Hanoi & Sapa, de dooie, de stay-not-okay & het beest

En dan is het zover, op naar een nieuw land! Ik heb een lange reisdag voor de boeg. ’s Ochtends vroeg pak ik het vliegtuig van Brunei naar Kuala Lumpur. Hier beland ik in een gigantische rij voor de douane. Omdat ik de vliegtuigen los heb geboekt, moet ik hier eigenlijk alleen doorheen om mijn koffer op te halen. Gelukkig heb ik voldoende overstaptijd. Na lang wachten tussen de herrie van de werkzaamheden, heb ik weer een nieuw stempel in mijn paspoort en kan ik mijn koffer halen. Het vliegveld van Kuala Lumpur is gigantisch. Ik scoor een lunch, wissel mijn euro’s om in dollars en dan is het alweer tijd voor het volgende vliegtuig. In de rij wachten, inchecken en weer een nieuw stempel in mijn paspoort, zo komt hij wel vol! Ik vlieg van Kuala Lumpur naar Ho Chi Minh city, in het zuiden van Vietnam. Het is inmiddels alweer avond en ik heb twee uur overstaptijd. En dus laat ik aan de eerste de beste kerel in pak mijn papieren zien en leg uit dat ik een overstap heb. Hij stuurt me naar de langste rij. Na lang wachten ben ik eindelijk aan de buurt. Een strenge blik, "waar is je visum?" Ik geef hem alle papieren die ik heb, maar deze beste man stuurt me weg. De papieren zijn niet genoeg. Ik moet eerst naar een andere balie om het werkelijke visum te halen. Waah had die eerste kerel dat niet even kunnen zeggen? En zo beland ik, inmiddels beste zenuwachtig voor de ‘visum balie’. Ik heb hier al de meest enge verhalen over gehoord van Jorick en Laura. Ook heb ik zelf twee keer het formulier moeten aanvragen, en dus online al 25 dollar extra betaald, omdat er iets mis was gegaan met de datum. Wat de nodige stress had opgeleverd, maar gelukkig had ik net op tijd alle formulieren binnen. Oké terug naar de balie. Ik lever mijn paspoort in en mag plaatsnemen. Naast mega veel andere toeristen. Zo nu en dan wordt er in vet Vietnamees accent een naam omgeroepen. Ik zie de mensen om me heen stressen omdat ze geen paspoort foto hebben of omdat ze geen contant geld hebben. Gelukkig heb ik dit wel voorbereid. Nog 5 kwartier voor mijn volgende vlucht, schiet alsjeblieft op. Dan wordt mijn naam omgeroepen. "50 dollar alstublieft." "Ehm sorry het was toch 25 dollar?" "Nee je hebt een multiple entree visum, die is 50." Maar die had ik helemaal niet nodig. Shit waarschijnlijk dus weer iets fout gegaan met het formulier. "Maar ik heb maar 25 dollar.." Gelukkig mag ik mijn laatste 25 euro inleveren en krijg ik mijn paspoort terug. Nog 1 uur voor mijn volgende vlucht, dus geen tijd om hierover te balen, rennen.

Mijn eerste kennismaking met de Vietnamese, is niet al te best.. Ik heb mijn backpack op een karretje gelegd en sta voor de zoveelste keer die dag in de rij.. We schuifelen naar voren en in de bocht glipt een kerel voor me langs. Laat maar gaan, denk ik. Ik ben hier te moe voor. Aan het eind van de rij staat een medewerker die zo nu en dan een groepje mensen doorlaat richting de balies. Het hekje gaat opnieuw open en ik loop met mijn karretje achter mijn voorganger aan naar de eerste balie. De kerel achter me gaat naast mijn voorganger staan en de mensen daarachter weer achter hem. Zo sta ik ineens naast de rij. "Sorry ik sta ook in de rij", zeg ik tegen de vrouw naast me. Ze lacht schaapachtig, het boeit haar niks. Ik ben het inmiddels zat en duw mijn karretje schuin naar voren. Probeer me niet nog verder in te halen want je enkels gaan eraan. Gelukkig ziet de vrouw achter de balie wat er gebeurt. "Een rij alstublieft." En iedereen moet terug en achter mij gaan staan. Bedankt!

Oke inchecken is gelukt. Op naar de securtity check. Maar waar is dat? Ik besluit het te vragen bij een vrouw achter de balie. Ze is aan de telefoon. Tussen mij en de balie, zit een klein beetje afstand, wat in Nederland als gepast wordt beschouwd. Maar het is echt wel duidelijk dat ik sta te wachten. De vrouw hangt op en dan haalt een andere vrouw mij in, propt zich tussen mij en de balie in, gaat recht voor me staan en begint tegen de vrouw te praten. Ik ben stomverbaasd. Oke hier gelden echt andere sociale regels. En ik ben het helemaal zat. Ik wurm me naar voren en roep mijn vraag dwars door het verhaal van de vrouw heen en de baliemedewerkster wijst me de weg.

De gate is nog gesloten. Met de hand wordt op het white board een aantal keer de inchecktijd veranderd. Verder wordt er van alles op het White board geschreven, maar in het Vietnamees. Dan gaat eindelijk de gate open en stap ik in het laatste vliegtuig voor vandaag van Ho Chi Minh naar Hanoi in het noorden van Vietnam. Inmiddels half 2 ’s nachts en ik kom aan op het vliegveld. We passen niet allemaal tegelijk in de bus. Ik mag er als een van de laatste nog bij. De rest van de menigte moet op de trap van het vliegtuig blijven wachten op de volgende bus. Terwijl de bus wegrijdt zie ik de stewardess met beide armen vastgeklemd om weerzijde van de trap. Ze probeert met een benauwd gezicht met man en macht de menigte achter haar tegen te houden. Om me heen wordt flink gerocheld en geniest. Ik verkeer lichtelijk in een cultuurshock.

Ik sla de hoek om de bagage hal in, waar ik wordt begroet door een enthousiaste vermoeide Laura. Wat voelt het fijn, veilig en vertrouwd om na twee maanden weer even samen met bekenden te kunnen reizen. Ondanks onze vermoeidheid beginnen we gelijk eindeloos te kletsen.

Hanoi de smok city
Ons hostel ligt in de “old town”. We wandelen door eindeloze smalle straatjes, volgepropt met mensen. Er gebeurt zo ontzettend veel om ons heen en er is zoveel te zien. Open winkels stampvol en half uitgestald op de stoep. Scooters en fietsers volgehangen met alles wat je maar kan bedenken en het liefst nog lampjes en een muziek box erop om de aandacht te trekken. Honderden auto’s en scooters en non-stop getoeter om je heen. Geen stoep om op te lopen vanwege de miljoenen scooters die er op geparkeerd staan, lopen doen we weer op de straat. Het begint met het oversteken van de straat waarbij je letterlijk je leven op het spel zet. Even wachten zit er niet in, dan sta je een uur later er nog. Ogen dicht, en oversteken maar. En niet stoppen! Gewoon hopen dat je het overleeft. Zo en dat was de eerste obstakel.

Op naar de tweede obstakel want we wandelen langs de lokale slagerij. Nee geen muren of een dak. Helemaal niet nodig het is hier toch altijd mooi weer! Wat ooit een varken had moeten zijn, hangt charmant over een scooter heen.. Ook liggen de organen in bakken op de stoep. Een vrouw op een plastic stoeltje plukt behendig een kip leeg die net nog heeft geleefd. We zien hier meerdere honden langs de weg. Ondertussen vraagt Emma of we al hondenvlees hebben geproeft. ‘’Huh hoezo’’ zegt Laura? ‘’Dat eten ze hier toch niet?’’ We hebben gisteren wel vlees gegeten maar niet bij stil gestaan dat ze hier ook andere gerechten serveren. Hondenvlees is een delicatesse hier, verteld Emma lachend. Vanaf die dag checken we dubbelgoed welk vlees in welk gerecht zit.

Dames met echte vietnamese hoedjes lopen rond met een lange stok met aan weerzijde een grote plaat met fruit en zo’n echte ouderswetse weegschaal. Wat zijn ze fotogeniek! We genieten en proberen alles in ons op te nemen. Maar het rondlopen is ook overweldigend. Al na een paar minuten voelen we onze keelen branden door de smog. Na een paar uur zijn we helemaal gesloopt door alle indrukken.

We bezoeken een tempel midden op het water met zo’n echt vietnamees bruggetje. Ehm zie jij de tempel? Helaas zijn we niet de enige, als dit bruggetje het maar houd...

Het is elke nacht feest in Hanoi. Emma en Jorick pakken een feest mee. Er staat daar een vietnamese vrouw op het podium te zingen. Met tranen in haar ogen verteld het meisje ons dat dit een van de meest bekende vietnamese zangeres is. Dat niet alleen, er staat een fangroup fantiek met spandoeken te zwaaien. Maar oh oh, daar komt een klein gevaar aan. Emma kijkt toe hoe er een mini-auto recht op Jorick afrijd. ‘’Pas op, Jorick!’’. Jorick springt aan de kant, maar vervolgens buigt de mini-auto op Emma af. Heeft die bestuurder wel een rijbewijs?? We kijken even goed naar de bestuurder, dit blijkt een kindje van 3 te zijn. Het is een hele happening want even later passeert er een stoet van kinderen op mini-voertuigen.

We wandelen verder en worstelen ons door drukke straten vol met mensen. We zien googelaars en muziekkanten. Er is een rage aan de gang. Ze staan in een cirkel en proberen met elkaar een voorwerp, wat iets weg heeft van een badmintonshuttle hoog te houden met hun voeten. We hebben er een ook gekocht. Ons doel 10 keer hooghouden. We gaan oefenen! Dan stoppen we bij een menigte, we wurmen ons naar voren en ontdekken een jongen hangend aan een paal. Zijn doel 1.45 min blijven hangen. Helaas dondert hij na 1.20min naar beneden. Een aantal jongens volgen, maar ook zij geven rond dezelfde tijd op. Dat kan ik beter! roept Jorick enthousiast. Ik ga die wijn winnen! Iedereen ligt in een deuk als blijkt dat hij echt geen krukje nodig heeft om de paal vast te pakken. Oke spieren los, vingers kraken. Daar gaat Jorick. De menigte wordt groter en groter. Gaat deze Vikking de wijn winnen?! Camera ploegen uit het hele land aanwezig. Deze grote prestatie moet vastgelegd worden. 10 sec verder, alles lijkt stabiel! 20 sec, hij hangt lekker, 30 sec alles verloopt volgens plan. Overwinning in zicht! Maar dan... op 39 sec dondert onze atleet uit ‘The Netherlands’ naar beneden.. Onze slapjanus deelt zijn avontuur uiterraard niet met Laura. Ze verneemd het van de roddelpers.

Volgende dag, Emma en Laura gaan samen op stap, we zien een grote lokale shoppingmal vol met kleding. Laura komt erachter dat de wc’s hier toch wel wat anders zijn dan in Japan. Hokjes waar je prive kan plassen? Nee, dat kennen ze hier niet. Hier is naar de wc gaan een sociale activiteit, een moment om met elkaar te delen. Tientallen toiletten zonder bril naast elkaar waar als je naar binnen loopt verrast wordt door plassende vrouwen.

Dan stoppen we bij een vrouwelijke kapper, een meid van rond de 27 jaar en ze heeft een andere mevrouw heel mooi geknipt. Dus een ideaale mogelijkheid om naar de kapper te gaan. Voor 4 euro per persoon knipt ze. Emma en Laura kijken elkaar aan, er zijn toch wel wat gespleten haarpunten door al die zon en zee. Dus Laura mag als eerst plaatsnemen als proefpersoon.

Ze knippen met andere technieken dan in Nederland, maar besteden wel meer tijd en aandacht aan het kapsel. Op het eind de krul erin en dan is het klaar. Emma durft vervolgens ook de stap te nemen en laat zich knippen. We zijn die dag best tevreden met het resultaat, de krul erin verhult wat. De volgende dag realiseren de dames toch echt dat hun haar wel erg kort is geknipt. Korter dan toen ze Nederland verlieten en spijt treed snel op. Nu hoort Jorick de hele dag: ‘’Ik ben lelijk!!!’’ ‘’Kijk mijn haar!’’ ‘’Omg het is wel erg kort’’ “Ik kan geen staart meer in”.

Before, in process, after….

De dooie oome Ho
De volgende dag wil Emma naar een graf toe van een bekend persoon. Zo bekend vond Laura die persoon niet, want ze had er nog nooit van gehoord. Deze kerel was ook alleen te bezoeken tussen 9 en 11, ‘daarna staat hij op’ grappen wij. Dus Laura en Jorick gaan mee maar die wilden vooral naar het museum over de Vietnamoorlog die we daarna zouden bezoeken. Hoe lang zou z’n bezoekje aan z’n dooie immers duren? Vast niet lang!

Daar bleken we ons behoorlijk in te vergissen. We lopen naar zijn begraafplaats en zien daar een groot gebouw staan. Een bom daarop en het gebouw zou nog steeds blijven staan. Een groot open veld, streng bewaakt door bewakers. We mogen geen kortere weg, nee we moeten om het hele veld lopen. Daar zijn we zeker een half uur mee zoet.

Ondertussen zien we ook een rij met mensen staan voor dit concrete grote gebouw (zie foto). ‘’Ooh, we zijn niet de enige die op condoleance gaan’’ merken we op. ‘’Hadden we bloemen moeten meenemen?’’ grapt Emma. Naarmate we naar de openingskassa gaan begrijpt Laura er steeds minder van. We zouden toch even een dooie bezoeken, een monument? Dan komt het moment dat we de voordeur vinden en rijen met mensen zien staan. Er staan twee bewakers voor de ingang mensen te controleren. En ja, we zijn de klos. In Vietnamese taal word ons iets verteld. Jorick begrijpt er niks van, waardoor hij een duw krijgt zodat we uit de rij staan. De man oogde zeer ongeduldig. Oh, Emma en Laura moeten hun schouders bedekken. Vesten aan, lange broeken aan en in de volle zon staan, oei zweten! We gaan door een beveiligings check die meer iets weg heeft van een grondige check op het vliegveld. Vervolgens wordt ons door een vrouw in pak kattig vermeld dat we onze camera’s, geld, telefoons in een aparte tas moeten stoppen. Wij in de stress. Ik wil mijn paspoort niet achterlaten bij dat kattige wijf! Laura ontploft zowat. Ik ga wel niet meer mee, ik hoef die dooie niet te zien! Er onstond enkele verwarring. Je zou denken dat je je andere spullen zou mogen meenemen, en de camera’s moet achterlaten. Maar niks bleek waar, we moesten onze ‘’onschuldige’’ spullen achterlaten en mochten onze camera’s meenemen. Wat vreemd, zeiden we nog tegen elkaar...

Een half uur later in de rij te hebben gestaan en we komen bij een tweede punt waar ons wordt verteld dat we nu alle camera’s en geld moeten achterlaten. Maar we mochten wel onze telefoon meenemen. Snappen jullie er nog iets van? Op mijn telefoon zit toch echt een camera. Maargoed, we mochten ons water wel meenemen. Ondertussen zijn we wel bang dat we onze spullen straks niet meer gaan weerzien. We vonden hoe we werden behandeld opmerkelijk, we leken wel vee. Een man in een strak wit militiar pak geeft Jorick op de kop dat hij niet mag zitten op het muurtje. En vijf minuten later krijgt hij weer op de kop want we mogen geen waterfles meenemen. ‘’Mag ik misschien nog een slokje?’’ vraagt Jorick. Dat mocht ook niet meer. Vervolgens als vee in een kooi moeten we in twee rechte rijen lopen, we mogen niet meer naast elkaar lopen. Laura begrijpt er geen drol meer van. ‘’Wat is dit voor gedoe. Kijk hoe we worden behandeld!’’ Waarnaar Emma haar een spoedcursus geschiedenis geeft en de term ‘communisme’ uitlegt.

We zijn er bijna, nog even snel een foto, denkt Emma. Nergens een bord dat je geen foto mocht maken, dus het zou wel mogen. Emma wil de militair en het gebouw waar we nu voor staan op de foto zetten. De man spot haar. ‘’HOOOO, wat ben jij aan het doen meisje?!’’ ‘’Oohnee, daar gaat mijn telefoon’’ denkt Emma. Blik op onschuldig, de man zegt streng ‘’NO PICTURES!’’. Jorick wordt opnieuw verzocht weer in de rij te gaan staan. Oef, even tot tien tellen, wij Nederlanders zijn niet gewend om zo te worden behandeld, en weer door.

Dan gaan we naar binnen, het gebouw in. Binnen is het donker, we moeten een trap op en hoe graag we ook met elkaar willen praten, we moeten zachtjes doen van de militairen die ook in het gebouw in elke hoek staan. Je wordt ALTIJD in de gaten gehouden. Dan betreden we een donkere ruimte en je voelt de kriebels in je nek, de vibe veranderd en iedereen is stil. De sfeer voelt alsof we een God bezoeken, het is moeilijk te omschrijven. We schuivelen vooruit. In het midden van de kamer staat een glazen kabine. Met een dooie. Zo dood leek hij overigens niet. Het leek wel als of hij sliep. Je zou nooit denken dat deze dooie al meer dan 50 jaar dood is. Meneer Ho Chi Minh ligt daar in uniform. Heel creepie. Wie verzint dit nou? We stoppen koning Willem Alexander toch ook niet in z’n kabine? We schuifelen er in stilte omheen. Onder bij de kist staan 6 militairen, alle ogen op ons. Iemand die maar een verdachte beweging maakt wordt neer gehaald. Emma keek nog rond of we moesten buigen of huilen voor deze Ho Chi Minh, maar dat was niet zo. Iedereen was in stilte, soms wat biddende mensen terwijl je door moest schuifelen naar de uitgang van de ruimte. Eenmaal uit de ruimte was de sfeer weer meer ontspannen. We mogen weer praten als we het gebouw verlaten. We komen erachter dat we Laura niet hebben geinformeerd dat de dooie niet onder de grond lag maar opgebaard. Emma had vooraf Jorick gevraagd of Laura op de hoogte was dat we een echte dooie gingen bekijken. Jorick: ‘’Jaaa, dat weet Laura’’. Euhm, oeps toch niet. Bij Laura beginnen de vragen te ratelen ‘’Wat is balsemen?’’ ‘’Hoe kan hij er nog zo goed uit zien?’’ ‘’Zijn ze organen eruit gehaald?’’ ‘’Hoe lang is hij al dood?’’ ‘’He, waar balsemen ze mensen nog meer?’’ ‘’Wie is Lenin?’’ ‘’Wanneer gaan we naar Rusland???’’  Emma is geen lopende Wikipedia maar ze doet haar best. Met de telefoon in de hand komen we erachter dat oome Ho elk jaar naar Rusland vliegt voor onderhoud. En elke week moet worden verzorgd. Daarna om wat meer informatie over oome Ho te krijgen zijn we naar het museum over de revolutie en de geschiedenis van Vietnam geweest. Ook akelige dingen gezien. De Vietnam oorlog is erg heftig geweest.

Het Beest
Moe van alle indrukken gaan we die avond naar het hostel. We hopen een goede nachtrust te pakken want de volgende ochtend vertrekt de bus naar Sapa. Dan stappen de Australiërs naar binnen in ons hostelkamer. Laura die soms wel wat te snel conclusies trekt, zegt meteen: ‘’Zeg maar dag tegen je nachtrust’’. Jorick: ‘’Hoezo?’’ Laura: ‘’Die gaan batsen vanavond’’. Jorick: ‘’Lau, het zijn echt prima gasten, het gaat echt goed, je veroordeeld te snel’’. Een paar uur later...

BONK BONK BONK. We schuiven het gordijntje opzij en zoeken oogcontact met elkaar. ‘’Wat zei ik je!’’ zegt Lau tegen Jorick. We zien Emma met vingers in haar oren ‘’help’’ fluisteren. We gaan naar beneden de hostelmedewerkers opzoeken. Die geven de Australier op de kop. Als ze het weer doen dan moeten ze eruit. We verwachten nu een goede nachtrust. Maar inmiddels 12:00 snachts en het beest in onze kamer blijft doorgaan. Zelfs Jorick wordt er ongemakkelijk van. Lau is er helemaal klaar mee, hup opnieuw naar beneden de hostelmedewerkers opzoeken. Hij spreekt opnieuw het beest toe, met bibberende stem. ‘’Als je het nog een keer doet, moet je eruit’’. Hey, dat hebben we net ook gehoord. Daar nemen we geen genoegen mee! Emma spreekt de meneer aan en Lau zegt tegen het beest dat hij moet ophoepelen naar een andere kamer om daar maar verder te batsen. Daar luistert de jongen wel naar: yeah Mate I will go to another room, zegt hij tegen zijn maatje.

De volgende ochtend om 6:00 gaat de wekker. We stappen een wel heel bijzondere bus in. Waah stapelbedden in de bus! Schoenen uit en liggen maar. Even lekker bijslapen van de slechte nacht.

De stay-not-okay
We komen aan in Sapa. De rijstvelden zijn ons belooft maar wij zien enkel de wolken. Het is mistig. We hebben een super leuke goed beoordeelde homestay uitgezocht waar we nu naar onderweg zijn. Met de backpack op de berg op, een wiebelbrug over, rustige paadjes door een stuk rijstveld en we komen aan bij onze homestay.

We zien er niemand. We droppen onze rugzakken op de grond, en genieten van het mooie uitzicht op de rijstvelden. We eten daar, maar waar is de eigenaar nou? Een man die geen Engels kan, komt omhoog om te roken vanuit een giga pijp. We vragen het hem en hij maakt iemand in een kabine wakker. Dit verloopt met de nodige gerommel.

Dan zien we een Vietnamees met lang zwart haar en op blote voeten de kamer uit komen. Hij oogt slaperig. Hij stampt voor ons uit de houten trap op en dat is het moment dat we de bedden zien. Houten vlonders met dunne matrassen (zoals de Japanse Tatami), een kussen en een deken zonder overtrek. Verder een aantal netten aan de muur. Het is er koud en grouw. Emma en Laura slikken even. Even schakelen. Ondertussen proberen we onze eerste (verkeerde indruk) niet te laten merken aan de man, hij is erg alert op onze reactie. Ook proberen we deze man die met het verkeerde been uit bed blijkt te zijn opgestaan, vriendelijk te benaderen. Emma vraagt: ‘’Zijn er nog meer gasten vanavond?’’ De lang harige man antwoord onvriendelijk: ‘’That’s not your bussines’’. Oke, oppassen met deze gast, denken we tegelijk. In de avond als we hebben gegeten in de stad, komen we terug en onze gastheer behandeld ons nu vriendelijk. Als je bier wilt mag je dit pakken. We krijgen een kopje thee. En Jorick kletst er op los met deze meneer. Even lijkt het als of we hem verkeerd hebben ingeschat, of dat we hem verkeerd hebben verstaan doordat hij een behoorlijk Vietnamees accent heeft en niet al te best Engels kan. Hij beantwoord onze vragen. En het is best gezellig! Laura wil alvast naar bed gaan maar komt even later naar beneden.’’Euhm, jongens we hebben een klein probleempje’’. “Ze hebben hier kakkerlakken’’ zegt ze bewust in het Nederlands, bang om de man boos te maken door de plek te beledigen. Emma rond voorzichtig het gesprek met de man af en samen laten we niks blijken. We lopen naar boven en daar barst de discussie los. “Ik ga daar niet slapen hoor!’’ ‘’Straks krijg ik een kakkerlak in mijn bek snachts’’. We besluiten een ander bed te pakken, aangezien we er toch alleen onze spullen hadden gedropt en nog niks hadden uitgepakt. De grondige check begint, matrassen worden omgedraaid, dekens worden uitgeklopt, de insectennetten uitgeklapt, en helemaal ingebouwd liggen we in bed. Laura ligt direct naast Emma, dan kunnen we al van een kant minder aangevallen worden door de kakkerlakken. We doen het grote licht uit maar het licht op de hal moet aanblijven. Dan kun je toch wat zien als er iets begint te kriebelen. Emma en Laura liggen nog wat na te praten en giebelen op bed. Maar ons oog valt al snel op de duimgrootte kakkerlak die over Laura’s insectennet heenloopt. Dan komt Jorick en de man omhoog lopen. De man valt meteen op dat we op een andere plek liggen dan eerst. Hij benoemd het en voordat hij kan draaien naar een negatieve bui leiden we hem af. ‘’AAAHHH, Help me, there is a BIG beast over there!’’ zegt Laura half gillend en lachend tegelijk. Emma snapt mijn bedoeling en speelt haar rol mee. We lachen allemaal hard, en de man lacht mee. Hij ziet de kakkerlak en wil hem pakken met een doekje. Dan valt de kakkerlak naar beneden, richting Laura’s hoofd, en beginnen de meiden te gillen en lachen tegelijkertijd. De man red ons van de kakkerlak, en komt even later terug met een spray tegen kakkerlakken waarmee we de boel bewerken. Missie: de man afgeleid, geslaagd!

We komen er dus al snel achter dat deze man autistisch en achterdochtig gedrag vertoont. We moeten duidelijk doen wat we zeggen (als backpacker zijnde weet je niet altijd hoe je dag eruit komt te zien). Ook helpt het niet echt dat we Nederlands praten, je voelt dat de man dan achterdochtig is en niet goed weet wat we bespreken. We huren die dag twee scooters van zes euro. We doen hier de Sapa trail, 25 kilometer scooterroute langs de rijstvelden en mooie uitzichtspuntjes.

Jorick knalt bijna bovenop Emma omdat Emma stopte voor een vrachtwagen die net even iets te ver over de andere baan heen reed. Laura en Jorick donderen om met de scooter en Emma is bang dat we wat gebroken hebben. Dit viel allemaal mee en na wat schrik na zien we eigenlijk ook niks aan de scooter want de scooter is ook al oud. Bovenop de berg vriezen we bijna dood want het is er ziek koud. We komen ook bijna langs China want de grens zit hier vlakbij.

We komen tegen 21:00 uur terug in ons hostel en komen erachter dat Jorick spontaan met onze hostelkerel heeft afgesproken een motorles te nemen. Alleen hij had hij begin van de avond afgesproken.. Daar maakt Laura zich erg druk om, want die eigenaar neemt alles heel letterlijk. Ook Emma begint de spanning te voelen, maar houd afstand. Het is verdacht dat de hostelkerel niet aanwezig is 's avonds als wij aankomen. We duiken meteen het bed in, maar Laura heeft wel meerdere keren geopperd zich niet veilig te voelen. MIDDEN IN DE NACHT: De lamp gaat aan, en Jorick kijkt recht in het gezicht van de homestayeigenaar. Hij doet raar, de vibe voelt raar, en met zijn rare Engels kunnen we niet goed peilen wat hij precies bedoelt. Jorick begint: ‘’I want to say sorry” De vent: ’’Why do you wanna say sorry?’’ ‘’What do you mean?’’ Jorick begint ondertussen uit te leggen waarvoor maar de man onderbreekt hem. Jorick legt het uit en de man hoort het verhaal aan. Jorick legt uit dat hij zich niet helemaal had gerealiseerd dat de man misschien wel tijd had vrij gemaakt terwijl het voor hem meer een ‘spur of the moment’ was; als het lukt dan lukt het, en anders niet. Gewoon een misverstand. Daarna doet de man een nog een beetje chagrijnig en probeert ons de les te lezen over keuzes die je maakt in het leven. Even nog wat context; We hebben hem al eerder die dag nog twee Duitse dames de les horen lezen toen ze ’s ochtends vroeg aankwamen en toen direct weer weg gingen omdat ze de plek niet helemaal vertrouwen. “Enjoy your life!” hoorden we hem nog de dames naroepen met een snauw. De volgende ochtend is de man al wakker. Hij begint meteen over dat iedereen fouten maakt. Echter lijkt hij wel in een goed humeur te zijn maar nog wel met een randje. Er is ook een nieuwe gast gearriveerd waarmee de man (gelukkig) veel naar toe trekt.

Dan gaan we een wandeling doen met de lokale bevolking. We huren een vrouwelijke gids en ze komt ons ophalen met een baby op haar rug gebonden en in traditionele kleding.

We boffen, de zon schijnt. Samen met haar terwijl we ondertussen onze vragen over Vietnam stellen, doen we een wandeling van 16 km door de rijstvelden in Sapa. Totaal weer anders dan de rijstvelden in Indonesië.

We stoppen in drie dorpjes, opgeknapt voor de toeristen. Een dame leert ons hoe de traditionele kleding, die nog volop wordt gedragen wordt gemaakt. 

We proeven een lokale plant waar je op moet kauwen en waar dan zoet sap uit komt. De kauwspul moet je vervolgens uittuffen. We komen koeien en geiten tegen onderweg. Meerdere lokale vrouwtjes, in traditionele kleding, lopen met ons mee en Emma schiet er op los met haar camera. Klik, kindje erop. Klik, oude vrouw erop.

Ze vraagt aan een oudere dame of ze een foto mag maken. "You look so beautiful, with your clothes and earrings!" Waarop de vrouw speciaal netjes gaat zitten en uitgebreid poseert voor de camera. 

Ondertussen vragen we ons af waarom er zoveel oude vrouwtjes met rijstmanden met ons meelopen. Een uur later weten we het antwoord. Tijdens de tussenstop komen de vrouwtjes met hun spullen op ons af in de hoop dat we iets kopen. Dat is een beetje vervelend aangezien we met backpack reizen en beperkt spullen kunnen kopen. Ze kunnen beter de toeristen lastig vallen die geen backpackers zijn maar op korte vakantie.

Op de terugweg lopen we nog langs de lokale carwash. Scooters in het water van de rivier en mensen die dit water over de scooter heen gooien met hun handen. Vervolgens halen we snel onze backpack op bij de stay-not-okay en we durven niet weg te gaan zonder afscheid te nemen van onze grote vriend. Hij stapt het bed uit en we durven ons niet te verroeren bang voor een ochtendhumeur. Nu is hij weer heel vriendelijk. Hij heeft zeer waarschijnlijk lopen puzzelen over wat we vanochtend hadden gezegd en dat we het ‘ahum’ naar onze zin hebben gehad. We babbelen nog wat en we krijgen zelfs een klein souvenirtje. Dat is dan toch wel weer aandoenlijk. Arme verwarde man. In het centrum van Sapa huren we een hotelkamer met heerlijk schone giga bedden, met lekker warme dekens en zonder kakkerlakken.