Ha long bay, Nihm Binh, Phong Nha & Hoi An: Genieten van Vietnam

Een vervolg van onze avonturen in Vietnam. Een lange dit keer. Sorry we hebben zoveel meegemaakt.. 

We hebben inmiddels de eerste week gehad en stappen vanaf Sapa in het noordelijkste puntje van Vietnam naar Ha long Bay in het oosten. Weer een slaapbus, maar deze keer valt het ons op dat het rustig is en er weinig toeristen zijn. We willen graag met ons drieen naast elkaar maar de vrouw van de bus wil per se dat we bovenin gaan zitten. Wij doen koppig ons ding en gaan naast elkaar zitten. De vrouw die graag de macht wil hebben en het vervelend vindt dat er niet naar haar wordt geluisterd zit voor in de bus te mopperen tegen de mannelijke buschauffeurs die het niks boeit waar we zitten.

Niet aan mijn eten komen!
Dan vertrekken we om 8 uur, een tien uur lange busreis. De eerste 4 uur zitten we onze plas op te houden. Wat is er gebeurd met de vorige slaapbus die elke anderhalf uur ergens stopte voor eten en een wc? We komen aan bij een groot tankstation waar wc’s zijn en een groot eetgedeelte. Met de vorige bus stopte we altijd voor een eetpauze en plaspauze. Het is inmiddels 12:30 en we hebben honger!!! We gaan snel naar de wc omdat we ook eten willen bestellen. Een kwartier later hebben we voedsel voor ons. Aanvallen! We zijn nog maar net de eerste happen aan het wegwerken of de bus deelt alweer mee weg te gaan. Ah, ze gaan vast niet zonder ons weg toch? We blijven snel verder eten en de bus toetert. Een man komt naar onze tafel en zegt dat we kunnen eten en dat de bus wel wacht. Maar dan zien we onze bus wegrijden en we moeten dan ook onze gerechten laten staan. Emma en Jorick duiken snel de bus in, maar Laura staat als een psycho te krijsen tegen de busschauffeur dat ze duidelijk moeten aangeven hoe lang de pauze is en dat ze honger heeft en net een maaltijd heeft gekocht. Hoo, niet aan haar eten komen! ‘’Wat schandalig een pauze van minder dan een half uur! Ik heb honger!’’ roept ze nog. De rest van de reis is ze boos op de busschauffeurs. Na deze pauze stopt de bus ook niet meer op grote tankstations voor eten, alleen nog 1 korte plaspauze. Ondertussen dient de bus ook als postbus want hij stopt overal her en der voor een korte aflevering van pakketen of kippen.

Ha long bay cruise en Cat Ba het rustige eiland
We komen aan in Ha long bay en in de bus ontmoeten we Omar uit Egypte. We vragen hem mee voor diner en op de een of andere manier blijft hij de volgende dagen met ons chillen. Vooral met Jorick want samen giebelen ze over de meest jongensachtige onderwerpen. ‘’You have alcohol?’’ & ‘’Wanne party together?’’ & ‘’Hahaha, die steen lijkt op een piemel!’’ & ‘’Giebel, giebel, zullen we een prins Albert nemen?’’.

De volgende dag gaan we te chillen op een bejaarde cruise die langs het gebergte, die op de wereldergoed staat, vaart. Emma gaat naar het dak toe en als ze lang wegblijft komt het hele gezeldschap haar opzoeken. Hoo, we treffen Emma aan in haar ligstoel op het dak. ‘’Zeg maar dag tegen je ligstoel’’ zegt Laura voordat ze bij Emma op schoot ploft. De jongens komen er ook nog bijzitten en de ligstoel wordt optimaal benut.

We zien hele mooie bergen, bezoeken een grot en strompelen de trappen op naar een uitzichtspunt.

Dan stappen we de kano's in. We varen dwars door een berg heen. Hier mogen we zelf rondjes varen in de grote baai. Het rondje is een beetje saai, maar we vermaken ons goed met elkaar. "Watergevecht!" 

Die avond nemen we een prive-speedboot naar Cat Ba, een heel rustig eiland vlakbij Ha long Bay. Het hele eiland is supergroen met mooie bergen zoals bij de Ha long Bay.

Er is maar 1 taxi die we kunnen nemen en die wil dan ook meteen goed betaald worden. Gelukkig komen we ver met wat humor waardoor de chaffeur snel daalt in prijs. Het duurt 25 minuten en dan zijn we aan de andere kant van het eiland. Hier hebben we goedkoop een hotel genomen, met heerlijk voor iedereen een privé kamer.  De jongens gaan die avond feesten en de meiden zijn samen aan het chillen en een blog aan het schrijven.

De volgende dag huren we een scooter en gaan we het hele eiland rond. Een prachtige rit.

We boeken de hospital cave, een indrukwekkende bunker in een grot die tijdens de vietnam war gebruikt is als ziekenboeg. De grot ligt verstopt en de Amerikanen hebben deze dan ook nooit gevonden.

De dag erna doen de jongens samen een jungletour en klimmen 10 bergen op. Laura en Emma houden een meidendag en gaan op de scooter wat laatste dingen bekijken waaronder het uitzichtspunt in het nationaal park. Als echte Jane’s hangen we aan de lianen.

Dan zijn we op de top. Eerst wat foto’s. Met knikkende knieën klimmen we op de rotsen, zo hoog. “Ik ben blij dat Jorick er vandaag niet bij is” roept Laura! Hoog op de berg bellen we de ouders van Emma wakker en maken hun ongerust over hoe hoog en gevaarlijk we op het gebergte staan. Moeder van Emma: “Wat staat er op dat bord achter jullie” “Ehm dat je het niet mag passeren”. Laura vertelt enthousiast dat we niet het juiste rijbewijs hebben en dus niet verzekerd zijn op de scooter. “Kunnen jullie ons volgende keer bellen, NADAT jullie de gevaarlijke dingen hebben gedaan!” Slaap lekker mam!

De dag erop nemen we afscheid van Cat Ba en reizen we verder met de bus naar Nihm Binh. Deze keer kunnen we rechtop in de bus zitten maar man, wat rijd deze bus gevaarlijk. Gewoon op de andere rijbaan rijden om in te halen terwijl er een vrachtwagen op je af komt!

Nihm Binh
We komen aan in Nihm Binh en belanden op een mooie rustige plek midden tussen de gebergtes. Het is er mega koud snachts in het buitenrestaurant, maar Emma is erg blij met haar worteltjes en brocoli die ze hier serveren. Jorick komt wat later aan want die heeft geklommen bij Cat Ba. De damens chillen heerlijk aan de flonje bij het water.

De volgende dag wil Jorick chillen, dus gaan de damens op stap met de scooter. Opzoek naar de berg met de draak! Emma rijdt, Laura navigeert. We hebben duidelijk de niet-toeristische route en belanden op een zeer smal pad, keien en kuilen en aan weerzijde water. “Ik durf niet meer verder hoor”. En dus droppen we onze scooter in de middle of nowhere en wandelen verder. We jagen een groep eendjes de stuipen op het lijf en dan vinden we de draak. Hoog in de lucht balanseren we, met een groep andere toeristen, op de puntige stenen voor de beste foto.

We bezoeken ook nog de grootste Boedistische Pagode van Vietnam. Wat is het verschil tussen een tempel en een pagode? Nou een pagode heeft meerdere tempels. We wandelen de trappen op langs eindeloos veel stenen kerels, allemaal net even anders. We paseren een aantal mannen die een voor een de gouden boeda’s uit de hokjes in de muur halen voor een poetsbuurt. Maar dan ontdekt Laura het “Waah deze boeda’s hebben schimmel! Zie je plekje hier en daar! En deze is verkleurd! Ze zijn helemaal niet van goud”. Zo wandelen we verder.

We stappen een tempel binnen en weten werkelijk niet wat we zien. Een gouden Boeda, zo groot kijkt ons met een strenge blik aan. We leren dat deze Boeda de grootste van heel Azië is! Indrukwekkend! 

We hebben inmiddels mega honger, op naar huis. Maar ook dit keer laat google maps ons in de steek. Nou we vinden het zelf wel hoor. En zo rijden we enthousiast het bergpad op. De route is prachtig met tussen de bergen door de ondergaande zon. JAA! Daar is ons hostel! Zie je wel, wij hebben een uitmuntend richtingsgevoel! Ehm.. oeps er ligt een sloot water tussen. Hallo mensen aan de overkant horen jullie ons! We zijn net dichtbij genoeg om de wifi van het hostel op te pikken. Sorry Jorick, uit met de rust, red ons! Met gevaar voor eigen leven, springt onze zeeheld het dichtsbijzijnde vlot op. Gelukkig heeft hij een matroos meegenomen. De medewerkster van het hostel peddelt er met al haar kracht op los, terwijl onze kapitein op de boeg op de uitzicht staat. De scooter past natuurlijk niet op het vlot, dus we hebben de medewerkster maar aan het werk gezet door de scooter terug te rijden... Dat voelde wel erg flauw, maar gelukkig wist ze een snelle weg terug.

De dag erna staan we vroeg op voor een boottour op de Trang An. “Mogen we nog een extra pannenkoek bestellen Lau?” Laura beheert met strenge hand onze gezamenlijke pot. Gelukkig was ze vandaag in een goede bui. Yes!

Op de Trang An kiezen we de derde route, met een bezoek aan 3 caves en 3 tempels. We verwachten dat deze tour het minst toeristisch is. Maar eerst moeten we een stuk peddelen naar het rustige gedeelte. We peddelen tegen de wind in en schreeuwen elkaar moed in tijdens het peddelen. 1,2,3 hup, 1,2,3 HUP! En zo halen we met een hoop gejuig de ene na de andere boot met japanners in. YEAH! De vietnamese mevrouw die onze boot bestuurt en eigenlijk de hele rit in haar eentje hoort te roeien, vind het ook helemaal mooi en schreeuwt enthousiast in haar eigen taal mee.

Dan nemen we een afslag. Hier is het lekker rustig, onze verwachtingen worden meer dan waar gemaakt.

Op de route ligt swerelds langste rivier in een grot. Laura instaleert de gopro en Jorick peddelt er vrolijk op los. JORICK BUKKEN!! Oei dat ging net goed. Zo nu en dan is het zo laag dat we plat op de bodem van de boot moeten gaan liggen. Het is een heel raar idee om in het donker dwars door/onder zo’n giga berg te varen.

Die middag genieten we op de flonder heerlijk van het uitzicht, de zon en een welverdiende rust. Laura en Jorick besluiten in de laatste zonnenstralen nog het avontuur tegemoet te varen en Emma en Jorick bestellen veel te duur geiten vlees, de delicatesse van Tam COC. Ze hebben gelijk spijt, wat taai... Die avond nemen we de nachttrein naar Dong Hoi. We ontmoeten een Nederlandse spontane meid die voor haar avontuur in vietnam een toeristenbureau heeft ingeschakkelt. Dit bureau zorgt ervoor, voor 50 euro per dag, dat je je nooit zorgen hoeft te maken over vervoer. En wij mogen mee rijden naar de nachttrein toe. CHIL! Maar als over 30 minuten de trein gaat en we nog steeds voor ons hostel staan, beginnen we te zweten. “Ehm het duurt wel erg lang zeg.. De trein gaat over 30 min, hoe lang is het rijden?”

“Hij komt er elk moment aan zegt de spontane meid.” Al snel krijgt ze een telefoontje dat er een scooter onderweg naar haar is. Ja, daar passen wij met z’n drieen niet bij op. We bestellen onmiddelijk via Grab een taxi en die is er gelukkig binnen een paar minuten. Wij stappen snel in maar de spontane meid twijfelt of ze met ons mee wil aangezien er een scooter voor haar komt. Ze doet het niet, wat wij een beetje dom vinden. Wij moeten ons ontzettend haasten, we proberen de taxichauffeur duidelijk te maken dat hij wat sneller moet rijden. Hij snapt het niet, en gaat STIL staan. AAGHHH, RIJDEN KNEUS! We hollen de taxi uit zodra we aankomen en komen gelukkig 3 minuten voor tijd aan. De trein komt er net aan. In de trein kijken we nog het station op om te zien of de spontane meid er aan komt hollen. Ze heeft het niet gered...

Kots, schijt en worst
Een hobbelige rit in de nachttrein, waarin we gruwelen van de vieze dekens en de wc, komen we aan in Phong Nhai. Jorick heeft een super schoon hostel geregeld met een prachtig uitzicht op de rivier. 

Het nationaal park staat bekend om het grote aantallen grotten. Er zijn er inmiddels 300 ontdekt, maar waarschijnlijk nog veel meer onontdekt. In 2009 is in dit park de grootste grot ter wereld, de So’n Doong Grot, ‘per ongeluk’ ontdekt door een lokale boer. De grot is zo groot dat een volledige city blok uit Manhattan, New York, in de grot zou passen. Inclusief wolkenkrabbers! Vanwege de grootte heeft de grot zelfs een eigen ecosysteem en klimaat. De grot is sinds 2014 toegankelijk voor ongeveer 10 toeristen per week. We besluiten daarom maar een andere grot te kiezen en bezoeken met een bootje de Phong Nha cave. 

De Phong Nha Cave is 7729 meter lang, maar wij mogen alleen de eerste 1500 meter bewonderen. Midden in de cave worden we gedropt en mogen we rondlopen tussen de indrukwekkende rotsen. 

Maar Laura heeft hier niet zo veel van mee gekregen, ze heeft buikpijn. Ook Jorick begint zich wat later beroerd te voelen. En dan gebeurd het, het eindigt in een avond waarop er wordt rond gekotst. Emma merkt op dat het locale restaurantje waar we in de middag hebben gegeten, misschien dat worstje voor Laura toch niet zo heel goed heeft klaargemaakt. Jorick die hier ook een paar happen van heeft gehad, vernederd het toilet. Laura is de gehele nacht aan het rondrennen, elk uur weer een keertje overgeven. De volgende dag moet er hersteld worden.

Die middag gaan Emma en Jorick op pad met de scooter naar de Dark cave. De route dwars door het nationaal park is fantastisch. We stoppen op een kruispunt voor wat foto’s. Maar als we weer opstappen blijkt de scooter het opgegeven te hebben. Jorick probeert van alles om hem op te starten. “We hebben hem net volgetankt, hij kan toch niet nu al leeg zijn”. We hebben geen idee, want zowel de snelheidsmeter als de meter voor de tank werken niet. Dan na een flinke sprint rolt Jorick met scooter en al de berg af. Dit helpt! Yeah hij doet het weer!! Gelukkig!

We stoppen bij de darkcave, die je enkel kan betreden met een zipline en een stuk zwemmen. Bij aankomst blijkt hij bijna dicht te gaan. Ik kleed me vliegensvlug om, terwijl Jorick een plekje op het terras uitzoekt. Hij voelt zich helaas nog te beroerd. In alle hectiek heb ik gelukkig geen tijd om zenuwachtig te worden. Bikini aan, zwemvest om en dan wordt ik vastgesnoerd aan de veiligheidslijnen. Ik ga hangen en krijg een flinke duw. Voor ik het weet zweef ik gillend over het water, vet! Een stel uit Engeland staat me samen met de gids op te wachten. We stappen het water in en zwemmen door het turquoise gekleurde water naar de ingang van de grot, echt mega koud. Dan mogen de lampjes op onze helmen aan. Om met z’n 4en met enkel wat zaklampjes door zo’n giga grot te wandelen is echt magisch. De grot bestaat naast kalksteen voornamelijk uit basalt, een zwarte, harde rots. De gids laat ons 100 miljoen jaar oude fossielen zien. De weg is best uitdagend, we klimmen over spekgladde rotsen en passeren de stalagmieten en stalactieten. Dan komen we bij een modderpoel. We kruipen door de modder. Enkel mijn hoofd blijft boven. Het is mega zacht. Een gekke ervaring dat je zonder iets te doen blijft drijven, terwijl als je staat je benen meteen vast worden gezogen. Na 15 min in de modderpoel is ons huid heerlijk zacht. We wandelen terug en zien bij de uitgang nog een prachtige vogel. Zo’n vel blauwe kleur heb ik werkelijk nog nooit gezien. We roeien een stuk terug met de kano en ik overwin nog een keer mijn angsten op een zipline. Deze is zonder veiligheidslijn het is de bedoeling dat je jezelf in het water laat vallen op het moment dat je langzaam genoeg gaat. Alleen het ziet er allemaal een beetje krakemikkig uit. Ik vind het best een beetje spannend en laat het stel voor gaan. Dan ben ik aan de beurt. Ik ga hangen en zweef over het water. Maar dan stopt hij plotseling. Ik weet nog steeds niet of de niet-Engelssprekende-Vietnamees de kabel vroegtijdig stil zette. Hij moest hem namelijk weer met de hand op takkelen. Of dat de kabel bleef hangen. Maar ik donder met grote snelheid naar beneden. Een beetje last van mijn duim, maar verder deed alles het gelukkig nog. 

Inmiddels ben ik mega koud en spoel gauw de laatste resten modder van me af onder de ijskoude douche. Een warme douche ben ik inmiddels echt gaan waarderen hier in Azië. Ik trek al mijn thermokleding aan, capuchon op en mijn sarong als sjaal. Zo rijden we terug naar het hostel. Laura voelt zich inmiddels een stukje beter, maar niemand durft meer in het dorpje te eten. Dus besluiten we compleet in Azië-stijl naar het centrum te rijden, met z’n drieën op een scooter. Hier vinden we gelukkig een restaurant met heerlijk eten, waar de rest van de avonden in Dong Hoi terugkomen om te eten.

Op zoek naar de bom
Op onze laatst dag in Dong hoi gaan we op de scooter rondrijden door het nationaal park. We bezoeken de Paradise cave. In 2005 ontdekt en toentertijd, benoemd tot de mooiste en grootste grot van het nationale park. Het is nauwelijks voortestellen als je door de nauwe ingang de grot binnenstapt, maar de grot is echt gigantisch. Op sommige plekken is hij wel 72 meter hoog en de grot is wel 30 kilometer lang. De eerste 800 meter zijn voor toeristen te bezoeken. Je weet echt niet wat je ziet. Ongelofelijk mooi!

In het nationaal park liggen nog veel niet-ontplofte bommen en mijnen van de Vietnam-oorlog circa 60 jaar geleden. Misschien juist daardoor dat het erg rustig is in het nationaal park en er weinig mensen zijn. Naast de normale wegen mogen we niet van de paden af, in verband met deze bommen. Toch wordt hier niet voor gewaarschuwd als je rond rijd. Het was dus maar goed dat onze lopende encyclopedie Emma ons op de hoogte had gebracht van de bommen! Verder is het een prachtig nationaal park met mooie bergen. We rijden een stuk van de Ho Chi Minh route die zo vaak in het geheim is gebruikt tijdens de oorlog. Deze route loopt ook voor een gedeelte door Cambodja en Laos.

Onderweg stoppen we bij de acht vrouwengrot, een grot waar 8 jonge vrouwen gingen schuilen voor bommen tijdens de oorlog. Helaas is er toen door de bom een groot stuk rots voor de ingang gekomen. Het bleek onmogelijk om de rots te verplaatsen en de 8 vrouwen zijn verhongerd. Nu staat er een tempel en is het er een heilige plek. We zien daar ook een reuze spin. ‘’Kom Lau, we gaan die filmen met jouw gopro!’’. Daar gaat Laura’s Gopro op een stok op 2 cm afstand van de reuze spin om een ‘’goede close-up’’ van die vieze spin te krijgen.

De volgende dag hebben we een bus geboekt die ons naar Hue brengt en onderweg stopt bij twee historische punten. Op de oude grens tussen noord en zuid, nog in het noorden van Vietnam, zijn de vinh moc tunnels te vinden. De Amerikanen hebben in het noorden van Vietnam nooit op het land gevochten, maar hier is wel heel veel gebombardeerd vanuit de lucht. De vinh Moc tunnels zijn drie tunnels vlak onder elkaar die steeds in een diepere laag zijn gegraven. Vanuit de eerste laag schoten de militairen op de vliegtuigen van de Amerikanen. Werd er door de Amerikanen gebombardeerd, dan vluchtte de noord-vietnamesen via een soort glijbaan zo snel mogelijk de diepere laag in. In deze laag mochten de militairen en hun gezinnen verblijven. We lopen door de lage gangen. De verhalen zijn indrukwekkend en het voelt benauwd en claustrofobies aan. In het verleden is menig tunnel ingestort. Laura heeft na een paar minuten al pijn in haar rug door het bukken. Smalle gezinskamers uitgehakt in het zand, een oparatiekamer en een verloskunde ruimte. Meer dan 200 man en 60 gezinnen hebben hier 6 jaar lang gescholen en op elkaars lip gezeten. We krijgen een rondleiding van een dame van onze leeftijd, die ons vertelt over de ervaringen van haar eigen ouders gedurende hun periode in de tunnels. Ze vertelt met veel trots over de overwinning van de Vietnamezen op de Amerikanen, die op papier veel betere wapens hadden. Ook vertelt ze met veel liefde over Ho Chi Minh. “Angst voor de Amerikanen, dat nooit!”

Nog aan het bijkomen van alle indrukken stoppen we bij het DMZ punt, Day Demilitarized Zone. Over de rivier liep vroeger de grens tussen noord en zuid vietnam. We stappen uit de bus in het noorden en lopen over de bekende brug naar het zuiden. Het noorder en het zuider gedeelte zijn middels twee kleuren op de brug geschilderd. Gedurende de oorlog hadden de bewoners niet de mogeiljkheid om tussen de twee gedeeltes te reizen, de brug was al snel plat gebombardeerd en de rivier werd streng bewaakt.

Verder onderweg naar Hue. Onze bus slingert over de weg en probeert een vrachtwagen in te halen. Benauwd kijken we recht in de koplampen van een keihard toeterende tegemoet komende vrachtwagen. Toch maar niet, denkt onze chauffeur en hij stuurt hardhandig de bus weer onze baan op. Hier moeten we even van bijkomen. “We zitten in de bus des doods.” Appt Emma naar een goede vriendin. Dan rijdt de bus ook nog een hond dood. Helaas zaten Laura en Emma voorin en zien dit gebeuren. De straathonden lopen hier zomaar de weg op en met deze gevaarlijke bestuurders op de weg is niemand veilig. De busschauffeur was best aangedaan maar even stoppen zit er niet in. Gewoon doorrijden. Iemand anders sleept de hond wel van de weg...

Na een nachtje slapen lopen we in Hue door de keizerlijk stad. Waar overigens niet veel van over is want ook deze plek is de dupe geworden van de oorlog. Ze zijn het op dit moment druk aan het restaureren.

De keizerlijke stad bestond uit paleizen, pagodes, theaters enz. Jorick is vandaag onze gids en vertelt ons de meest gruwelijke verhalen over de ‘Verboden Purperen Stad’, het deel van de keizerlijke stad waar de dames van de keizerlijke familie woonden.

We lopen echter de niet toeristische route en dus wijken we in de stad weer eens van de route af. Jorick duikt een oude bunker in en we zijn bang op een niet ontdekte bom te stappen. ‘’HELPP, ik durf niet op het gras te staan!’’ & ‘’OMG, is dat een bom, dat silveren ding’’ , wat later een bakje blijkt te zijn.

Later die avond komen we terrecht bij een oorlogsbar. We gaan zitten aan een glazentafel, met erin handgranaten. We kijken om ons heen en zien tafels met gasmaskers, oude identiteitspapieren en legerkleding. Ook de bediening en de leden van de lifeband lopen rond in legerkleding. Het is een groot museum. Er hangt een grote bom aan een ventilator en honderden helmen van soldaten (waarvan sommige nog vies) hangen aan de muur. We ontdekken onderdelen van vliegtuigen in de trap. Boven ligt een openbak vol munitie. Het is boeiend en onwerkelijk dat op deze manier de nog zo verse oorlog wordt herinnerd en de vrijheid gevierd. De Vietnamesen zijn zeer trots op de overwinning, maar wij kunnen ons voorstellen dat het zien van al deze spullen voor de oudere generatie ook pijnlijk kan zijn.

Na een korte verblijf in Hue nemen we de trein naar Hoi An. We stappen in en moeten direct even slikken. Wat zijn de stoelen vies, oud en kapot. Ik durf niet te bewegen.  En dan zien we ze lopen. Kakkerlakken in alle soorten en maten op de stoelen voor ons. Waah Emma er loopt er een op je tas!  We overwinnen die dag heel wat angsten en het lukt zelf om van het uitzicht op het water te genieten. Laura heeft prachtige filmpjes gemaakt met haar Go Pro. 

Hoi An is door de meeste backpackers benoemd tot een van de leukste steden in Vietnam. Wij hebben geboekt bij een party hostel, je kunt tatoos laten zetten in dit hostel, en elke avond is er een feestje! Ze maken het er erg gezellig door allerlei activiteiten aan te bieden. Het gratis ontbijt hebben ze ook slim aangepakt. Geen complete maaltijden aanbieden waardoor je met allerlei opties, 20K voor Yoghurt bij de Fruit, uiteindelijk je gehele ontbijt moet betalen.

Gestoorde Vietnamezen op scooters & Jorick en zijn toeter
Die avond is er een belangrijke voetbalwedstrijd. Vietnam staat namelijk in de finale van het Aziatische voetbalkampioenschappen. Nee geen EK dus maar een AK. En dat willen Emma en Jorick wel vieren! We zien vele Vietnamezen op scooters richting de stad gaan. Rode t-shirts en vlaggen met de bekende gele ster. We horen toeters in de verte en iedereen zwaait naar ons. Er heerst een feeststemming. We komen aan bij een winkeltje waar de locale t-shirts ter promotie van het voetbal worden verkocht. Emma als voetbalfanatiek koopt royaal in. Jorick die ondertussen naar de toeter kijkt van een klein jongetje van drie, wijst dezelfde aan bij deze mevrouw. En dan zijn we compleet, voorop een vrolijke Emma in de kleuren van de vlag, in het midden een chagerijnige Laura, en als laatste een toeterende Jorick die allerlei deuntjes toetert waaronder de ‘’Last Pose’’ die we altijd op 4 mei horen. We eindigen bij een groot scherm in een buitenwijk, als enige toeristen tussen honderden locals, gezellig! Keurig in rijtjes wordt er voor het grote scherm. Het is best rustig en wij duiken er snel tussen. De wedstrijd is al 10 minuten begonnen maar gelukkig is het nog 0-0 tegen de Indonesiers. Het oogt erg rustig, geen Hollanders die de wave doen, ze doen ook niet mee toen wij probeerde de wave in stand te brengen, we werden dom nagestaard. Geen gejuich of commentaar.

Emma (onze voetbalvrouw) waarschuwt Laura, ‘ze gaan zo een doelpunt maken hoor!’. Als uiteindelijk het eerste doelpunt door Vietnam is gemaakt barst de bom los. ‘’Oh, ze kunnen toch feest vieren!’’ zegt Emma. Als gekken wordt er met de vlag en gedanst op het overwinningslied. Dan is het weer rustig en wordt er weer gespannen toegekeken. Als we tegen het einde van de wedstrijd komen is het inmiddels 3-0. Jorick toetert wedstrijdjes tegen andere locale mensen met een toeter. We zien de locals snel de scooter op duiken. ‘’Gaan ze nu snel voor de file naar huis?’’ Nee, het wordt een grote gekte op de straat. Duizende scooters staan stil op het kruispunt, mensen dansen op hun scooters, overal wordt met de vlag gezwaaid en getoeterd. We zien een truck met dikke geluidboxen die amper het gewicht aankan van alle vietnamezen die zich op deze wagen wurmen het midden van het kruispunt bivakeren. De hele truck beweegt mee op de dansende vietnamezen en de beat van de drum. Het is een groot gekkenhuis.

Later als de boel iets kalmeert kunnen we eindelijk de straat weer oversteken. Jorick toetert er nog steeds op los. Je kan Jorick meer blij maken met een goedkope toeter dan een 3 jarig kind. Als meneer weer eens in Laura’s oor toetert, pakt ze hem snel af en dreigt ze hem in het water te gooien. Daar gaat onze trompetter, hij smeekt op zijn knieen of Laura hem alsjeblieft niet in het water wil gooien. ‘’Alsjeblieft Laura, alsjeblieft... NEEE, DOE HET NIET!!!!’’. Stom verbaasd hoeveel waarde hij hecht aan het instrument geeft ze hem terug.

Psycholaura again
De volgende dag hebben we een chill dag en wordt er niks gedaan, voor het eerst deze reis in Vietnam. Deze nacht verloopt helaas wat onrustig. We hebben twee mannelijke Australiers in onze hostelkamer. Zodra de koffer van één van hun opengaat, komt er een diepverrotte putlucht naar boven. Jorick die naast deze man ligt antwoord: ‘’Hey mate, whats the horrible smell?’’. En de Australier antwoord lachend: ‘’Yeah, I still need to do some washing’’. Daarmee is het probleem niet opgelost want hij is niet van plan om te gaan wassen en de koffer staat nog steeds wagenwijd open. Hij verlaat lachend met zijn kamergenoot de kamer, klaar voor een goed feest. Jorick en Laura doen de koffer maar even dicht, Emma doet de ramen open. Midden in de nacht, als we allemaal in ons bedje liggen te ronken, gaat de deur met een ruk open, klatst het grote licht gaat aan en ze lachen als ze zien dat we allemaal al in bed blijken te liggen. De Australiers blijven vrolijk op luid vollume doorkletsen. Één jongen duikt het bed in, en de andere jongen gaat met een meisje verder feesten. Ze vergeten het licht weer uit te doen, dus Laura moet het bed uit om dit te fiksen. De andere australier doet het licht weer aan, hij moet zijn spullen nog even zoeken. Als Emma hem slaapdronken uitlegt dat hij toch echt een bedlicht heeft die hij kan gebruiken, speelt hij hier niet op in. Uiteindelijk keert de rust terug en slapen we weer in het donker. TOT voor de tweede keer de deur weer open gaat en de andere australier met het meisje terug komt. Laura voelt het al aan.  Het gaat een herhaling worden van incident ‘’het beest’’. Emma is te slaapdronken dat ze er niks van mee krijgt. Jorick en Laura liggen inmiddels naar de smak smak geluiden te luisteren die aan de andere kant van de kamer plaatsvinden. En daar gaat ze, psycholaura komt weer om de hoek kijken. Ze stampt de kamer uit, met Emma en de andere Australier nog steeds slapend. Beneden om 3 uur snachts doet ze haar beklag bij de staf en krijgt ze een andere kamer toegewezen. Ze stampt weer terug, gooit de deur open en begint te schreeuwen tegen de Australier en het meisje. ‘’I AM SO DONE WITH YOURE STUPID BEHAVIOR!!’’ ‘’Are you crazy, having seks in a dorm!’’ ‘’There are more people than just you guys’’!!! Ondertussen wordt Emma wakker, niet echt blij waarom ze niet normaal haar nachtrust kan pakken. De Australiër antwoord stom dat hij ook zo zijn behoeftes heeft. Laura: ‘’WELL, I ALSO HAVE NO SEKS IN A DORM WITH MY BOYFRIEND!’’. Ondertussen tijdens het geschreeuw verhuisd Jorick en Emma de backpacks. Na Laura’s laatste statement eindigd Emma door abrupt het grote licht in de kamer aan te doen. De basisgedachte ‘’Ik geen slaap, jij geen slaap’’ is het enige dat door haar hoofd wordt geregistreerd. De Australiers mopperen op het grote licht dat aangaat en Laura trekt de deur hard dicht. KNAL.

WORDT VERVOLGD.. Fijne feestdagen allemaal!