Bandung & Jakarta: De laatste dagen in indonesie, de 60 dagen zitten erop!

5 november 2019 - Jakarta, Indonesië

Wat is het leuk om jullie reacties te lezen! Dankjewel! 

Twee weken geleden. Ik stap in alle vroegte de trein in. Op naar Bandung, een 8 uur durende treinrit. Ik heb de tip om voor een paar euro meer een andere klasse te boeken opgevolgd. En dus zit ik heerlijk. Rijen met enkel twee stoelen naast elkaar. De stoelen zijn breed, kunnen bijna volledig naar achter. En de stoel naast blijft ook nog eens leeg. Er is alleen een dingetje… De airco.. Het is koud, echt mega koud. Ik heb twee broeken, sokken en een vest toch heb ik het nog steeds koud.

We zijn al een eindje op weg als we een tijdje stil staan bij een station. Ik rommel wat met mijn telefoon en op het moment dat ik opkijk kijk ik in het gezicht van de persoon voor me. He wat? Daar hoort een rugleuning te zijn?! Ik ben in The Voice of Indonesia terecht gekomen. Help ik kan absoluut niet zingen.. Toch is iedereen voor me omgedraaid! Gelukkig wil een aardige meneer me even helpen. Hij trekt aan een hendel en duwt het hele gevaarte 180 graden om. Nu reizen we niet meer achteruit. Terwijl ik dat eigenlijk nul probleem vind, maar goed. Handig!!

In Bandung wordt ik opgehaald door Yuki een van de beste vrienden van Garth, een van de jongens van Karimunjawa. Via whatsapp biedt hij aan om me naar het hostel te brengen. Oke prima. Hij roept zich echter meteen uit als mijn persoonlijke bodyguard en wil een tussenstop maken bij de plantages. Ho ho, erg aardig, maar ik heb een hele lange reis gehad. En een bodyguard heb ik absoluut niet nodig. Eerst naar het hostel en dan overleggen we later wel weer.

In het hostel ontmoet ik de Nederlanders Nikki en John en Lisa uit Budapest. Lisa woont nu een jaar in Yogyakarta en is in Bandung voor een korte vakantie. We gaan in de gezellige hoofdstraat Braga wat eten, onder het genot van live muziek. Het klikt en we besluiten om de volgende dag het forest park Taman Hutan Raya te bezoeken. Helaas valt het bos een beetje tegen. De bomen zijn mooi, vooral de giga palmbomen.

IMG-20191021-WA0097 IMG_8771

Maar de Nederlandse en Japanse grotten zijn een beetje saai, wel lekker koel. Ze werden vroeger gebruikt om munitie op te slaan. Op naar de waterval, een 5 kilometer lange voettocht door het bos. Onderweg komen we nog een hertenkamp tegen. Helaas zijn de hertjes hier niet zo mooi als in Laren. Ze zien er echt zielig uit, met allemaal kale plekken in hun vacht. De momenten dat we stoppen bij het water belooft helaas ook niet veel goeds. We zien vooral heel veel troep.

IMG-20191021-WA0035 IMG_8755

En inderdaad 5 kilometer en een paar selfies met onbekende Indonesiërs verder, zien we bij de waterval voornamelijk afval. Ik vond het best confronterend en dacht ook terug aan het afval wat ik op Karimunjawa heb gezien. Ik moet toegeven dat ik niet echt in de winkels nadenk over plastic als ik wat te eten haal. Het wordt hier ook automatisch in een tasje gestopt, zonder dat ze aan je vragen of dat nodig is. Toch wordt ik er steeds meer van bewust dat ze hier echt geen goed afvalsysteem hebben. Elk extra plasticflesje is er dus weer een.. Ik ga komende tijd in ieder geval proberen om al die plastictasjes te weren.

IMG_8794 IMG_8757 IMG_8680

We stappen 5 kilometer verderop uit het bos de weg op. Op naar huis. Een eitje voor backpackers van tegenwoordig. Grab openen, bestellen en er staat binnen 5 minuten een auto voor je klaar. Tenminste.. Het laden duurt dit keer wel erg lang.. We zijn 50 minuten van het centrum vandaan en dus wil geen Grab onze aanvraag aannemen. Laten we liften roep ik enthousiast. John springt direct de weg op. En zo staan we met z’n vieren met onze duimen omhoog op de weg. De weg loopt stijl om hoog, dus de auto’s gaan gelukkig niet zo hard. We staan er nog niet eens 1 min als twee studenten enthousiast roepen dat we mogen instappen. En dus proppen we ons met z’n vieren op de achterbank. En we worden helemaal bij ons hostel afgezet, echt super aardig!

Maandag. Yuki biedt aan om ons rond te toeren door de omgeving rondom Bandung. Helaas voel ik me die nacht niet lekker. We spreken op ons initiatief al om 6.00 uur af,  overdag is het rijden in Bandung namelijk door de drukte nauwelijks te doen. Er gaat iets mis met de wekkers en dus schrikken we om 6.00 uur wakker. Oeps Yuki en Nikki staan al te wachten. In 10 min maken we ons klaar, op naar Kawah Putih, de witte krater. Deze ligt 50 kilometer buiten het centrum, minimaal 2 uur rijden dus. Kawah Putih is een kratermeer. 2430 meter boven zeeniveau, dus lekker koel. Yuki had ons dan ook aangeraden om een dik vest mee te nemen, maar dat was nou ook weer niet nodig. Die Indonesiërs hebben het echt snel koud! Vanwege de sterke zwavelgeur wordt voor je gezondheid afgeraden om langer dan 15 minuten langs het meer te lopen. We zijn eerst naar het meer zelf gelopen.

IMG-20191021-WA0114 IMG_8839

Maar de speciale kleuren van het meer (wit/blauw) en zand (Geel/roze) drongen pas echt tot me door vanaf de touwbruggen. Een stuk bos en een deel van de touwbrug waren verdwenen. Het bleek dat een week geleden iemand een sigaret naar beneden had gegooid waarna er brand was ontstaan, handig. Nu staan er dus overal bordjes dat je niet mag roken.

IMG-20191021-WA0160 IMG_8858

We vervolgen onze weg door het heuvelachtige landschap vol vulkanen. We rijden langs gigantische aardbeien plantages. Dan stoppen we bij de theeplantages.

IMG_8865 IMG_8892

Er is helemaal niemand en voor ik het weet staan we midden tussen de theeplanten. Ik leer dat je uit een plant witte, groene en zwarte thee kunt halen, afhankelijk van of je de bovenste of onderste blaadjes plukt en op welk moment op de dag je ze plukt. Interessant!

IMG-20191021-WA0201  IMG_8878

Dan gaan we op weg naar restaurant Pinisi, een restaurant in de vorm van een boot. Het uitzicht over het meer en de vulkanen is werkelijk prachtig. Maar het dringt niet tot me door, wat voel ik me beroerd. Gelukkig is iedereen super lief en gaan we na het eten weer op weg, nog 2 uur en dan zijn we weer in Bandung.

IMG_8895

Yuki wilde deze dag alles voor ons betalen. We hebben wel 10x aangegeven dat dat niet hoeft, maar hij wilde echt geen geld van ons aannemen. Ook een diner om hem te bedanken slaat hij af. Ik vind het ergens maar vreemd en niet prettig. Lisa legt me later uit dat ze dit al vaker heeft meegemaakt tijdens haar jaar in Indonesië. Ze benoemt dat de mensen zich erg vervelen gedurende de dag en het dus erg leuk vinden om hun land aan ons te laten zien.

Ik heb een paar rustige dagen in Bandung. Luisteren naar mijn lichaam en vooral geduld. Best lastig hoor. Ik moet echt bewust een keer per ongeveer twee weken een ‘rust dag’ in plannen. En tijdens zo’n dag heb ik vaak een ‘to do list’: blog schrijven, vliegtuig boeken, trein reserveren, hostel kiezen. De meeste bezoekers van het hostel blijven maar twee nachten en reizen weer door. Ik zie dan ook heel wat bezoekers komen en gaan en hoor Denny van het hostel eindeloos vaak zijn welkomst introductie geven aan de nieuwe gasten. Terwijl ik kneiterhard aan het werk ben met mijn blog, doen de hostel medewerkers om me heen vooral niks. Ze zitten de hele dag op hun telefoon te wachten tot de dag over is. Het is me niet helemaal duidelijk of het echt verboden is, maar in Indonesië is het in ieder geval niet gebruikelijk om medewerkers van hostels en restaurants alleen in te plannen tijdens piekuren. Zoals wij dat in Nederland wel doen. Ik denk dat ik zelf helemaal gek zou worden van verveling.

Langzaam voel ik me weer beter en ga op stap met de Nederlandse Lisette en de Deen Mathias. Ons doel, de zonsondergang zien. Lisa en Mathias willen graag ook nog een stukje zien van het bos waar ik al eerder ben geweest. En dus wacht ik bij de ingang tot ze terug zijn. Helaas komen ze veel later terug dan afgesproken. Ze waren naar de saaie grotten gelopen en hadden niet verwacht dat het zo ver zou zijn. Lekker dan. Dus besluiten we niet meer in het donker naar het uitzichtspunt te gaan. We drinken cascara thee bij een restaurant met ook wel een fraai uitzicht.

IMG_8897 IMG_8915 IMG_8927

We sluiten onze dag opnieuw af op Braga street. We eten groene hamburgers (beef rendang) en komen het Engelse stel uit ons hostel tegen. Op dat moment wordt er in het Lagerhuis opnieuw gestemd over de Brexit. Het jonge stel is tegen de Brexit, net als de meeste jonge Britten, leggen ze me uit. We kletsen een lange tijd. 

DSC_7779

Ik ga ook nog een middag op pad met Myrte, opnieuw uit het vertrouwde Nederland. We blijken bijna dezelfde allergieën te hebben, dat schept een band! We besluiten om naar een show te gaan van de muziekschool. De show begint met een poppenspel. We verstaan er natuurlijk niks van en begrijpen enkel dat de poppen zo nu en dan vechten. Zo’n voorstelling duurt normaal wel 7 uur. We krijgen een stukje van 15 min te zien, maar wat voelt het lang. Het is echt ongelofelijk saai. Om ons heen vallen de Indonesiërs  letterlijk in slaap. Je hoeft het hier kennelijk niet te verbloemen als je iets saai vind.

Maar dan is het poppenspel afgelopen en komen de kinderen het podium op. We zijn meteen wakker, wat zijn ze mooi gekleed en wat kunnen ze dansen.

IMG_8961IMG_8999 IMG_8978

Iedereen in het publiek krijgt een eigen Udjo, met een bepaalde toonhoogte (do, ree, mi enz.). Bij jouw toonhoogte hoort een bepaald gebaar.  Als de dirigent dat gebaar maakt moet je de Udjo, gemaakt van bamboe, heen en weer schudden. En zo spelen we al snel een paar bekende liedjes met het hele publiek. Maar dat we nog lang geen echte musici zijn blijkt als we de oudere kinderen horen spelen. Ze hebben hun basis Udjo inmiddels ingeruild voor ingewikkelde bamboe instrumenten, die meer iets weg hebben van een piano. We hebben veel plezier en worden aan het eind van de show zelfs nog het podium op getrokken om met de kinderen te dansen.

IMG_8987 

Dan is het tijd om Bandung te verlaten. Half 5 net wakker snel een ontbijtje en dan op naar de trein. Were do you come from? Ik kan nog niet eens antwoorden of ik hoor Selfie? Ik kijk op en een man van boven de 50 staat al helemaal paraat met zijn camera. Ehm nee ik dacht het niet. Hij is werkelijk stom verbaasd. 

Op naar Jakarta mijn laatste bestemming in Indonesië. Onderweg klets ik gezellig met een 15 jarige jongen. Hij vertelt me in vloeiend Engels dat hij filmpjes maakt voor Youtube en onderweg is naar een afspraak met een meisje uit China die hij via YouTube heeft ontmoet. Spannend, toi toi toi. 

IMG-20191026-WA0005

Ik ben uitgenodigd om in Bekasi bij Vina en haar gezin te komen logeren. Behalve ik logeren ook Vina's schoondochter en kleinkinderen regelmatig in het huis. Ik heb dan ook heel wat potjes jenga gespeeld en zelfs in 30 graden gevoetbald. Dat had ik best gemist!

IMG-20191031-WA0049

Daarnaast ben ik te gast geweest op een bijeenkomst voor Molukse Nederlanders. De meeste mensen die ik spreek zijn rond 1968 naar Indonesië gekomen en sommigen hebben nooit meer de kans gehad om terug te gaan. Toch kunnen de meeste nog goed Nederlands en vertellen mooie verhalen over waar ze hebben gewoond.

IMG-20191030-WA0000 IMG-20191026-WA0021

Jakarta is een overvolle stad. Het is normaal om over een stukje van 20 minuten minimaal 2 uur te doen, 's nachts, overdag, weekend of doordeweeks er altijd wel een traffic jam. Ik ben inmiddels wat gewend bij het oversteken in Indonesië, maar oversteken in jakarta is echt een uitdaging. Ogen dicht, hand omhoog en gaan. Nee ze gaan echt niet stoppen, maar met een beetje geluk rijden ze om je heen. De stad is zelfs zo vol dat de regering overweegt om de hoofdstad te gaan verplaatsen. Of je de weg op mag is afhankelijk van de datum. Een datum met even getallen, dan mogen alleen de auto's met een even kenteken te weg op. Dat het zo vol is is eigenlijk nog helemaal niet zo lang. Toen de Nederlandse molukkers rond 1970 naar jakarta kwamen was het veel minder vol. Kijkend naar de giga panden kan ik me amper voorstellen dat ze de eerste periode in huizen zonder stroom en water hebben gewoond. Ik heb een paar van deze giga panden bezocht. Het was erg bijzonder om vanaf een van de grootte kantoorpanden over de stad uit te kijken. Ik zie het langzaam donker worden en de lichten en files verschijnen.

DSC_0905 DSC_0925 DSC_0972

Op zondag ga ik mee naar de grootste kerk van Indonesië. Ik kijk mijn ogen uit. Wat is de zaal groot! Er is een dominee uit China gekomen om te preken. Waarbij er ook veel over hedendaagse wonderen wordt gesproken. Ik zie de dominee en de mensen om me heen huilen. Er dansen meiden in glitterjurken op het podium en als er wordt gezongen speelt de bas zo hard dat ik het in mijn buik voel. Ben ik gewend aan periodes van stilte in de kerk. Is het in deze kerk gewoon om met de hele zaal tegelijk hardop door elkaar heen te bidden. Een camerateam legt de dienst vast. Zo nu en dan wordt op het grote scherm het publiek getoond.  Aan het eind van de dienst wordt gevraagd of ik wil opstaan omdat het mijn eerste bezoek aan deze kerk is en zie ik ook mezelf op het gigantische scherm verschijnen. 

DSC_0870 DSC_0865 DSC_0868

Op mijn laatste dag in Indonesië hebben we de old town en Monas bezocht. Vanaf de Monas, een toren die de power van Indonesië voorstelt, hadden we een prachtig uitzicht over de smog. En in de old city zagen we de Indonesische studenten vrolijk rond fietsen op oud Hollandse fietsen, die je kan huren inclusief Hollandse hoed.

DSC_0992 IMG-20191031-WA0030 IMG-20191031-WA0043 

Dan is het weer tijd om afscheid te nemen. Het hoort bij het backpacken: reizen naar nieuwe bestemmingen, wennen, thuis voelen, verbinden en vervolgens weer afscheid nemen. De cirkel begint steeds opnieuw en ik heb geleerd dat ik erop kan vertrouwen dat ik steeds opnieuw mensen ontmoet en mij even thuis zal voelen. Met het vooruitzicht dat je de mensen om je heen ook weer los zult laten. Vina, Adolf en alle vriendelijke familie en vrienden om hen heen bedankt voor het warme welkom dat jullie mij afgelopen week hebben gegeven!

IMG-20191028-WA0024DSC_0912 IMG-20191028-WA0023 IMG-20191106-WA0001

Foto’s

4 Reacties

  1. Bonny:
    5 november 2019
    Mooie ervaringen, Emma! Fijn dat je het vertrouwen hebt dat je steeds weer andere mensen zult ontmoeten die een tijd met je optrekken op jouw reis. En de foto’s zijn daar een prachtig bewijs van.. wat een mooie plaatjes.
    Hopelijk ben je helemaal opgeknapt en voldoende uitgerust voor het volgende avontuur.
    Dikke kus! Bonny
  2. Bonny:
    5 november 2019
    Dat verhaal over The Voice of Indonesia moet je maar eens uitleggen? Zat je ineens met je stoel omgekeerd in de trein? 😁
  3. Gerrit:
    5 november 2019
    Ik begrijp dat ze bij de Indonesische spoorwegen iets hebben wat we in Nederland ook zouden willen. Een “keer om” stoel.
    Mooi verhaal weer Emma. Ondertussen ben jij alweer bezig met de volgende episode. Veel plezier!
  4. Jeroen:
    5 november 2019
    60 dagen rijstkorrels, kroepoek en Tjap Tjoy? Een hele prestatie in de tropen. Gelukkig hebben ze af en toe een groene smoothie en PATAT!! Dat geeft de burger weer moed om door te gaan. Het groene hamburgerbroodje op het bordje lijkt mij wat teveel van het goede, je kunt ook doorslaan in health food. Mel en ik lezen je verslagen met plezier en zijn blij dat het reizen je bevalt. We kijken nu al uit naar je volgende avontuur. Terwijl ik nog lees, meldt Mel dat je volgende avontuur in Singapore is. Heerlijk, nog een verslag. Hartelijke groetjes van ons. J&M