Nieuw Zeeland! Met campervan door het noordereiland!

Daar gaan we! Chinezen, metro’s, medical spray, immigratie en vliegtuigvoedsel, ik heb alle obstakels overleefd en ben net aangekomen in Nieuw Zeeland!

Als ik op het vliegveld geld pin voor de shuttle ontdek ik dat Nieuw Zeeland super vet geld heeft met allemaal gezellige dieren erop. Een kwartiertje met de shuttle en dan nog een stukje lopen door Auckland. Met mijn zware backpack ontdek ik al snel dat Auckland niet echt plat is. Door rood lopen blijkt echt ‘not done’ en dus sta ik, met amper een auto in de buurt, eindeloos te wachten.. Ik had mezelf er helemaal niet op voorbereid, maar ik heb opnieuw een cultuurshock. De overvolle straten, het eindeloze getoeter, die gezellige tuktuk’s en het roepen van al die kerels, het had toch wel wat. Het is inmiddels avond als ik het ‘TMACS’ hostel bereik. Een grote woonkamer, een open keuken, vier koelkasten en overal tassen met namen vol met eten. Voor het eerst in 4 maanden ga ik weer een keer koken. En dus wandel ik met mijn jetlag hoofd naar de supermarkt. Een echte supermarkt, dat is lang geleden. Al die verschillende keuzes voor een product en de hoge prijzen, zo’n eerste supermarkt bezoek is wel intensief. Oké wat heb ik gemist afgelopen maanden? Groente en bruin brood! En dus kook ik die avond wortels met broccoli en geniet van mijn bruine boterham, lekker!

De volgende dagen in Auckland doe ik mijn best om bij te komen en dus blijf ik de eerste dag in het hostel. Verplicht niks doen, maar man wat blijft dat toch lastig. Ik ben zo nieuwsgierig naar alles om me heen. Ondanks dat het hostel twee hele mooie gezamenlijke ruimtes heeft met pooltafel en lekkere banken, ontdek ik dat het hostel niet zo gezellig is. Anders dan ik gewend ben in Azië, zijn er in dit hostel veel ‘longstay people’. Ze zijn aan het werk en wonen soms maanden achter elkaar in het zelfde hostel. Ze hebben met elkaar een groep en daardoor minder behoefte aan contact met anderen en ook niet echt tijd/zin in uitjes. Overdag is het dan ook erg stil omdat iedereen aan het werk is. Daarnaast heeft het hostel een beetje strenge regels, zoals geen alcohol meer na 10 uur ‘s avonds, wat ook wel wat mensen wegjaagt. Gelukkig ontmoet ik aan het eind van de dag Vanessa uit Engeland. Ze vertelt me dat ze absoluut niet in Engeland wil wonen en heel graag in Nieuw Zeeland haar leven opbouwt. Dit hoor ik later van veel meer Engelsen die ik ontmoet. Samen zoeken we naar mogelijkheden voor een dagtrip. Het is toch even schakelen. Er is hier geen Grab en al helemaal geen 1 dollar tuktuk’s.

We besluiten om de volgende dag samen de ferry naar het eiland Waiheke te nemen. Het is zondag en dus mega druk bij de Ferry en op de stranden. De hop-on-hop-of bus op het eiland blijkt al helemaal uitverkocht. Het is super toeristisch met echt toeristische prijzen, 46 dollar voor de ferry, 17 dollar voor Fish and Chips en 70 dollar voor het huren voor een fiets, ja dag! Wij gaan wel lopen! Maar ook het eiland blijkt niet echt plat te zijn. En dus nemen we toch maar de bus. Het is dringen bij de bus. En om van het ene strand naar het andere te komen moeten we overstappen en dan telt je ticket niet meer en dus betalen we iedere keer opnieuw 3.50. Pff we mopperen wat af die dag.. Toch is het heerlijk om even uit te waaien op de ferry, zijn de stranden erg mooi, geniet ik zeker van het lekkere weer, is het gezellig met Vanessa en zien we gratis en voor niks, met op de achtergrond de skyline van Auckland een mooie zonsondergang!

De volgende dag! Via de “Travelmate Facebook pagina’ heb ik al in Vietnam contact gekregen met Tanja uit Duitsland. Ze woont al 6 maanden in Nieuw Zeeland en heeft haar eigen campervan gekocht. We spreken online af om vanaf 5 januari, 5 dagen lang met elkaar het noordereiland te verkennen. En vandaag gaan we elkaar ontmoeten. Ze haalt me op met de campervan. Eindelijk uit het best wel saaie Auckland! Het is lekker weer! Misschien kunnen we wel naar het strand! Stipt op tijd staat ze voor mijn hostel. Wouw super gaaf zo’n campervan! Een begroeting en dan vertelt ze me gelijk ‘Ik hoorde een gek geluid op de weg’. Ze start de motor en we beginnen te rijden: ‘bonk, bonk, bonk’. Nog geen 3 seconden later sta ik weer naast de Van. We lopen om de wagen heen. En dan ontdekken we het. De achterband is plat, echt platter kan niet. Oeps. Eerst maar van de straat af. En dan op jacht in de camper. Uiteindelijk vinden we het reserve wiel en de krik. Tom, een vriend van Venessa, tevens uit Engeland biedt ons zijn hulp aan. Enthousiast plaatst Tom de krik aan de zijkant van de Camper. Hij begint hartvochtig te krikken, maar de straat zit in de weg. Toch zet hij door. ‘Ehm ik denk dat je hem verkeerd om hebt geplaatst’ benoem ik voorzichtig. Ohw shit.. Dan blijkt dat de krik, net als de rest van de camper, een beetje oud is. We draaien aan het knopje, maar hij wil met geen mogelijkheid naar beneden. We vragen hulp aan een local, een echte ‘kiwi’ op de parkeerplaats. Eindelijk krijgt hij met veel gestruggel de krik omlaag. Oké omdraaien en op de zelfde plaats opnieuw beginnen. Dit gaat beter. De weg zit niet meer in de weg en de camper stijgt langzaam steeds meer op. Maar dan.. Begint de camper te rollen. De parkeerplaats loopt af en kennelijk werkt een handrem niet meer als de achterwielen van de straat zijn, weer wat geleerd.. En dus staan we met drie man de camper tegen te houden, terwijl onze kiwi probeert om de krik weer naar beneden te krijgen. Uiteindelijk lukt het. ‘Ik ga even de auto afsluiten en dan kom ik terug’, zegt onze kiwi.  ‘Oke tot zo’. Maar hij is hard weggerend, we zien hem nooit meer terug. En dus struggelen we met z’n 3en verder. Er is niet echt een vlak stuk en dus zetten we de camper op het laagste stuk met zijn wielen tegen het ‘stootblok’ van de parkeerplaats. Hopelijk rolt hij nu niet meer.. Maar als de krik op zijn hoogste punt zit, is het wiel nog steeds niet hoog genoeg om hem eraf te halen. En dus schakel ik opnieuw een local in. Hij heeft een vergelijkbaar busje en we mogen zijn nieuwe krik lenen. ‘Leg hem maar naast het busje als jullie klaar zijn.’ Struggel, struggel, hoogste punt. Nog steeds niet hoog genoeg. ‘hoe kan dat?!’ Ik kijk eens goed naar de camper en kom tot de ontdekken dat de achterwielen een maatje kleiner zijn dan de voorwielen. Zou het daardoor komen? We zijn inmiddels al ruim een uur verder als er een nieuwe kiwi voor onze neus staat. Hij heeft ons gestruggel, met het nodige leedvermaak, vanaf zijn appartement bekeken. Oke, let goed op! Hier komt een goudentip! Mocht je ooit een band van een camper moeten verwisselen, dan moet je onder de camper kruipen en de krik achter het wiel plaatsen. Weer wat geleerd..

Vandaag is het oud en nieuw. Ik loop op deze laatste dag van het jaar heerlijk rond in Auckland. Het is super lekker weer en het uitzicht over de haven is prachtig, zeilboten en een gigantisch cruiseschip uit Noorwegen vertrekken.

Oud en nieuw vier ik met Vanessa, twee jongens uit Letland, eentje uit Engeland en een heleboel anderen in het hostel. We poolen, bestellen pizza en wandelen met de hele groep naar de haven voor het vuurwerk! 5, 4, 3, 2, 1 Gelukkig Nieuwjaar! Het vuurwerk barst los vanuit de skytower. Snel maak ik een filmpje en een foto voor thuis. Oke nu lekker genieten, maar dan.. Is het alweer afgelopen, exact 5 over 12 is het doodstil. De meeste mensen gaan weer naar huis, sommige naar de bars waar je veel te dure entree tickets voor moet kopen. Nee doe mij toch maar Oud en Nieuw in Nederland.

De eerste dag van het jaar brakken we lekker uit in het hostel. Oud en nieuw en de restanten van de jetlag, mijn dag en nacht ritme staat nog steeds een beetje op de kop. De volgende dag is alweer mijn laatste dag in Auckland. Via de travel mate groep op Facebook krijg ik contact met Celine uit Frankrijk. Een uurtje later zitten we al gezellig te kletsen in de Starbucks. Het klikt, we hebben vergelijkbare plannen en dromen vóór het zuidereiland. Ze moet nog een paar dagen in Auckland werken en ik ga eerst een paar dagen met Tanja het noordereiland verkennen. Celine nodigt me uit om die dag met haar en vier vrienden naar het strand in Auckland te gaan. We nemen de bus die ons over de  brug naar de andere kant van Auckland brengt. Volleyballen, zwemmen en schelpen zoeken, het is opnieuw heerlijk weer. Het strand ligt vol met kleine lavastenen, van het eiland aan de overkant. We klimmen over de rotsen, prachtig met allemaal lagen met verschillende kleuren en dan ontdekken we een prachtig privé strand. De jongens nodigen ons uit voor pizza bij hen thuis. Het is gezellig en het voelt alsof ik weer even terug ben in een studentenhuis in Utrecht.

De volgende dag neem ik de bus naar Papatoetoe. Het gezin waar Tanja al een tijdje logeert heeft mij uitgenodigd om twee dagen te komen logeren. Wat bijzonder! Ik wandel rond in Papatoetoe, huizen van een verdieping en de basisschool met de Maori taal, Ik heb eindelijk echt het idee dat ik in Nieuw Zeeland ben. Ik wordt warm verwelkomt door Laonge en de twee jarige Anna. Anna is echt super schattig en klimt direct bij me op schoot. Even later komt Tanja thuis. Ze heeft eindelijk een nieuwe band gevonden, dat was een hele lange zoektocht geweest afgelopen dagen. We maken kennis en eten met elkaar. De volgende dag vertrekken Laonge en Tanja al vroeg naar het werk. Ik blijf de hele dag alleen in het huis. Er is geen wifi in het huis, maar ik ga flink aan de slag met mijn blog. En heb daarnaast regelmatig telefonisch contact met Celine. We maken plannen voor het zuidereiland en besluiten een camperauto te huren. Daarover later meer. Wat is het bijzonder dat we elkaar nog maar een avond kennen en dat ze mij toch haar huis toevertrouwt. Deze gastvrijheid blijkt voor Laonge heel normaal. Laonge en haar man komen van de Samaoneilanden. Er hangt een grote vlag in de woonkamer. Op onze laatste avond dansen we gezellig op de muziek van de eilanden.

Jaa 5 januari, we zijn onderweg! Wat is het gaaf om rond te rijden met de camper. Ik geniet van het landschap vol heuvels, boerderijen, schapen en Hollandse koeien. Dan rijden we het nationaal park binnen, prachtige wegen en giga bergen. Onze eerste stop is bij Hot Water beach. We zien prachtige golven om te surfen, maar daar komen we niet voor. Het strand is omgetoverd tot een soort maanlandschap, overal kuilen. Zo nu en dan steekt er een kop bovenuit, net stokstaartjes! Om ons heen zien we volwassen kerels hun kindertijd herbeleven. Wie heeft de diepste kuil!? Af en toe horen we iemand teleurgesteld roepen dat hij alleen, maar koud water kan vinden. Dan worden we door een van de kerels en zijn dochter uitgenodigd om zijn kuil uit te proberen. Yes, we hoeven niet te graven! Hij waarschuwt ons direct, we kunnen maar aan een kant zijn kuil betreden het water aan de andere kant is veel te warm. Het water is echt heerlijk, je kan zelfs even zitten. Na een tijdje neemt hij afscheid en we bedanken hem flink voor het graven van onze kuil. Langzaam druppelen er meer mensen onze kuil binnen, een jongen uit Duitsland en twee meiden uit Nederland en Australië. Alleemaal met een gehuurde camper. De kuil wordt uitgebreid, waardoor het mij wat te heet onder mijn voeten wordt. Tanja blijft nog wel even kletsen. Later blijkt, iets te lang, haar voeten zijn echt knalrood verbrand, oeps…

Onze volgende stop is de Catedral Cave. We betalen 10 dollar om te parkeren bij een van de locals met een grote tuin, goed handeltje! Een flinke wandeltocht van zo’n 45 min, enkele keren naar beneden en uiteraard weer omhoog. De lucht is gek, donkere wolken, alsof het elk moment kan gaan regenen. Dan komen we aan op het strand. Ik zie een gigantische natuurlijke tunnel, de Catedral Cave. En aan de andere kant een groot rotsblok, midden in de zee. Uiteraard komen de camera’s tevoorschijn. Maar mijn camera doet raar, het lijkt wel of hij op een soort stand staat, waardoor de foto’s oud lijken. ‘Wat is dit nou?’ Maar naast me begint Tanja ook te mopperen op haar telefoon. Om ons heen begint de lucht steeds meer te veranderen. Mijn keel voelt alsof ik weer in Jakarta of Hanoi rondwandel. We blijken last te hebben van de branden, kilometers ver weg, aan de oostkust van Australië.

Terug bij de camper kiezen we onze eerste camperplaats. We hebben een app, campermate, waarop alle camperplaatsen inclusief prijs te vinden is. Omdat er in de camper van Tanja een toilet en waterreservoir aanwezig is, is de camper ‘self-containt’ en dat betekent een ruime keuze uit gratis camperplekken in het hele land. Soms met en soms zonder wc. En dus kook ik onze pasta die avond met uitzicht op een meer. Yes! Ik slaap heerlijk op het tweepersoonsbed in de camper van Tanja. Je moet er echt inklimmen, want onder het bed is ruimte voor om spullen op te bergen. Toch kan je nog steeds rechtop zitten. We hebben genoeg ruimte voor onze spullen, die we elke avond verhuizen naar de stoelen aan de voorkant. Aan de achterkant hebben we een keuken, met een blok die je naar je toe kan trekken. Super handig!

Onze tweede reisdag. Nog met slaap in mijn ogen loop ik rond in het zelfde groende heuvellandschap als waar we gister doorheen hebben gereden. Maar dit keer niet met boerderijen, schapen en koeien, maar overal super schattige minihuisjes. We zijn in Hobbiton! Ja het echte dorp dat gebruikt is voor de films. Gids Emma had ons in de bus als in de sfeer gebracht met een stukje film. Nu wijst ze ons enthousiast op een giga nepboom achter een van de huizen. De gigantische boom op het ‘feestplein’, tevens gebruikt in de film, is wel echt en minstens 100 jaar oud. Om ons heen zijn de tuinmannen bezig, het onderhouden van alle tuintjes is een hele klus. Mini postbussen, mini kruiwagens, mini bankjes enz. Echt aan alles is gedacht. De tour eindigt met een biertje naar Hobbits recept in het Green Dragon café uit de film.

We hebben voor deze dag nog een tour geboekt en dus rijden we naar cave Waitomo. We gaan iets gaafs doen! Laura heeft er zo enthousiast over vertelt in Vietnam, dus ik heb er al een hele tijd zin in! We worden enthousiast begroet door onze twee jongen gidsen uit de UK. We hijsen ons met moeite in de, nog natte en koude, wetsuits. Oké helm op, checken of het lampje het doet en dan stappen we in het minibusje. 10 min later staan we aan de rand van het water. We krijgen allemaal een zwarte zwemband en de gidsen doen ons voor hoe we met band en al achterste voren het water in moeten springen. Mijn beurt. Ik huiver bij de rand. Achterstevoren het water in voelt toch wel onnatuurlijk. Oke niet nadenken, springen. Ik ga kopje onder, maar kom vanzelf ook weer boven en wonder boven wonder zit ik in de band. Het water is trouwens echt mega koud. We stappen uit het water en worden opnieuw het busje in gestuurd. De ingang van de grot is, zoals bij de meeste grotten, erg smal. Bijna niet voor te stellen dat daar achter hele gangenstelsels lopen. We gooien eerst onze band naar beneden en klimmen dan een voor een over de gladden modderige stenen naar binnen. Het is pikkedonker.

Ik draai mijn hoofd alle kanten op om met het kleine lampje op mijn helm iets van de grot te kunnen zien, uiteraard stalagmieten- en tieten. Daarnaast loopt er een soort ondergrondse rivier. Ik hoor het water verderop naar beneden kletteren. We mogen in onze band gaan zitten. Het eerste stuk is mega laag. Zittend op mijn band duw ik mijzelf via het plafond stukje voor stukje verder. Een beetje claustrofobisch, dat wel.

Dan wordt het plafond hoger en lopen we een heel stuk met de band in onze hand door het water. Voetje voor voetje want overal liggen gladde stenen. We komen aan bij de eerste waterval. Voor ik het weet sta ik achterstevoren op de gladden stenen. De gids telt, 1, 2, 3 en gooit me met band en al het water in. We waden verder en springen nog een aantal keer het donker in, van zo’n 1, 2 meter hoogte. Dan is het tijd om een treintje te maken. Ook dit hebben we van te voren geoefend. Zittend in je band is het de bedoeling dat je de voeten van de gene achter je vasthoudt. De stroming neemt ons treintje mee, de lampen gaan uit en dan zien we ze. Overal om ons heen ‘glowwormen’. Wormpjes met een lampje die, als een spin, lange draaien maakt om allerlei insecten te vangen. Wat een bijzonder gezicht! Aan het eind van de tocht ben ik echt mega koud. Gelukkig is de douche heerlijk warm, genieten na de dagen in de camper! Ohw ja voor de foto’s moesten we echt iets te veel betalen..

We parkeren de camper die avond aan dezelfde rivier als de nacht ervoor, alleen dan een camping verderop. In de morgen worden we vrolijk gewekt door geschreeuw vanuit het water. Terwijl wij in het zonnetje genieten van het ontbijt komt de ene roeiboot na de andere voorbij, met erin zeer enthousiaste stuurvrouwen/mannen.

We beginnen de dag met een bezoek aan de Blue Springs, nog geen 5 minuten rijden. Het is 20 minuutjes lopen door de natuur. Ik geniet, er is nog helemaal niemand. Met de ochtendzon is de donkerblauwe kleur van het water nog wat lastig te zien. Maar het water is volledig helder, waardoor je een mooi zicht hebt op de groene planten in het water. Een paar mooie vogels erbij en het plaatje is compleet.

Hierna bezoeken we een ‘mudpool’, in het Kuirau park in Rotorua. Als ik uit de camper stap zie ik meteen de waarschuwingsborden over de ondergrondse gevaren. Op de paden blijven en absoluut niet op het gras lopen. We wandelen langs vijf ‘vijvers’ en zien de damp uit het gloeiend hete water komen. Dan stoppen we bij twee bakken, waar je wel je voeten in mag stoppen. We genieten net van het lekkere warme water of er komt werkelijk een hele bus Japanners om ons heen zitten. Eerst komen overal de papierenzakdoekjes te voor schijn. Waarmee keurig het bankje wordt drooggemaakt. Vervolgens nemen ze werkelijk de hele pool over. Ach ja..

We vervolgens onze weg langs lake Rotorua, waar we stoppen bij verschillende uitzichtpunten. Yes er is nog een plekje vrij! En dus besluiten we opnieuw iets gaafs te gaan doen, namelijk raften op de Kaituna River. We worden ontvangen door een aantal mega enthousiaste jongens.

Onze gids uit Schotland laat ons eerst op het droge oefenen. We zitten met z’n 7en in de boot en het is van het grootste belang dat we tegelijkertijd, en vooral op zijn commando, peddelen. En vlak voor de waterval moeten we onszelf zo snel als we kunnen tussen de banken klemmen en heel goed vasthouden. Dan krijgen we nog te horen wat we moeten doen als we uit de boot vallen, onder de boot terecht komen of wanneer de boot omslaat.Pff ik vind het wel een beetje spannend. We gaan namelijk niet zomaar raften, nee we gaan van de hoogste raftings-waterval, voor leken, de 7 meter hoge Tutea Falls. Een stukje met het minibusje en dan tillen we onze boot het water in. We maken direct al flink vaart en gaan, terwijl we oefenen met tegelijk peddelen, al van de eerste miniwaterval af. Dan komen we bij een natuurlijke draaikolk en worden allemaal de boot uit gestuurd. Na wat rondjes door het water klimmen we de boot in. Tijd voor het echte werk, de eerste grote waterval. Peddelen, peddelen. Ik vind het echt wel flink spannend, van boven heb je geen idee hoe hoog de waterval is. Commando van de gids en ik klem mezelf tussen de banken. We kletteren met een flinke vaart naar beneden en krijgen flink wat water in de boot, maar iedereen blijft zitten.

Dan is de grootste waterval aan de beurt, 7 meter hoog. Ik klem mezelf opnieuw tussen de banken. We kletteren naar beneden en gaan best een hele tijd kopje onder. Wooh ik moet er best even van bijkomen. Als ik met boot en al weer boven kom, blijkt dat de twee voorste uit de boot zijn geslingerd. Gelukkig hebben ze hier de grootste lol om en klimmen de boot weer in.

Tijd om te wisselen, roept de gids. En voor ik het weet, zit ik nu samen met Tanja helemaal voorin. We gaan nog over een aantal watervallen, maar worden gelukkig niet uit de boot geslingerd. Omkeren, roept de gids. He wat?! Ik zit nog steeds voorin, als de gids met veel plezier de boot terug richting de waterval stuurt. We verdwijnen met onze koppen onder de waterval en onze kant van de boot loopt helemaal vol. Een stukje verderop worden we allemaal uit de boot gezet. Ik sta op de smalle richel te luisteren naar de uitleg. Als we de fluit horen, moeten we het water in springen en is het de bedoeling dat we, zonder boot, van de waterval gaan. We moeten vooral in het midden blijven, aan de zijkant zijn stenen en na de waterval naar links zwemmen. Oké … De fluit gaat en om me heen springt iedereen het water in. Ik spring er als laatste in om te voorkomen dat iemand vanaf de waterval op mijn nek springt. Ik zwem naar het midden, maak me klein en val naar beneden. Dan voel ik de kracht van het water. Je wordt gewoon naar beneden gezogen. Als ik weer bovenkom vergeet ik naar links te zwemmen, waarna het water me opnieuw naar beneden trekt. In de boot moet ik opnieuw weer even bijkomen. Het raften is super gaaf, maar het is echt angstaanjagend om te ervaren hoeveel kracht het water heeft.

Na ons raft avontuur besluiten we nog een bezoek te brengen aan de Huka falls. We wandelen in 30 min naar beneden. Het water heeft zo’n bijzondere kleur.

Dan rijden we verder, een prachtige weg langs Lake Taupo. Waar we, met uitzicht over de rivier een prachtige zonsondergang zien. Wooh wat hebben we veel gezien vandaag! En ook voor de volgende dag hebben we grote plannen. Het blijkt een uitdaging te zijn om een campeerplek in de buurt te vinden. En dus rijden we naar het kleine plaatsje Turangi en koken we op de parkeerplaats van de plaatselijke sportvereniging onze pasta. Dan gaan we op missie. Aangezien de boete voor illegaal slapen wel 200 dollar kost, moet een illegale slaapplek aan een aantal eïssen voldoen. 1 Een donkere plek, dus vooral niet onder een lantaarnpaal. 2. Een vlakke ondergrond. 3 Zoveel mogelijk weg van de huizen. We rijden wel 3 keer het hele dorp rond. Het voelt alsof we ergens gaan inbreken. Uiteindelijk kiezen we de best mogelijke plek uit, midden in de woonwijk. We plassen naast de camper, vallen als een blok inslaap en worden gelukkig niet gewekt door een boze buurman of strenge wijkagent.

Dag 4 alweer. In alle vroegte staan we op en melden ons rond half 8 op de parkeerplaats. We hebben grote plannen voor vandaag, namelijk de Tongarirro track. De shuttlebus brengt ons al een stuk omhoog, dat scheelt weer lopen, naar het startpunt. Terwijl we in de rij staan voor de wc wordt ik een beetje bang. Iedereen om me heen ziet er zo professioneel en sportief uit met al die wandelstokken. Toch gaan we gewoon maar beginnen en zien wel hoever we komen. Het werd een hele bijzondere wandeling, van ruim 19 kilometer met flinke klimpartijen, waar we ruim 9 uur over doen. Hoe beschrijf je een landschap? Misschien maar gewoon door de foto’s toe te voegen. Het bijzondere was dat het landschap gedurende de wandeling telkens veranderde. Het begin van de route is vrij makkelijk te lopen. Om ons heen een bruin vulkaanlandschap met groen mos en witte bloemetjes. Ik geniet. Ik heb nog nooit zo’n omgeving gezien. Aan het eind van het pad klimmen we omhoog naar een waterval, de Soda springs. Yes! We hebben de eerste 5 kilometer al achter de rug, dat gaat snel. Dan beginnen de waarschuwingsborden, die niet echt opbeurend zijn. “Voel je je moe? Ga dan terug! Ken je grenzen, je kunt nu nog terug”. Langzaam verdwijnen de wolken en zien we voor het eerst Mount Ngauruhoe, ook wel bekend als Mount Doom in Lord of the Rings.

We beginnen aan de steile klim met de naam Devil’s Staricase. De serie trappen doet zijn naam eer aan en we stoppen dus ook regelmatig om even bij te komen en te genieten van het uitzicht.

Dan zijn we in de Centrale Crater, aan de voet van Mount Ngauruhoe. De kleuren zijn veranderd, om ons heen zien we geel/oranje stenen, prachtig!

Aan het eind van de Centrale Crater beginnen we aan het zwaarste deel. We klimmen over allemaal losse stenen stijl omhoog, met naast ons diepe afgronden. Best wel spannend en het begint echt koud te worden.

Helemaal op de top hebben we een prachtig uitzicht over de oranje Red Crater en Mount Ngauruhoe. Als we ons omdraaien zien we de ‘Red Crater’. Indrukwekkende rode stenen, waar her en der rook vanaf komt en de geur van rotte eieren.

We steken de vulkaan over en zien aan de andere kant beneden de Emerald Lakes. De afdaling is steil en enkel een puinhelling waardoor je eigenlijk meer naar beneden glijdt dan loopt. De rivieren zijn vel groen van kleur, echt een heel bijzonder gezicht.

We wandelen verder met uitzicht op enkele glaciers. Dan komen we bij de Blue Lake. Hierna is het alleen nog maar naar beneden lopen. We zijn al over de helft tocht duurt dit deel voor ons gevoel het  langste. In de verte hebben we een prachtig uitzicht op Lake Taupo en ook hier worden we omgeven door rokende bergen.

Dan lopen we nog ruim een uur in het bos, met bij elke hoek de hoop om de auto’s te zien. Wat zijn we blij als we weer bij de camper zijn! Het was vermoeiend maar echt spectculair. Een van de meest bijzondere dingen die ik heb gedaan in Nieuw Zeeland. We sluiten de dag af met een heerlijke douche in een zwembad en met Fish en Chips.

De volgende dag slapen we uit. Tanja moet wat dingen regelen voor haar visum voor Canada, na Australië en Nieuw Zeeland haar volgende langdurige bestemming. En dus stappen we een mini bibliotheek binnen in het plaatsje Taihape. Echt super ouderwets, met oude banken en een half uur gratis internet. We rijden een heel stuk richting het zuiden en slapen die avond bij een prachtig meer.

De volgende ochtend bezoeken we de Putanirua Pinnacles. Bekend van de Lord of de Rings, maar vooral ook mega bijzonder, omdat de rotsen wel 14 miljoen jaar oud zijn. De plattegrond bij de ingang is niet helemaal duidelijk. Het lijkt of er twee aparte wandelingen zijn, van beide 1.5 uur, terwijl anderen ons vertellen dat je een rondje kan lopen. We kiezen om naar het viewpoint te gaan, maar daar hebben we een beetje spijt van. We hebben nog steeds spierpijn van de track twee dagen eerder. En het viewpoint blijkt niet zo spectaculair. Ik wil eigenlijk nog wel de rotsen van dichtbij bekijken, maar Tanja wil graag naar Wellington, omdat ze de volgende dag alweer vertrekt met de boot. We hebben hierdoor zelfs een discussie momentje, wat er natuurlijk helemaal bij hoort als je 24/7 op elkaars lip zit.

We rijden richting Wellington, de hoofdstad, en bezoeken het in sneltreinvaart. We starten bij het uitzichtpunt en zien een prachtige stad, met bergen, een haven, vliegveld en gezellige huisjes. Het schijnt altijd keihard te waaien in Wellington, maar wij hebben heerlijk weer.

Dan bezoeken we de ‘Wetaworkshop’. In dit kleine museum zijn wat attributen te vinden van de Lord of de Rings films. Zo heb ik de voeten van Bilbo Balings gezien! We rijden nog langs ‘Wellywood’, het teken nagemaakt van ‘Hollywood’.

Dan besluiten we nog een prachtige weg langs water af te rijden. Het is echt een mooie route, met het uitzicht over het water en daarachter de bergen met de huizen van Wellington. Mensen zijn aan het vissen op de rotsen of zwemmen op de stranden. We stoppen aan het eind van de weg bij de vuurtoren. We maken snel een foto en ik merk dat Tanja nog steeds wat onrust heeft over wat ze allemaal nog wil zien. Ze loopt de trap op en zoekt tegelijkertijd naar haar sleutels van de auto. Hierdoor struikelt ze en gooit van schrik zowel haar sleutels als haar telefoon in de lucht. Shit.. We beginnen beide te zoeken. Ik vind al vrij snel haar telefoon beneden tussen de rotsen. ‘Gelukkig’ was het schermpje al kapot. Maar de sleutels zijn een ander verhaal. We kunnen ze nergens vinden en kijken beide verschrikt naar een diep gat, zo groot als een vuist, vlakbij de handen van Tanja. We graaien in het gat en zoeken en zoeken overal in de hoge struiken om het gat heen en beneden op de rotsen. Oké rustig blijven, we moeten ze gewoon vinden. Uiteindelijk komen de twee vissers die aan het genieten waren bij de vuurtoren ons helpen. En tot onze grote opluchting vindt een van beide onze sleutels. Ik heb hem wel duizend keer bedankt en merk terug in de auto dat we beide echt even moeten bijkomen van dit avontuur..

De avond knappen we ons op. We kopen een kaartje voor de douche in het zwembad, doen onze was en eten een hamburger. Ik heb gedurende deze reis zeker geleerd om minder vlees te eten en mis het ook niet. Maar wat kan ik ervan genieten als het dan weer een keertje op mijn bord ligt! Celine is inmiddels, samen met haar reismaatje Quintin, ook aangekomen in Wellington. Ze slapen in een hostel in het centrum. Een camping vlakbij Wellington is niet te vinden en dus besluiten Tanja en ik opnieuw de gok te wagen en illegaal te slapen in het centrum. We rijden rondjes. Het parkeren blijkt tussen 20.00 uur en 8.00 gratis, alleen een parkeerplaats met een vlakke ondergrond is gewoon niet te vinden. Uiteindelijk parkeren we toch maar op een schuine heuvel, vlakbij het hostel. Dat moet onze rug voor een nachtje wel aankunnen. We hebben een gezellige avond met Celine en Quintin in de bar bij het hostel. Het is midden in de nacht en ineens is Tanja weg. We zoeken wel een uur in het hostel, maar kunnen haar nergens vinden. Gelukkig heb ik zelf ook een printscreen gemaakt van onze parkeerplek en blijkt dat ze al ligt te slapen in de camper. De volgende morgen gaat de wekker alweer om 8.00 uur, onze gratis parkeerplek geldt niet meer. Met maar een paar uurtjes slaap gaan we opzoek naar een wc in de haven. We sluiten onze reis samen helaas een beetje vervelend af door een discussie over de afwas die we beide waren vergeten. Wat zijn we moe zeg. Toch waren het vijf fantastische dagen, ben ik trots op hoe we hebben samengewerkt en is het goed dat ik nu met iemand anders verder ga reizen.

Tijd voor nieuw avonturen met Celine en de camperauto op het zuidereiland!

Wordt vervolgt!

PS: Mocht je telefoonverslaafd zijn ga dan vooral naar Azië! Het bereik in Nieuw Zeeland is echt hopeloos, maar gelukkig is het uploaden van de blog nu eindelijk gelukt! Ik wordt echt super blij van jullie reacties! 

Groetjes!