan hebben en dus besluiten we in onze gewone kleding te gaan zwemmen. Om de beurt, de ander moet immers een foto maken, trotseren we tot twee keer toe het ijskoude frisse gezonde water. Ik moet zeggen het is voor een paar minuten echt lekker! 

Zonsondergang
We rijden verder. Opzoek naar een slaapplaats aan lake Wanaka. Ik heb al een paar keer geschreven dat we op zo’n bijzondere plek hebben geslapen. Maar ik kan niet anders zeggen dat deze ook weer adembenemend is. Het meer is gigantisch en helemaal omcirkeld door bergen. Elke berg heeft weer  andere kleuren groen, bruin of eeuwige sneeuw. Twee enthousiaste dames uit Australië proberen ons te leren hoe we een steen over het water kunnen laten stuiteren. Ik sta mijn tanden te poetsen als de zonsondergang begint. Ik verwacht dat de zon snel achter de bergen zal verdwijnen. Nog even kijken en dan lekker slapen. Het blijkt een van de mooiste zonsondergangen te zijn die we ooit hebben gezien. Zoveel verschillende rotsen, de reflectie van de bergen in het water en de stenen om ons heen. Prachtig. Wooh wat zitten onze hoofden vol met al het moois wat we die dag hebben gezien.

Weggevlucht
De volgende morgen worden we wakker aan lake Wanaka. Yes, lekker ontbijten aan het meer. Ik stap uit de auto en wordt direct aangevallen. Overal om mij heen zandvliegen. Je kunt ze niet horen of voelen, enkel wanneer ze je al tot bloedens toe hebben gebeten. Mijn hele benen zitten vol rode jeukende plekken. We vluchten werkelijk de camping af en terwijl Celine met alle ramen open onze weg vervolgd drijf ik alle vliegen uit onze auto. We rijden verder langs lake Wanaka en lake hawea naar het zuiden. Uiteindelijk ontbijten we bij lake hawea, zonder zandvliegen en met een prachtig uitzicht. Op naar Wanaka! Wanaka is een gezellig levendig stadje met strand. Er hangt echt een vakantiesfeer, heel relaxt. In een café vinden we wifi en bereiden onze reis verder voor. Dat is eigenlijk een van de lastige dingen van reizen zoals wij dat op dit moment doen. We houden er van om gewoon te gaan en niet te plannen, maar omdat het hoofdseizoen is moet je sommige dingen van te voren boeken. Je bent dus eigenlijk al met het volgende ding bezig, terwijl je van de dingen terplekke probeert te genieten en de indrukken van de vorige dag probeert te verwerken. Dat is soms best veel. Na ons Wifi momentje is er tijd voor rust. We zwemmen aan het strand en maken een foto bij de populaire Wanaka tree. Een enkele boom, midden in het water. Het is opnieuw een hele bijzondere plek. Midden in het centrum van het stadje, zwemmen in je bikini met uitzicht op de bergen met de eeuwige sneeuw.

Soms kan je beter niet weten waar je aan begint
Het is midden in de nacht (2 uur) en de wekker gaat. Met enige tegenzin stappen we uit bed en werken wat sinaasappelsap en een muesli reep naar binnen. Het plan is het lopen van de Roys peak track. Maar wel midden in de nacht zodat we rond 6 uur de zonsopkomst vanaf het hoogste punt kunnen zien. 3.07 uur, we starten onze wandeling. Heen en weer doen mensen ongeveer 5 tot 6 uur over de track, dus met een zonsopkomst voorspelt rond 6.11 uur moet het net passen. Bij de eerste stappen voelen we gelijk dat dit erg pittig gaat worden. Het pad loopt omhoog. We voelen onze kuiten bijna direct en ook onze ademhaling schiet omhoog. Het pad wisselt zich af, sommige stukjes zijn recht en voelen echt als een verademing voor je kuiten. Andere stukken ben je gewoon echt aan het klimmen en kost elke stap mega veel energie. Het is 8 kilometer lopen naar de top waarvan 6.5 kilometer schuin omhoog, maar dat wist ik gelukkig niet bij de start. We lopen, lopen en lopen de sterren zijn prachtig om te zien, maar naar mate we hoger komen en het pad steeds schuiner wordt vraag ik me toch wel even af waarom we dit ook al weer wilden. Bij elke bocht praat ik mezelf moet in. Daar bij de volgende bocht is het einde, of toch na de volgende bocht… We zien rond 5.15 uur, na 2 uur ploeteren de lucht al langzaam rood worden vanuit de andere kant van de berg. Even zijn we bang dat we het mooie deel van de zonsondergang gaan missen, wat niet echt helpt voor de motivatie. Toch zetten we door. Na 2 uur en 45 minuten staan we met trillende benen eindelijk op de top. De lucht is prachtig rood en yes na nog geen 10 minuten wachten start de zonsopkomst, waah we zijn op tijd! Eigenlijk super want het is mega koud op de top. We maken prachtige foto's van elkaar en de zon en naarmate het licht wordt beseffen we dat we op een hele speciale plek zijn. Bergen, meren en de eeuwige sneeuw, wat een uitzicht!

Dan nog 8 kilometer terug, opnieuw een uitdaging, dit keer voor mijn schenen en op mijn schoenen zonder enig profiel. Toch maken we terug veel plezier. Celine heeft van een vriend de uitdaging gekregen om een selfie met een schaap te maken. Er zijn hier in nieuw zeeland namelijk mega veel schapen. Zo ook op deze berg, midden in de nacht kwamen we ze al tegen. Maar ze houden niet echt van de selfies.. En lopen telkens weg ;) We doen over de terug weg 2 uur en 15 min en zijn echt mega blij dat we om 9.30 uur weer bij de auto zijn.

De dag is eigenlijk nog maar net begonnen. We maken een heerlijk eitje met veel te dure maar heerlijke Parmezaanse kaas (8 dollar) en genieten! Na een welverdiende douche, met wel 6 minuten warm water voor 1 dollar, rijden we naar het centrum van Wanaka waar we in slaap vallen op het strand. Die avond hebben we voor de verandering opnieuw een camping aan het water, dit keer bij Lake Bendigo. De volgende morgen kletsen we op de camping gezellig met twee meiden uit Israël. Dat is zo leuk aan reizen, dat je zoveel mensen uit zoveel verschillende landen ontmoet. Zo vertellen de meiden over hun tijd in het leger. In Israël is er dienstplicht. Mocht ik besluiten om alsnog naar Sydney te reizen, dan wil Yael me daar rondleiden. Super aardig! We vervolgen onze weg en stoppen in de Oldtown van Cromwell. Een klein openluchtmuseum met heel veel liefde en trots gebouwd door de gemeenschap om hun verleden als goudzoekersdorp te laten zien. Ook staat Cromwell bekend om zijn fruit wat je kan proeven en kopen langs de weg.

Onze volgende stop is opnieuw een Lord of the Rings spot. Helaas zijn de beelden gefotoshopt, maar ik heb toch echt aan de voet van Lake Anduin gestaan.

Queenstown
Dan zijn we bijna in Queenstown, maar niet voordat we even hebben gekeken bij de bungeejump. Voor de meeste toeristen draait queenstown vooral om extreemsports. Hierdoor voelt de stad wat toeristisch aan. In elke shop, hostel of gewoon op straat wordt gevraagd naar onze plannen en of we misschien vandaag nog tijd hebben voor een bungyjump, skydive of 10 minuten paragliding. Ik heb nog even getwijfeld over paragliding, maar de prijzen waren ons echt iets te hoog. Goed om ook nog wat dromen te bewaren voor later! We besteden onze eerste middag vooral aan het vinden van een parkeerplaats.. We rijden de hele stad rond langs eindeloze rijen auto's of gele strepen. Waah 6 dollar per uur, ja dag! Uiteindelijk besluiten we om alvast naar de camping te rijden. En dat is maar goed ook, rond 4 uur is deze enige betaalbare camping in queenstown al bijna vol. Het is een fijne camping met, douche, keuken en loungehoek met wifi gebouwd in containers.

De volgende dag willen we opnieuw een track doen en bezoeken het informatie centrum. Deze centra zijn echt fijn. Ze zijn in elke stad te vinden en de medewerkers vertellen echt enthousiast over alles wat je kan doen. Uiteindelijk besluiten we om de queens hill time walk te lopen. Ik loop tijdens dit soort tracks eigenlijk altijd met mijn neus op de grond opzoek naar mooie stenen of schelpen. En tot mijn grote geluk vindt ik een greenstone! Waarschijnlijk heeft iemand hem verloren want hij is bewerkt, gaaf! Ondertussen passeren we ‘the basket of dreams’.

The Basket’s spiral of steel
follows you
inward to reflect to draw
inspiration from the
mountains, lake and from
those who are with you
outward to dream for the
future.
Time flies, eternity awaits.

Het uitzichtpunt is opnieuw adembenemend en het is natuurlijk altijd heel fijn als je tijdens een wandeling eindelijk bovenop de top staat. Terug in de stad wandelen we nog even rond. Er is straattheater en een gezellig park, waar keihard wordt getraind op de populairste sport in de stad: frisbee. Kris kras door het park heen staan manden waar mensen van een afstand proberen om hun frisbee in te gooien. Je moet echt opletten waar je loopt.

Na de wandeling verhuizen we naar het hostel. We willen een nachtje dicht in het centrum van Queenstown slapen en niet onbelangrijk onze kleding wassen. En dus gaan we maar weer opzoek naar een parkeerplek. Uiteindelijk vinden we een parkeerplaats. Weer helemaal uit het centrum naast de camping waar we de nacht ervoor hebben geslapen, lekker dan. Als we de hostelkamer binnenstappen besef ik dat ik dit echt niet heb gemist. Vier stapelbedden en wat een zooi! We doen de was en koken voor 3 dagen. Dan lekker douchen en opmaken, we voelen ons weer even vrouw. Lekker uit in Queenstown. We hebben een missie. Een hamburger bij Fergburger, de bekende burgerketen die schijnbaar de lekkerste hamburgers van Nieuw Zeeland maakt. We staan dan ook lang in de rij, terwijl we de medewerkers aan de lopende band hamburgers zien serveren. Hij is zeker lekker! Helemaal na al die avonden vegetarisch. Na een giga ijsje zitten we bomvol. We laten die avond ook nog een grappige zelfportret maken door een striptekenaar.

De volgende dag worden we rustig wakker. We verhuizen onze spullen terug naar de auto. En besluiten toch nog een van de extreemsports in Queenstown uit te proberen. En dus stappen we die middag in een jetboat. We stappen als eerste in en zitten dus opnieuw vooraan! De boot gaat met 100km per uur over het water en draait cirkels van 360 graden. Vet!

Fiordland natuurpark
Yes! Hier kijk in naar uit! We gaan naar het Fiordland natuurpark in het zuidwesten van het eiland. Eerst voorbereiden. Boodschappen doen en vooral tanken, dat schijnt daar allemaal niet mogelijk te zijn. De weg naar Milford Sound is de mooiste weg van heel Nieuw Zeeland. Wat is het genieten om langs de rivieren en gigantische bergen te rijden. We stoppen bij een aantal uitzichtpunten. De mirrorlake blijft me bij. Blauw doorzichtig water met op de bodem een stuk van een boom. Met op de achtergrond de bergen en een reflectie van de bergen in het water. Prachtig!

Op de camping, midden in het natuurpark maken we wraps klaar. Lekker zeg na al die avonden pasta of rijst. We hebben geen water op de camping en willen ons drinkwater sparen en dus wassen we af met wc papier. Is ook wel schoon.. Dan gaan we heerlijk slapen. “Ik geloof dat ik iets voel prikken…” In het donker tast ik naar mijn zaklamp. Ik schijn met de lamp op het plafond en zie ze werkelijk overal: zandvliegen. NEE! We zijn een kwartier bezig om alle beesten te killen. Dan zijn we echt te moe. Enkele vliegen nog steeds rond. We smeren extra muggen spul. Hopelijk helpt het.. En vallen als een blok in slaap.  

De volgende dag lopen we een van de mooiste wandelingen hier in Nieuw Zeeland. Het is zo prachtig midden in het bos met de ochtend zon. Zo veel verschillende kleuren groen en angstaanjagende bomen. De regen maakt het bos nog mooier. We passeren een waterval met prachtig lichtblauw water en klimmen verder over stenen en boomwortels en langs spinnenwebben met ochtenddauw. Ruim 1.5 uur later komen we aan bij het eindpunt, lake Marian. Werkelijk een van de mooiste plekken die ik tot nu toe in Nieuw Zeeland heb gezien. Om ons heen alleen maar bergen, weerspiegeling in het groene water en eeuwige sneeuw aan de overkant op ooghoogte. We hebben genoten en uitgebreid foto’s gemaakt. Dan verdwijnen de wolken plotseling en doen we uiteraard de hele fotoshoot opnieuw. En dan het zelfde pad weer terug.

Aan de milford road zijn heel veel verschillende wandelingen en dus vragen we advies aan de campingcontroleur. Welke moeten we lopen? Tot mijn schrik benoemt hij dat de wandelingen naar lake Marian en Key Summit, van beide ruim 3 uur wel op een dag kunnen. Ehm Sorry? Ik zie de ogen van Celine stralen. Nu hoeven we niks te missen. En dan lopen we de dag erop de volgende track. Perfect! Pff heftig maar naar al dit moois op de eerste track ben ik ook wel benieuwd geworden naar de Key Summit. Eerst rijst als lunch. Celine eet nooit brood als lunch. Daar kan ik wel aan wennen! Dan lopen we opnieuw in het bos. We klimmen stijl in 2 uur omhoog. Ik voel mijn kuiten al snel. Gelukkig heb ik afleiding. Om me heen liggen overal groene stenen. Zou deze een greenstone zijn, waar ze de bekende sieraden van maken? Goudkoorts en verzamelwoede, daar ga ik weer. Maar dan.. kom ik erachter dat alleen de natte stenen groen zijn. Drogen ze op, dan zijn ze mega saai grijs. Lekker dan.. Ik gooi mijn zakken leeg. Langzaam klimmen we hoger en hoger. Kom op nog even doorzetten een 360 graden view over de bergen is ons beloofd. Dan zijn we eindelijk op de top en zien we: NIETS… Alleen maar wolken.. We besluiten nog 10 minuutjes te wachten, maar het begint te waaien en te regenen. Helaas.. Maar ik ben toch wel heel trots dat ik, al met een andere track in mijn benen, de top toch maar weer heb bereikt.

We kamperen opnieuw aan de Milford road en hebben voor het eerst regen op de camping. En flink wat ook. Gelukkig heeft de camping een dakje waar we onder kunnen koken en zelfs water om aftewassen. We kruipen al rond 20 uur ons bed in, eindelijk tijd om een stukje blog te schrijven en dan snel slapen. De volgende dag wacht opnieuw een flinke tocht.

Regen is best nat..
Het heeft werkelijk de hele nacht keihard geregend, echt niet fijn als je ’s nachts moet plassen. En ook ’s morgens regent het nog steeds. Vliegensvlug vouwen we ons bed op en sjouwen alle spullen van de voorstoelen naar de achterbank. Nu kunnen we pas rijden en besluiten de auto onder het afdak ‘in de keuken’ te parkeren. We maken een heerlijk warm ontbijt met oats, kaneel, banaan en appel. Ondanks de regen besluiten we toch maar op pad te gaan. Om bij een waterval te komen moeten we een heel lang grindpad afrijden midden in het bos. Prachtig maar ook echt een beetje spooky zo in de regen. Helemaal aan het eind van de weg is het begin van de wandeling en na 30 min staan we op de top. Hij is goed te horen, maar helaas kunnen we door de regenwolken de gigantische waterval maar een klein beetje zien. Ondanks de regen besluiten we toch bij ons plan te blijven: de Hidden Falls track lopen. De track is het begin van een driedaagse track door het bos. Maar je kan tot de eerste hut en terug lopen in 5 uur. “Die watervallen moeten gigantisch zijn met die regen, we zien wel hoever we komen.” Onderweg komen we een gids tegen, die ons, toch wel tot onze spijt, vertelt dat vlakbij de hut de grootste waterval is die we toch echt gezien moeten hebben. En dus lopen we, in de regen, het hele pad af. Opnieuw prachtig groen, maar we ontdekken al snel waarom het pad de verborgen watervallen heet. We lopen regelmatig langs kleine en grote watervallen, die voor het grootste gedeelte verborgen zijn achter de bomen.. Lekker dan.. Na 3 uur lopen zijn we eindelijk bij de grote waterval. Gaaf en trots, we hebben het gehaald.

Mijn benen worden met de dag sterker. Maar de waterval is zeker niet de mooiste of grootste die we ooit hebben gezien en voor een deel ook verborgen... Terug wordt het langzaam droog. De vogels beginnen te fluiten. Een hele gave vogel waarvan ik de naam niet ken, maakt allerlei mechanische geluiden. Het weer helpt. Terug lopen we sneller. Na 2 uur zijn we bij de auto. Ik ben echt gesloopt. Aan mijn schoenen kan ik goed zien hoeveel ik gelopen heb afgelopen maanden. Gaten en de sol half los, ze begeven het echt bijna, nog een paar weekjes vol houden!

Is ons geluk op?
We rijden de mooiste weg van nieuw zeeland verder af richting Milford Sound. En nu pas zien we waarom dit de prachtigste weg van nieuw zeeland wordt genoemd. Om ons heen overal gigantische bergen, met eeuwige sneeuw en zo ver we kunnen kijken gigantisch hoge watervallen. Het is inmiddels avond en de bergen schitteren in het zonlicht. Dan rijden we de Homer tunnel in. Dwars door de berg heen. Je mag maar met een rij auto’s tegelijk de tunnel in rijden. De muren zijn niet glad, je kunt nog goed zien hoe ze de tunnel hebben uitgehakt. We genieten van het uitzicht en rijden naar de enige camping in Milford. We verheugen ons op eindelijk weer een warme douche en drink water. Maar dan blijkt de camping al volgeboekt. We hadden ook willen reserveren, maar hebben al ruim twee dagen geen enkel bereik hier in het natuurpark. Ook Milford blijkt de middle of nowhere. Er is geen dorp, enkel parkeerplaatsen en een plek waar de boten voor de toeristen vertrekken. Dan gaat er eigenlijk van alles tegelijk mis.. De dichtstbijzijnde camping is de gene waar we die nacht ervoor hebben geslapen, minimaal 40 min door de bergen en de tunnel terug rijden. Dus rijden we een parkeerterrein op en komen tot de ontdekking dat het 10 euro per uur kost om te parkeren. Tegelijkertijd klopt een kerel aan voor startkabels, omdat hij zijn lichten heeft aan laten staan en ziet Celine op haar telefoon dat de kayaktour waar we ons al dagen op verheugen, niet morgen is maar vandaag was. SHIT! We excuseren ons tegenover de kerel. “je moet even bij iemand anders hulp gaan vragen”. En rijden richting het kayakterrein. Het is half 6 geweest, er is niemand. Dan horen we, enkel als ik de linker kant op stuur, een mega vreemd geluid onder de auto. Er branden geen alarmlampjes en dus rijden we toch maar terug. Ik bedenk me dat de camping misschien een telefoon heeft. En dus hollen we 5 voor 6 de receptie in. Gelukkig is de man erg vriendelijk en mogen we bellen. Celine legt aan de telefoon de situatie uit, maar de touroperator kan helaas niks voor ons doen. Er is nog plek om de volgende dag te gaan Kayakken, maar dat kost opnieuw 130 dollar per persoon. Uiteindelijk besluiten we een ‘gewone tour’ te boeken voor de helft van het geld voor de volgende dag. Celine baalt er echt flink van. Ze had de tour geboekt en was ervan overtuigt dat het zondag zou zijn en ik heb het nooit gecheckt. Uiteraard baal ik ook, maar ik weet ondertussen ook het hoort erbij als je op deze manier wilt reizen. We regelen niks van te voren, boeken en plannen tussendoor, ja dan vergis je je wel eens. We vinden onszelf een beetje zielig en dus douchen we illegaal op de camping en tappen eindelijk weer vers drinkwater. Wifi is er niet bij, daar moet je echt flink voor betalen. Op de parkeerplaats van de eerst volgende waterval stoppen we. Durven we hier te slapen? De boete is 200 dollar.. We besluiten de gok maar te wagen en wachten tot 22.30 uur voor we ons bed op maken. De waterval, enkel 10 min lopen, blijkt zoveel mooier dan alle watervallen die we gedurende de track hebben gezien. Het water raast keihard langs de rotsen en heeft een soort ronde sculpturen in de rotsen gesleten, echt heel gaaf om te zien. Dan verdwijnen de wolken en blijkt dat we op een van de mooiste ‘campingplaatsen’ hebben geparkeerd tot nu toe. 360 graden om ons heen alleen maar bergen, met watervallen of sneeuw. WAUW! We zijn helemaal gesloopt, gaan gauw slapen en zetten onze wekker voor dat we de eerste ‘watervaltoeristen’ verwachten.

De volgend dag is het dan eindelijk tijd om de Fiords van Milford te gaan bekijken. Dus niet in een kayak, maar op een cruise boot tussen de zeurende kinderen en de bejaarden, waaronder een Nederlands kakstel uit Leiden in knalgele ANWB jassen die de hele tijd door mijn filmpjes praten. Zo dat ben ik ook weer kwijt. Voor de verandering regent het waardoor een deel van de bergen zijn verstopt achter de wolken. Toch zijn de watervallen prachtig en spotten we enkele dolfijnen in het water! Langzaam klaart het weer steeds meer op en zien we echt hoe prachtig de bergen zijn.

Na de cruise rijden we nog een keer over de milford road. We stoppen regelmatig om van het uitzicht te genieten. Als we het nationaal park uit zijn gaan we op weg naar onze volgende bestemming Dunedin. We hebben eindelijk weer bereik. Bliep bliep bliep Celine’s telefoon ontploft zowat. Haar moeder bleek een beetje ongerust te zijn geworden omdat ze drie dagen lang geen contact met ons kon krijgen. En die heeft werkelijk de hele wereld op getrommeld. Vriendinnen uit Frankrijk en Nieuw Zeeland, oma, ooms en nichtjes, iedereen heeft geprobeerd haar te bereiken. Er is nog net geen Facebook zoekactie gestart. Oeps… Enthousiast open ik mijn telefoon. Ik ben benieuwd! Ohw had je geen bereik dan? Vragen mijn ouders. Hadden we niet echt gemerkt… Mooi! 😉 Een week later. Wij hebben Milford inmiddels verlaten. Op het nieuws horen we dat er grote overstromingen zijn in Milford. Milford wordt afgesloten, toeristen worden gered met helikopters en boten en er zijn zelfs enkele mensen overleden..

Terug naar het verhaal. We stoppen bij een vogelopvang, vol prachtige vogels die ergens gewond gevonden zijn. Dan hoor ik een gek gepiept. Celine moet je kijken! Een klein eendje zit klem tussen het hek. Ik til het hek omhoog, maar hij gaat uiteraard de verkeerde kant op. Ik heb hem al snel te pakken. Ah wat schattig en zacht! Ondertussen kwaakt moeder eend er angstig en boos op los. Oké hoe help ik dit kleintje nu onder het hek door zonder dat zijn moeder me bijt? Uiteindelijk lukt het en smelt ik samen met Celine weg terwijl we kijken naar de gezinshereniging.

Het is een aardig eind rijden naar Dunedin aan de andere kant, de oostkant, van Nieuw Zeeland. Dus verwachten we onderweg te stoppen bij een camping. Na al het moois op de milford road is dit maar een saaie weg. Echt eindeloos rechtdoor. Celine valt langzaam in slaap en ik verzink een beetje in mijn gedachten achter het stuur terwijl ik geniet van de muziek. Maar dan ineens.. Staat er een politieagent, duidelijk naar ons, enthousiast te zwaaien langs de weg. En niet zo’n echte met hoed, die je in de Amerikaanse films ziet. Nee eigenlijk gewoon net zo een als in Nederland met de zelfde vervelende boodschap.. HE SHIT!!! Hoe hard reedt ik eigenlijk? 116 weet hij ons direct te vertellen, 16 kilometer te hard. Valt mee zegt hij. Hij was tevreden dat ik direct mijn internationaal rijbewijs kon laten zien en ik moest op een A4tje mijn adres opschrijven. Deze stond overigens al vol met andere adressen. De vangst van de dag, waarvan drie tevens uit Nederland… Dan komen er enkele vragen. Hoe lang ben ik al in Nieuw Zeeland en hoe lang blijf ik. En is dit de eerste keer dat ik te hard rijd? Even hopen we op een preek en een waarschuwing voor deze brave dames, maar dan komt het moment van de waarheid. Het grapje gaat 120 dollar kosten, ruim 70 euro. Balen.. Maar leuk voor de blog…  Ik heb mijn lesje geleerd. Vanaf dat moment ben ik de oorzaak van heel wat ‘traffic jams’ hier in Nieuw Zeeland. En pruttel met 100 over de snelweg en met 50 door de dorpjes.. Als ze maar een beetje de kans krijgen schieten de Kiwi’s met minimaal 120 langs me heen. Dit is niet eerlijk.. Waar zijn die bromsnorren als je ze nodig hebt?

We stoppen 15 minuten verder bij een camping. Nou ja een camping. Het is een gigantisch terrein met tribune waar ze verschillende sporten, waaronder paardenraces houden. Echt Engels. Ruimte zat om te slapen dus en voor 5 dollar mogen we een plekje uitkiezen. Een schattig bejaard stel houdt hier voor de “landlord’ de wacht. Douchen is 6 dollar per persoon. “Nee bedankt we hebben gister al gedoucht.” En dus sluipen we met gevaar voor eigen leven, langs de caravan van het bejaarde stel, midden in de nacht naar de douche. De volgende dag worden we door een van de bejaarde longstays bijna gekild als we onze afwas bij de douches willen doen. Dat moet toch echt bij het koude water in de wc’s, dat wij toeristen dat niet begrijpen..

De volgende dag bezoeken we Dunedin, na Christchurch de grootste stad van Nieuw Zeeland. We eten een heerlijke bagel, lopen rond in het prachtige treinstation en genieten van de muurschilderingen.

Dan gaan we op missie. Ons doel pinguïns spotten op de stranden ten zuid/oosten van het centrum van Dunedin. We rijden de hele weg af richting het Albatros centrum. We hebben in Dunedin bij verschillende locals om advies gevraagd en zijn gestuurd naar deze stranden. De weg is prachtig en ik droom een beetje weg, als Celine plotseling keihard op de rem trapt. Daar! He wat?! Ik zag Pinguïns! We parkeren en hollen naar de plek. Hmm weet je het zeker? Deze kunnen vliegen.. Het blijken vogels te zijn met, ik geef het toe, precies dezelfde kleuren. En dus rijden we verder en spotten steeds vaker deze vogel. Helemaal aan het eind van de weg staat het Albatros centrum. Van de parkeerterrein krijg ik direct al niet zo’n lekker gevoel. Overal vliegen/zitten/staan meeuwen. Het zijn er zo ontzettend veel. Zouden ze worden gevoerd? Elke avond wordt het strand van het Albatros centrum afgesloten en kan je tegen betaling samen met 90 anderen een groep Pinguïns het strand op zien gaan. Nee dat gaan we niet doen. Als we de Pinguïns spotten, dan gratis en in het wild. Buiten genieten we wel nog van de prachtige klif met ver weg op de achtergrond de gigantische Albatrossen. Wooh wat zijn die beesten groot zeg, sommige tussen de 200 en 300 meter.

We besluiten Dunedin te verlaten en langs de oostkust verder naar het noorden te rijden. In de buurt van Moeraki gaan we opnieuw op Pinguïn missie, maar vinden bij shag point alleen enkele zeehonden. We rijden verder naar Katiki point. Het is bijna donker, de tijd waarop de Pinguïns na een dag jacht weer het land op komen. We rijden het hele grindpad af met gevaar voor onszelf en alle konijnen die voor onze auto wegspringen. Maar als we eindelijk bij de ingang komen is er enkel een groot hek. Gesloten, morgen ochtend half 8 mogen we weer het strand op. Het is laat en we hebben flinke honger. Met uitzicht op zee eten we onze rijst en gaan opzoek naar een camping in de buurt.

Ja mijn geluk is op..
Die nacht staan we om kwart voor 5 op en een half uur later staan we alweer op het strand. We staan oog in oog met de Moeraki Boulders. Perfect ronde grote stenen. Zo’n 60 miljoen jaar geleden op de zeebodem ontstaan. We hebben plezier en maken mooie foto’s van de stenen en de prachtige zonsopgang. Zo nu en dan moeten we achteruit springen om geen natte voeten te krijgen door een onverwachte golf. Ik ben helemaal in mijn element, maar dan.. Komt er uit het niks een sterkere golf. Ik draai me snel om, om weg te springen. Maar struikel over iets in het water. Ik weet mijn evenwicht te behouden, maar uit schrik laat ik mijn camera los. Hij zit altijd aan een touwtje om mijn pols, maar ook die schiet los. Shit! Niet eens een seconde lang drijft hij daar in de golf. Ik grijp hem en ren naar mijn tas. Oranje lampjes knipperen op het donkere strand. SD eruit, batterij eruit. De lens klapt half in en dan, niks meer… Ik zie het water en het zand achter de lens heen en weer gaan. Jemig wat doet dit zeer. Ik ben echt even van slag. En kan even niet meer genieten van al het moois om me heen. Ik wil naar huis. Wegkruipen onder een deken met een stuk chocola op een vertrouwde bank. Ik heb hem van Aron geleend. En deze reis is het echt mijn kindje geworden. Hij heeft echt alles met me mee gemaakt en zoeken naar stroom om hem op te laden, was afgelopen weken prioriteit nummer 1.. Gelukkig kan ik even met thuis bellen en reageert Aron super relaxt. Thanks broertje! Hij ligt nu in de auto op schoot in een bak rijst.. Misschien, misschien over 3 dagen..

De natuur maakt heel veel goed
Schakelen, we hadden nog iets anders bijzonders op de planning en dus staan we, met enkele anderen, stipt 7.30 snel ons ontbijt naar binnen te werken als de eigenaar het strand opent van Katiki point. Goed om je heen kijken, want gisteravond heb ik orka’s gespot. Het wat orka’s? Gisteravond? In het water waaraan wij onze rijst hebben gegeten?? Ik wil dit niet weten.. Pinguïns spotten poging drie. We hopen dat we vroeg genoeg zijn. We zien opnieuw een heleboel meeuwen en zeehonden. En dan helemaal achteraan tussen de rotsen zien we een groep pinguïns. Ze verstoppen zich, en hebben nesten, tussen de rotsen. Het is erg ver weg.. Had ik mijn camera maar, snik.. Maar dan geeft er een ons een cadeautje. Hij schuifelt stukje voor stukje door het gras naar ons toe en loopt over het strand het water in. Yes! Verder op zien we een aantal anderen het water in gaan. We lopen verder. Overal liggen zeehonden op het gras te slapen. Wat maakt de natuur veel goed! Er is zelfs even bereik! Bijzonder om dit met mijn ouders en Aron, die in het nieuwe appartement van opa zijn, te delen.

We reizen verder via het gezellige plaatsje Omaru richting lake Pukaki. Ook hier kan je in de avond pinguïns spotten. Er is een tribune gebouwd, het is verboden om foto’s te maken en uiteraard moet je een toegangskaartje betalen. En dus rijden we verder. Onderweg stoppen we bij de clay cliffs. Laag voor laag in miljoenen jaren opgebouwd en door de oranje kleur stiekem nog mooier dan de Putanirua Pinnacles.

Dan zijn we bij Lake Pukaki waar we genieten van het licht blauwe water. Het is druk op de parkeerplaats, overal om ons heen japanners. Ze wachten op iets. Gaan jullie een demonstratie geven? Vragen we in het informatiecentrum. Nee de Japanners wachten op de vers gevangen zalm. Daar is de regio bekend om. Oh dat moet ik proberen! Celine gruwelt ervan. He wat vervelend nu moet ik het bakje helemaal alleen leeg eten.. En natuurlijk een selfie met zalm, meer en japanner!

Dan starten we met het wandelen van de Kettlehole track. We lezen dat het hele Pukaki meer ooit Glacier was en dat door de druk van het ijs de bergen eromheen zijn ontstaan. Ook de Kettlehole, het gat in de berg waar wij overheen wandelen is ontstaan door smeltend ijs. De wandeling is eigenlijk een rondje om de Kettlehole. We komen nog een gekke bejaarde Brit tegen. De man vraagt in keurig Engels aan ons de weg. “Ohw als ik daaromheen loop is de wijn wel weggezakt”. Vast! Verder heeft hij niet zo’n goed nieuws voor ons. Voor de volgende dag is de hele dag regen voorspelt, oeps..

De volgende dag staan we om 6 uur op. Vandaag staat de bekende Hooker Valley Track aan de voet van Mount Cook op de planning. Een van de populairste wandelingen van Nieuw Zeeland.  We willen er vroeg bij zijn, want vanaf 8 uur komen de bussen met Japanners. We rijden naar het begin van de track. Regen, regen en regen. En dat is niet zo erg, maar door de wolken is er amper een berg te zien. We gaan op wifi jacht in een hotel en schuilen in het info centrum. De wolken verdwijnen niet en dus besluiten we de grote track een dagje op te schuiven.

Als het die middag een beetje opgeklaard is rijden we naar de Abel Tasman vallei. De weg is prachtig, overal indrukwekkende bergen om ons heen die ooit zijn ontstaan door de druk van de gletsjer in de vallei. Met het verdwijnen van het ijs zijn enkel de bergen overgebleven bruin, groen, met waterval of eeuwige sneeuw, indrukwekkend. We stoppen aan het eind van de vallei voor een wandeling. De beloofde blue lakes blijken Groen te zijn. Maar vanaf de top hebben we een prachtige uitzicht over het witte/grijze water in de rivier met een beetje ijs erop. Het ijs ziet eruit alsof het elk moment kan weg smelten.

We hebben nog tijd over en zin in meer, dus starten we met de Red Tarns track. We lopen eindeloos trappen omhoog. Van die vervelende treden die eigenlijk net te hoog zijn, waardoor ze veel kracht kosten. Dat wisten we niet… We vragen wel drie keer aan voorbijgangers of we er bijna zijn. Maar als we dan uiteindelijk op de top zijn, zijn we toch wel weer trost. Yes er zijn een paar wolken weggetrokken, we hebben uitzicht op de eeuwige sneeuw! Na 1 uur en 15min staan we weer beneden. Dat hebben we snel gedaan er stond 2 uur voor. Vlakbij staat een soort toiletblok waar je ook kan douchen, 4 dollar voor 6 min water. Net genoeg om je haar te wassen en een beetje warm te worden. Het is in de tussentijd opnieuw keihard gaan regenen. We kamperen die avond in de vallei, met uitzicht op de eeuwige sneeuw. Die nacht stormt het, de flessen water vliegen van het dak en de auto schut heen en weer. Als we morgen de track maar kunnen lopen..

De volgende dag worden we wakker gemaakt door een gek geluid. Er loopt iets op ons dak.. Dan horen we gekrijs. Wat is dat?! Ik sprint naar buiten. Wauw! Kea’s overal om ons heen. Prachtige groene vogels. Volgens mij verre familie van de papegaai. Als ze vliegen zie je de rode kleur onder hun vleugels. Wat zijn ze gaaf! Niet iedereen is happy, ze proberen alles wat los en vast zit aan de auto’s te slopen.

De Hooker Valley Track is echt geweldig. Overal om ons heen besneeuwde bergen, hangbruggen en aan het eind van het pad, na twee uur lopen, een prachtig meer aan de voet van de gletsjer. Grijs gekleurd ijskoud water en ijsschotsen van de gletsjer. Uiteraard maken we foto’s en genieten van het uitzicht. Dan komt de zon om de hoek en zien we de ijsschotsen langzaam wegsmelten.

Op de terug weg komen de groepen Chinezen en Japanners ons tegemoet. Een vader houdt ons tegen. Hij is zijn zoon van een jaar of 6 kwijt en laat ons een foto zien. Het ijskoude water raast langs het pad. De man gaat verder zoeken richting het meer. Wooh die was rustig zegt Celine als we verder lopen. Nou volgens mij laten die Aziaten op een andere manier hun emoties zien.. Helemaal verderop, vlakbij de parkeerplaats, zie ik het jochie staan. Al die Aziaten lopen gewoon langs hem heen. Pas als ik hem aanspreekt stopt een van de dames ook. Ze blijken beide Chinees. Ze zegt dat ze met hem mee zal lopen naar zijn vader. “Hij zegt dat hij heel dapper is en zelf naar zijn vader kan lopen”. Ehm sorry? Natuurlijk zegt die dat, maar dat dacht ik niet. Loop jij met hem mee, anders doe ik het. Gekke Aziaten.. Als ik terug  ben bij Celine raakt ze lichtelijk in paniek. WAT CHINEZEN. GEVAAR! De antibacteriële gel komt tevoorschijn. Chinezen tekens op de parkeerplaats. We ontdekken dat de Chinezen zelfs hun eigen bus hebben. Zou die kunnen vliegen?

Dan vervolgen we onze weg naar lake Tekapo, opnieuw lichtblauw water en prachtige bergen. Ik merk dat ik rust nodig heb. We gaan even een uurtje chillen in een restaurant met Wifi. Nou ja rust. Ik kan mooi mijn blog schrijven en kijken of de foto’s op de SD kaart van mijn Camera het hebben overleefd. Hoe zou het met mijn camera zijn? Ik haal de rijst bak onder het dekbed tevoorschijn en sluit de achterbak. Ik doe de bak open. Vis de SD kaart uit de rijst en leg hem links naast me op de achterbak. Hoe zou het met de camera, zijn? Zou ik hem kunnen gebruiken vandaag? Shit nog steeds water achter lens.. Ik stop hem terug in de rijst en leg de bak voorin in de zon. Misschien dat dat helpt.. Ik loop terug en doe de achterbak open. Pak mijn Laptop en kabels. Vandaag gaat eindelijk de blog over de eerste twee weken van Nieuw Zeeland erop. Ik worstel twee uur lang met mijn blog, mede vanwege de slechte WiFi, maar ben super blij als hij erop staat. En ik, ik denk nooit meer aan mijn SD.. We besluiten een track te lopen. We lopen twee uur langs lake Tekapo. Helaas zijn de bloemen waar de wandeling bekend om staat niet in bloei. Maar het water blijkt prachtig mooi, er zijn een hoop konijnen en een hoge clif. We zijn nog even de oranje paaltjes kwijt die de weg wijzen kwijt en moeten best stel omhoog naar de auto lopen. Ik wil net met Celine delen dat ik me ontzettend moe voel en graag even ergens ga chillen. Maar dan schiet het me ineens te binnen. Mijn SD kaart! En ik herinner me alleen maar die ene handeling, waarbij ik hem links naast me op de achterbak leg. SHIT! Ik zoek in de auto, in mijn tas en we rijden nog terug naar de parkeerplaats. Maar we zien hem nergens, ze zijn ook zo klein. Het waren foto's van de laatste 1.5 dag die ik met mijn toestel had gemaakt. Gelukkig deelt Celine me haar foto's. Kennelijk mocht het niet zo zijn… Iedereen doet wel eens onhandige acties, maar dit is wel een teken dat ik moe aan het worden ben en ik begin me ook wat ziek te voelen. Helaas kunnen we nog even niet chillen. We staan nog steeds op de parkeerplaats en het is inmiddels 20.30 uur. We sjouwen alle spullen naar een bankje en starten met koken. Maar het stormt. We proberen nog wat te bouwen om de gaspit heen, maar de wind is veel te sterk. We staken onze poging en eten brood in de auto. We poetsen onze tanden in het toiletblok. Het is een hypermoderne, waarbij de wc tegen je praat, vogel geluiden laat horen tijdens het plassen en automatisch doorspoelt als je je handen wast. Celine heeft pech. Ze spuugt haar tandpasta uit in de bak waardoor de automaat haar trakteert met een lekkere klodder zeep in haar haar. En uiteraard tijdens de verwoede pogingen om het uit te spoelen verdwijnt er op nieuw een klodder in haar haar.. We hebben het allebei even pittig daar op de parkeerplaats, maar kunnen dit gelukkig goed delen met elkaar. Er is een campingplaats in de buurt maar daar moeten we 20 dollar voor betalen, terwijl er niet eens water is om de afwas te doen. En dus besluiten we opnieuw de gok te wagen en te illegaal te kamperen langs het meer. De omgeving is bekend om zijn prachtige sterrenhemel, maar het blijft maar stormen en stormen. We wagen ons 5 min naar buiten om toch even naar de sterren te kijken, maar gaan dan toch maar lekker slapen.

Een hele aardige boswachter!
De volgende dag slapen we uit en rommelen in bed lekker op de telefoons. Ik geniet en moet zeggen dat ik helemaal vergeet dat we iets mega illegaals aan het doen zijn. Tot dat.. Kwart over negen. Nok nok nok op ons raam. Hallo! Shit! En als we niet gelijk open doen, wat strenger: HALLO! We zijn erbij… we starten in onze pyjama gelijk een zielig verhaal over dat we de hele nacht hebben gereden en alleen heel even wilde rusten en dat giga knal witte bord bij de ingang met 'verboden kamperen' echt niet hebben gezien in het donker. Sorry (pruil lip). We krijgen een giga uitleg van deze kerel dat we eigenlijk dubbel in overtreding zijn. Er geldt een algemeen verbod op slapen in je auto in de hele omgeving en we zijn in een natuurpark. En dat kost dan voor 2 personen 400 dollar..  Shit ik leg me er al bij neer. Of we wel eens van de app camper mate hadden gehoord, daar staan alle officiële campingplaatsen op. Maar tot ons grote geluk houdt hij het bij een waarschuwing. Geen idee of hij ons verhaal echt geloofde, maar 'in het vervolg beter plannen en niet meer in de nacht lange stukken rijden' geeft hij ons nog mee. Ja dat gaan we zeker doen! Over 5 min wil ik jullie hier niet meer zien. Jemig wat komen we hier goed vanaf! En wat was het een beetje dom dat we in de ochtend zo rustig aan hadden gedaan. We hebben onze auto nog nooit zo snel verbouwd en rijden terug naar het voor ons bekende parkeerterrein. Ontbijten in de auto, afwassen en tandenpoetsen in de wc en ik kijk nog een keer in de struiken voor mijn sd. Dan gaan we op pad. Op naar Timaru een kustplaats aan de oostkant. We stoppen nog bij een schattige winkel in Amerikaanse stijl en zien verder op een lama een stel Aziaten onder spugen.

We voelen ons mega vies en dus stoppen we bij een camping om te douchen en te koken. Helaas moeten we de sleutel van de douche ophalen bij een winkel verderop en dus betalen. Waar ik zo nu en dan veel te eerlijk ben en in Azië zelfs geld terug gaf als er in een restaurant verkeerd werd gewisseld, dat gebeurde best regelmatig.. Is Celine een kei in trucjes verzinnen om het zelfde net is goedkoper te krijgen en leert me dat alle Fransen dat graag proberen. En om als backpacker te overleven hier in Nieuw Zeeland is dat eigenlijk wel nodig.. 5 dollar betalen voor 1 douche voor 1 persoon, dat lijkt ons duur genoeg! Een warme douche waar je zo lang als je wilt onder mag staan, genieten! Dan komt er een oudere dame het toiletblok binnen. Ze is haar zonnebril kwijt. Pas helemaal aan het eind vertelt ze dat ze helemaal niks ziet zonder. Zeg dat dan meteen.. Ik zoek nog met haar in de prullenbak, maar ze heeft het eigenlijk al opgegeven en neemt afscheid. Ik loop naar de wc. Doe de bril omhoog en ja hoor daar ligt hij. Het stel is er natuurlijk net vandoor, maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om hem te laten liggen. En dus voor ik het weet ga ik aan de slag met een stok en een plasticzak en vis dat ding uit de pot. Terwijl Celine zich verstopt in de auto beloofd de vrouw van de winkel naar het bejaarde stel te bellen. Wij gaan er snel vandoor voor die bejaarden over die aardige dameSSS begint..

Een bijzondere ontmoeting
Timaru is een beetje een saai stadje. Maar dat is niet erg ik lig heerlijk in de botanische tuin in de zon. Dan wordt het langzaam donker en gaan we opnieuw op missie. Caroline Bay staat namelijk bekent om zijn… pinguïns! Maar dit keer geen tribune of toegangskaartje. Nee wachten, wachten, wachten op het strand. Het is rond half 8 en we vragen advies aan wat locals. Zo komen we Stuward tegen. Hij heeft net een rondje gezwommen in het ijskoude water. Terwijl wij met onze sjaals en mutsen bibberend aan de kant staan geeft hij ons in zijn zwembroek advies voor de beste spot plek en nodigt ons uit om na de pinguïns bij hem thuis cricket te kijken en op de bank te slapen. WAUW gastvrij en bijzonder zeg! Terwijl we wachten komen er steeds meer spotters om ons heen staan. Dan sluit ook de pinguïn vrijwilliger zich aan. Elke dag is er een vrijwilliger uit het drop die in geel hesje aan de toeristen uitleg komt geven en voor de pinguïns zorgt. Zo is het mega slecht voor de ogen van de beesten om met je camera te flitsen. Trots vertelt hij dat de groep pinguïns de afgelopen jaren steeds meer groeit. De dijk wordt steeds voller en voller. En dan rond een uurtje of 22.30 komt er recht voor onze neus een pinguïn tussen de rotsen vandaan. Hij heeft daar gewoon de hele dag gezeten. Een half uurtje later zien we zelfs twee kleintjes. Wat bijzonder! Samen met de vrijwilliger, die precies opschrijft bij welke rots welk beestje is gespot, wachten we op de mama en papa van de kleintjes. Maar die laten helaas op zich wachten.

En dus besluiten we rond 23.00 uur op weg te gaan naar het huis van Stuward en zijn familie. Als ze nog maar wakker zijn. Zachtjes kloppen we op de deur. Stuward en zijn vrouw Meghan doen enthousiast open. Koekjes gaan op tafel en we kletsen erop los. Wat een warme mensen. Het is mega spannend bij het cricket en ik leer die avond een hoop over het spel. Helaas weet India toch de pot te winnen. Na een korte verbouwing vallen we vermoeid en voldaan in slaap op de bank.

De volgende morgen ontbijten we gezellig met Stuward, Meghan en hun dochters Grace en Olivia. Het is zaterdag dus iedereen doet rustig aan. We mogen even douchen en krijgen een mega zachte grote handdoek, genieten! We voelen ons echt thuis en nemen met pijn in ons hard afscheid. Dit is toch wel een van de bijzonderste dingen van reizen. De mensen die je overal ontmoet en dat ze je uitnodigen bij hen thuis.

Proeverij
Toch gaan we weer op pad. We volgen onze weg richting het nationaal park van Akoroa. Ik scheur met precies 100 over de snelweg en Celine valt in slaap. Maar dan spot ik een bord. Gratis wijn proeven! Sorry Celine wakker worden! Ik weet niks van wijn, jij bent Frans. We rijden de oprijlaan op, eindeloze wijnvelden om ons heen. Dan komen we bij het huis. Een ouder echtpaar doet open. De proeverij blijkt gewoon in de openkeuken van het huis te zijn. De vrouw klets erop los en Celine moet haar bij het inschenken er steeds aan helpen herinneren dat we maar een heel klein slokje willen. We moeten nog rijden. Dan komt het lastigste moment, zeggen dat we geen flesje willen kopen. Ach ja we weten ons er goed uit te lullen en de vrouw laat ons zelfs nog even de druivenstruiken zien.

Die avond heb ik een missie. Het is inmiddels ook 1 februari in Nederland. Opa is vandaag 90 geworden! We hebben om 22 uur een belafspraak. Ik loop de hele camping rond, maar natuurlijk hebben we weer eens geen bereik op de camping. Met Celine nog liggend in bed met haar telefoon in haar hand rijdt ik met een gekantelde stoel en mijn neus tegen het stuur richting het dorp opzoek naar bereik. Het is 20 minuten rijden, maar dan hebben we echt bereik en kan ik bellen. Gefeliciteerd opa! 

De volgende dag rijden we rond in het natuurpark bij Akaroa, aan de oostkust van Christchurch. We rijden over een super smal graffelpad door de bergen naar Magnet beach. Het is mega warm en dus heerlijk zwemmen tussen de zeehonden!!! De weg terug is af en toe wel zweten op het smalle pad met afgrond en tegenliggers. Dan komen we aan in Akaroa, bekend als Frans stadje. Het is er een beetje saai want het is zondag. We doen nog een laatste wandeling langs prachtig gekleurde rotsen, ontstaan door de vulkanen miljoenen jaren geleden. En genieten van een lekker ijsje en echte Franse crêpe.

Dan is het zover. Onze laatste nacht slapen in de campercar. We slapen nog een keer met uitzicht op het water, maken nog een keer een warme maaltijd op ons gaspitje en genieten nog een keer van een 6 minuten lange douche voor 4 dollar. 

Afscheid van ons thuis op wielen
Dan is het 3 februari en rijden we naar Christchurch. We maken een tussenstop op de stranden. Als we onze tassen hebben gedumpt bij het hostel rijden we naar Christchurch airport. Het is even zweten, het is druk op de weg en we kunnen de garage niet meteen vinden. Stipt 5 voor 5 staan we in het super kleine bureautje en nemen we afscheid van onze wagen. Met de bus terug en lopen naar het hostel met de boodschappen in ons hand.. Pff ik mis hem nu al..

Het hostel in Christchurch is echt top. We hebben de eerste nacht een 4 persoonskamer met z’n tweeën. Het is net een hotel met schone douche en een wc om de hoek. De volgende dagen lopen we lekker rond in Christchurch. Het is een gezellige stad met een prachtig museum, een ouderwetse tram, een botanische tuin en overal souvenirwinkels. In 2011 heeft er een heftige aardbeving plaatsgevonden waarbij mensen zijn omgekomen en een groot deel van de gebouwen in het centrum zijn verwoest. Ik bezoek het monument en het museum over de aardbeving. De gevolgen van de aardbeving zijn aan de kerk in het centrum nog goed te zien. Hij wordt op dit moment gerestaureerd. Ook zie je verschillende nieuwe gebouwen in het centrum. We lopen spontaan het theater in. Kijken hoever we kunnen komen. Een aardige dame legt ons uit dat er voorlopig geen voorstelling is. Dan komt er een jongen van de techniek de hoek om. Hij biedt direct een rondleiding aan. Yes Engelse theater zijn altijd zo mooi! De schildering op het plafond en de balkons van de koningssuite waren volledig verwoest door de aardbeving. De schildering is gerestaureerd, maar je kan de scheuren nog steeds zien zitten. De jongen weet ons te vertellen dat een ‘engel’ op het schilderij nooit is afgetekend omdat de schilder ruzie kreeg met de opdrachtgever. Ook weet hij ons te vertellen dat het braakliggend terrein verderop vol water er zo bij ligt omdat het na de aardbeving een broedplaats werd voor zeemeeuwen. En ik kan het me echt niet voorstellen want er zijn hier heel veel zeemeeuwen, maar ze zijn beschermd… Na het bezoek aan het theater lopen we nog langs een middelbare school en stappen zo terug in de tijd. Een prachtig gebouw, vol oude rituelen en wat een ouderwetse schooluniformen!

Bij de ruïne van de kerk in het centrum vindt ieder uur een nieuwe voorstelling van een straatartiest plaats. We nemen plaats in het zonnetje en genieten van een aantal voorstellingen. We zien een heel grappige voorstelling van een stel uit Nieuw Zeeland en een voorstellig vol kracht, concentratie en acrobatiek van een stel uit Japan. Ook kwam Queen even langs en vallen we in slaap bij een saaie voorstelling van een jongen uit Australië. Dan begint de show van een jongen uit Mexico. Hij heeft een gigantische hoepel mee waar hij in ronddraait op de meest bizarre manieren. Dan kiest hij vier kerels die middels een koord een wiebelende toren recht moeten houden. En dan ben ik de sjaak.. What is your name? Can I call you Maria? Ik krijg de taak om een ijzeren staaf naar hem toe te gooien terwijl hij bovenop de toren zit. Een van de vier kerels begrijpt het belang van zijn taak niet zo goed. Hij houdt zijn koord maar slapjes vast waardoor ik de artiest boven me heen en weer zie wiegen op de staaf. Tot ieders vermaak gooi ik twee keer mis, maar de derde keer heb ik mijn taak volbracht en mag ik weer plaatsnemen in het publiek.

Voor de laatste avond hebben we een drankje ingeslagen. Dat vonden anderen kennelijk ook wel een goed idee, we komen erachter dat onze drankjes uit onze tas in de koelkast zijn gestolen. Balen. We eten een lekkere hamburger in een gezellig restaurant in een loods vol tentjes. De volgende morgen is het tijd om afscheid te nemen. Celine gaat met een Franse jongen met een hele luxe camper, met zelfs een beamerscherm, rondrijden in het noordereiland. En ik ga op weg naar Kaikoura!

Kaikoura
De intercity bus naar Kaikoura duurt 3 uur. Het laatste stukje langs de kliffen is prachtig. Her en der zien we zeehonden. Het is best lekker om even helemaal mijn eigen dingetje te kunnen doen. Ik stap uit in een gezellig centrum aan de zee met verschillende souvenirwinkeltjes. Ik heb echt zin in de komende dagen en geniet van vis en chips aan het strand met uitzicht op het water en de bergen.

Walvissen jacht
De volgende dag. Stuiter, stuiter. Yes vandaag ga ik op walvissen jacht! Van te voren was ik een beetje bang voor een gigantisch schip met heel veel toeristen, maar niks is minder waar. We zitten met een stuk of 20 man op de boot en hebben alle ruimte. De boot heeft een flinke vaart en de golven zijn erg hoog. Daarom moeten we zolang we varen blijven zitten in de bioscoopstoelen in de kajuit. We hebben een erg leuke gids die ons al allemaal weetjes vertelt over de dieren die leven rond Kaikoura. Zo is de gemiddelde walvis 2x zo groot als onze boot. Dan ineens stopt ze het verhaal. Dames en heren jullie mogen naar buiten. We hebben dolfijnen gezien! Waah ik sta helemaal vooraan op de boot en de dolfijnen spelen om de boot heen. Ze zijn echt nieuwsgierig naar de boot en komen telkens terug. Wooh wat geniet ik. Wat een prachtige beesten!

Dan gaan we weer naar binnen. We zijn natuurlijk op walvissenjacht. De vroege tour heeft die morgen al een walvis gespot en eigenlijk hoeven wij enkel naar dezelfde plek te varen. De walvissen blijven gemiddeld 45 minuten onderwater en dan zo’n 10 minuten bovenwater om adem te halen. Terwijl we stil liggen en wachten kunnen we het geluid, een soort geklik, van de walvis onderwater horen over de radio. Hij kan elk moment boven water komen. Ondertussen spotten we een aantal albatrossen, een van de grootste vogels ter wereld. Gaaf! Ik tuur en tuur over het water en dan zie ik in de verte een stoomwolk. DAAR roep ik naar de schipper! Ik spot hem als allereerste en plankgas gaan we erop af. Ik zie de bovenkant van een kop en een gigantische rug. Het is eigenlijk alsof je tegen de zijkant van een onderzeeboot aankijkt. Zo nu en dan spuit hij water omhoog. Dames en heren camera’s klaar! Hier komt het foto moment. Aan de ademhaling kan onze gids zien dat de walvis weer bijna gaat dalen. Nog een grote ademtuig en dan duikt hij naar beneden terwijl zijn staart even omhooggaat en dan in het water verdwijnt. GAAF! We hebben geluk. Er wordt direct plankgas gegeven want verderop zien we nog een Walvis. Ook hier kunnen we een paar minuten van genieten waarna opnieuw een fotomoment voor de staart komt. Wat een gave ervaring zeg! Ik heb heel leuk contact met een ouderstel uit Engeland met een mooie camera die me met plezier wat foto’s willen sturen. Yes!

Die middag geniet ik in het hostel. We hebben een zwembad en een hotpool. CHIL!

Zwemmen met de dolfijnen
De volgende morgen sta ik vroeg op. Er staat echt iets heel gaafs op de planning; zwemmen met dolfijnen! We zijn met een stuk of 10 zwemmers en enkele kijkers op de boot. Ik hijs me in mijn wetsuit, pas mijn flippers en duikbril. We krijgen een informatiefilm te zien en dan gaan we op pad. De dolfijnen zijn al gespot door eerdere boten. Het is zo’n 30 minuten varen. We zijn bijna bij de dolfijnen als we het signaal krijgen om ons klaar te maken. De boot knalt over de hoge golven. Ik stuiter heen en weer op de bank terwijl ik mijn flippers aantrek. Terwijl de boot langzaam vaart mindert nemen we plaats op het plankje achterop. En dan zie ik de dolfijnen, vet! De toeter gaat af en we springen in het water. Wat een prachtige beesten! Om de dolfijnen te lokken moet je hoge zo hoog mogelijk proberen te zingen. Heel vermakelijk, maar het helpt echt. En ik krijg het zelfs voor elkaar dat eentje terug zingt. Daarnaast is het super leuk om samen met een dolfijnen rondjes te draaien. Ze reageren echt op wat je doet. Terug op de boot zie ik steeds meer spotters groen uitslaan. De emmers worden om me heen veelvuldig gebruikt.. Gelukkig mogen wij terug het water in, wel drie keer. Wat een bijzondere ervaring. Na de derde keer kleden we ons vlug om en is het tijd voor een foto moment. 

Een perfecte afsluiting van mijn reis
Mijn laatste dag in Kaikoura. Mijn wekker gaat heerlijk vroeg, om 5.15 uur. Ik hoop een mooie zonsopgang aan het strand te bekijken, maar helaas zijn er opnieuw wolken. Toch is het best lekker, helemaal alleen op het strand. Na een goed ontbijt en een whatsapp momentje met thuis begin ik aan de Kaikoura Penisula Walkway. Het weer is perfect. Ik neem alle tijd en alle uitzichtpunten mee. Verbrand ondanks de zonnebrand volledig en doe uiteindelijk bijna 8 uur over de wandeling. Maar wat was het, het waard! Heerlijk jutten op het strand. Ik vind prachtige schelpen, een duikbril en een prachtige zeester.

Dan klim ik naar boven. Het uitzicht over de baai is geweldig, maar echt mooi wordt het als ik besluit om het pad boven op de klif te verlaten en op het strand verder te lopen. Al heel snel spot ik zeehonden. Waar ik van geniet samen met twee mannen uit Australië, wiens ouders in Kaikoura wonen. Bij het afscheid wordt me van alles in mijn handen gedrukt. Een chocolade koek, een mandarijn uit eigen tuin en een visitekaartje voor als ik ooit in Australië ben.

Maar een stuk verderop wordt het echt schattig. Zoveel kleintjes, ze spelen enthousiast in het water en reageren helemaal niet op de toeristen om zich heen. Ik loop naar de toeristen toe om te vragen of iemand een foto wil maken. Dan komt er opeens een golf en houdt niemand zijn voeten droog. Ik klim een stukje verderop op de rotsen en geniet in mijn eentje in de zon van de zeehondjes. Dan ineens staat hij daar. Hij is gewoon naast me onder de rotsen vandaan geklommen en kijkt me nieuwsgierig aan. Een pinguïn!! WAAH!!! Mijn dag kan echt niet meer stuk.

De volgende ochtend doe ik nog een poging voor een zonsopkomst, maar helaas opnieuw wolken. Maar omdat ik zo op tijd ben opgestaan kan ik lekker rustig aan doen. Om 10 uur neem ik, samen met mijn kamergenoot uit Amerika, de bus naar Christchurch. Ik geniet nog een dagje van Christchurch waarin ik mijn backpack ontruim, rondloop in het centrum, lekker mijn blog typ in de botanische tuin, Ben en Jerry ijs eet, vooral niet kook maar uit eten ga en aan het idee probeer te wennen dat ik de volgende dag naar Nederland vertrek.

Wooh wat een lange blog en wat heb ik genoten van Nieuw Zeeland! De natuur is zo prachtig en zo afwisselend. Ik heb me voor het eerst deze reis echt een beetje thuis gevoeld in een land en begrijp stiekem wel waarom mensen naar Nieuw Zeeland willen emigreren. En wat nu? Dat was een vraag die de afgelopen weken door mijn hoofd heeft gespookt. “Wat wil ik? Naar de bosbranden en overstromingen in Australië met een werkvisum? Naar het gratis visum van China met zijn virus? Of toch terug naar Azië: Nepal, India of Sri Lanka? Of Japan waar Jorick en Laura zo enthousiast over hebben vertelt?” Nee, ik heb eigenlijk altijd wel twijfels, maar nu weet ik het aardig zeker. Ik ben klaar! Voor nu... Ik ga terug naar Nederland. Iedereen weer zien. Wat heb ik er zin in! Een beetje vastigheid creëren en alle positieve indrukken verwerken. Natuurlijk soms schiet het nog steeds door mijn hoofd: “Sydney is zo dichtbij en wat dacht je van de Fuji eilanden!?”. Maar voor nu past het even niet meer in mijn hoofd. En nu ik de beslissing echt heb gemaakt valt er zoveel van mijn schouder. Ik hoef even niks meer, geen visum, bus of hostel te regelen. Fijn! Ik wordt opgehaald op Schiphol en dan gaan we een gezellig weekendje weg met elkaar. Maar waar naar toe? Dat was de vraag van afgelopen weken. Wordt het Rome, Athene of toch Istanboel? Na lang beraad mochten mijn ouders kiezen, we gaan de natuur opsnuiven in Elburg en uiteten in het verre Amersfoort! Als dat maar goed komt! En heel misschien heb ik in Nederland wel tijd om een boek te lezen 😉

Dit is de Koru. Het varenblad ontrolt zich elk jaar opnieuw, waardoor het oude bruine blad vervangen wordt voor een nieuwe. Prachtig, we hebben ze tijdens onze wandelingen in de verschillende bossen veelvuldig gezien. De vormen staan in de Maori cultuur symbool voor een nieuw begin, positieve veranderingen, puurheid en kracht. Daarnaast wordt de Koru geassocieerd met een sterke verbondenheid en zorg voor elkaar.

Tot heel snel allemaal!!

Liefs Emma