Hoi An, Da Nang, Ho Chi Minh & Phnom Penh: Gelukkig nieuwjaar allemaal!

Gelukkig nieuwjaar allemaal!!! Bedankt voor alle lieve berichtjes! Ik ben inmiddels in Nieuw Zeeland, maar jullie hebben nog deel drie van onze blog over Vietnam onze dagen in Cambodja tegoed. Ik vervolg het verhaal over onze dagen in Hoi An, de lampionnen stad.

Kleding laten maken
De volgende dag nemen we in de ochtend afscheid van Jorick, hij gaat alvast richting Ho chi minh. Zijn visum loopt sneller af dan die van ons. En dus haal ik samen met Laura het shirt op dat Jorick de dag daarvoor heeft besteld bij een kledingmaker. Spannend zal hij hem passen? Dat zien we in Cambodja! Hoi An staat er bekend om dat je hier makkelijk eigen ontwerpen kunt laten uitwerken tot echte kleding. We gaan op zoek naar een fijne winkel en eenmaal gevonden (met foto’s van klanten met goed afgewerkte kleding) gaan we de zoektocht aan. Wat willen we? Een jurk? Een broekpak? De meiden denken met je mee en helpen het uittekenen. Gelukkig hadden ze ook veel plaatjes. Laura weet al heel goed wat ze wil laten ontwerpen, twee jurken, een van spijkerstof en de ander van kant. Maar ik heb moeite en twijfelen tussen een jurk of een broek en top. Uiteindelijk besluit ik het laatste. Wat moet je veel keuzes maken. Wil je een rits, of wil je elastiek? Welke stof wil je? Zijde, katoen, spijkerstof? Twee binnenlagen? Waar de knopen? Uiteindelijk wordt er een vlotte broek en shirt voor mij getekend en kies ik twee mooie zijden stoffen uit. Laura wordt op de scooter meegenomen naar een stoffenzaak om daar kant voor haar jurk uit te kiezen. Dan worden onze maten opgemeten. Alles, je nekdikte, armdikte, lengte, etc. Vervolgens worden de tekeningen en de stoffen naar een andere plek gebracht met de scooter, waar weer vrouwen het ontwerp verder uitwerken en de kleding in elkaar zetten.

De volgende dag komen we terug, om te passen. Niet alles is perfect, de kleding is nog te lang of zit te groot. Niet alles is gelijk, maar we mogen alles ter discussie brengen en bijna alles kunnen ze aanpassen. De derde dag komen we ze weer passen, de laatste aanpassingen worden gemaakt. Je hebt echt wel meerdere pasbeurten nodig zodat de kleding echt passend is. We lopen uiteindelijk erg tevreden weg bij deze winkel. De dames hebben ons zo goed geholpen en geluisterd naar onze wensen.  

Poststress
Hoi An staat in het teken van de duizenden lampionnen die ze hier hebben. Een gezellige stad, waar je heerlijk kan shoppen. Ik koop royaal in en ben helemaal blij met mijn ochtendjas, Vietnamees theeservies en een tas van bizonleer. Ik scoor een doos bij de supermarkt. Het versturen gaf wat stress. Door het hostel werd een man gebeld van een post office bedrijf. Hij wilde een hoop contact geld en mijn geliefde doos met souvenirs op zijn scooter meenemen. Zou hij het echt opsturen? Kan ik hem vertrouwen? Ik wilde hem liever zelf naar het postkantoor brengen, maar die bleek op zaterdag dicht te zijn en we zouden de volgende dag vertrekken. De man was inmiddels een beetje beledigd dat ik het pakket niet meteen aan hem had meegegeven. Gelukkig wilde een aardige jongen van het hostel voor mij vertalen en heb ik uiteindelijk het pakket mee kunnen geven. Hij gaat mee met het vliegtuig en komt binnen 4 weken aan in Nederland, spannend! 

Drakenshow
Wij bezoeken nog een dagje Da Nang en we genieten. De stad oogt westers en schoon. Lekker shoppen en rondlopen over de promenade en de gekke drakenbrug.

We hebben geluk! Het is weekend dus om 21.00 uur geeft de drakenbrug een spectaculaire show, waarvoor de brug voor het verkeer wordt afgesloten. Al rond 18.00 uur kiezen we de beste plek om te gaan staan. Met uitzicht over de volledige brug en de Go Pro op stand ‘timelaps’ zien we de skyline veranderen. Een snelle hap bij de locals en we zijn weer terug op onze favorieten plek. Bijna 21.00 uur, go pro klaar, kriebels in onze buik, we zijn er klaar voor! Om ons heen verschijnen steeds meer toeristen. Dan zien we over het water een gevaarte aankomen. Zou die bij de show horen? Vel gekleurde flikkerende lampen. Een giga toeristenboot gaat recht voor onze neus stil liggen. En dan nog een boot en nog een. Ons uitzicht op de draak verdwijnt volledig en Laura stopt mopperend haar Go Pro terug in haar tas. Dan begint de draak zijn vuur te spuwen. We kunnen nog net zien hoe hij vervolgens alle mensen op de brug zeiknat spuit. Dan is de show alweer afgelopen en verdwijnen de toeristenboten net zo snel als ze waren gekomen.

Ho Chi Minh City
De volgende dag vertrekken we zelf ook met het vliegtuig. Op naar onze laatste Vietnamese bestemming: Ho Chi Minh. Jorick is inmiddels de grens met Cambodja overgestoken. We bezoeken het 3d museum. Het is er mega rustig en we hebben de grootste lol terwijl we liggend op de grond de meest bizarre foto’s maken.

Het war remains museum is indrukwekkend. Jorick had ons van te voren al gewaarschuwd voor de foto’s die daar hangen. Er is een gevangenis nagebouwd waarin uitleg wordt gegeven over de meest afschuwelijke martelingen. Veel nadruk werd gelegd op het eren van de heldhaftige journalisten die zijn omgekomen tijdens de oorlog. Mede door hun foto’s en de protesten die hierdoor in de hele wereld ontstonden werd de oorlog gestopt. In Trang Bang, vlakbij Saigon is de foto gemaakt van het Napalm meisje. We lezen over de verschrikkelijke gevolgen van Agent Orange. Hierdoor worden er zowel in Vietnam als in Amerika nog steeds kinderen met afwijkingen geboren.

Samen met Laura geniet ik van een paar dagen rust in Ho Chi Minh. Stil staan bij wat ik allemaal heb beleefd is fijn, maar ook pittig. Mijn hoofd zit vol van alle indrukken. Ik voel me wiebelig, met de feestdagen voor de deur en alle kerstmuziek om me heen. Wat wil ik nog meer? Naar Cambodja of een andere bestemming? Wil ik naar huis? Op een ochtend weet ik het. Ik ga naar Nieuw Zeeland, een land die vanaf het allereerste begin op mijn lijstje stond. Laura helpt me enthousiast met voorbereiden en we komen erachter dat de vluchten tijdens de kerstdagen veel goedkoper zijn. En dus zal ik meegaan naar Cambodja en op tweede kerstdag vliegen naar mijn volgende berstemming. Maar dan blijkt dat je voor het visum van Nieuw Zeeland ook een uitreisticket nodig hebt. Wat weer nieuwe vragen oproept. Wil ik dan daarna naar huis? Of toch naar Sydney? Beslissen om naar huis gaan is ook spannend door alle verplichtingen die dan weer op me af zullen komen. Laura luistert met veel geduld en wijze raad naar al mijn twijfels, dankjewel! Met uitzicht over de stad en het helikopterplatform genieten we in de skybar van de Bitexco Financial Tower van life muziek en proosten we op het leven.

Tunnels, schorpioenen & schieten
Onze laatste dag in Ho Chi Minh. ’s Ochtends vroeg stappen we in de bus op weg naar de Chu Chi tunnels. We hebben een super goede gids die ons in vloeiend Engels opnieuw meeneemt door de Vietnamese geschiedenis. We krijgen voor het eerst bevestigt dat lang niet iedereen in Vietnam het eens is met de huidige regering. Het merendeel van de bevolking blijft nog steeds de naam Saigon gebruiken. Onze gids is opgegroeid in de Mekong Delta in het zuiden van Vietnam. Hij vertelt ons over het leven vlak na de oorlog. Engelse muziek en de BBC was streng verboden. Toen hij 1 jaar oud was is zijn vader in de gevangenis gezet door de communisten. Hierdoor heeft hij zelf vanaf zijn 7de gewerkt en vanaf zijn 14de sigaretten over de grens gesmokkeld. Hij weigert te werken voor een bedrijf dat eigendom is van de regering. Maar moet om de paar jaar als commerciële tourgids testen afleggen om zijn diploma’s te verlengen. Ondanks dat de regering meer open-minded is geworden wordt nog steeds iedere keer gevraagd naar de rol van zijn ouders tijdens de oorlog.

We kruipen met handen een voeten door de bloedhete tunnels. Anders dan de vinh Moc tunnels in het noorden waarin hele families dag in en dag uit woonden, zijn deze tunnels mega laag. Op sommige plekken kon je er alleen schuivend op je buik doorheen. Wat een gruwelijk idee dat er soms soldaten vast kwamen te zitten in een tunnel, doordat deze door de bommen aan beide kanten was ingestort. Dan stopt onze gids om een foto te maken van iets op de grond. “WAAH nee toch geen insect!” Hoor ik Laura achter mij roepen. Niet in paniek raken nu, we kunnen geen kant op. Niet kijken en snel doorlopen. Bovengronds ontdekken we dat we langs een schorpioen zijn gekropen! We leren dat deze vroeger, naast slangen en andere ongedierte, door de Vietcong naar de tunnels zijn gebracht als val. Ontdekten de Amerikanen een tunnel dan moesten de tunnel-ratten, de kleinste soldaten, als eerste de tunnels in om de Vietcong te verdrijven. De Vietcong hadden nog veel meer gruwelijke vallen aangebracht waardoor het doodeng en mega gevaarlijk was. Veel tunnel-ratten ontwikkelden dan ook PTSS. We leren dat de militairen van de Vietcong speciale schoenen droegen, waarbij het door de voetafdruk leek alsof ze de andere kant op waren gelopen. “I don’t like the Vietcong, but I respect them.” Legt onze gids uit. De manier waarop de oorlog door de Vietcong werd gevoerd was ontzettend slim. De gids kijkt af en toe om zich heen voor hij zijn verhalen begint. “I do only know what people told me”. Hij is zowel het gesprek aangegaan met Vietnamese soldaten als Amerikaanse soldaten en vertelt ons beide kanten. “Volgens de regering zijn de tunnels 250 km lang, maar ik vermoed maximaal 200 km. Volgens de regering is hier gif gestrooid, maar ik vermoed van niet, omdat de Amerikaanse basis zo dichtbij lag.” We lopen langs een stel poppen. “Volgens de regering liepen de Vietcong soldaten in deze uniformen, maar in werkelijkheid liepen ze gewoon in burgerkleding zodat de Amerikanen niet wisten tegen wie ze vochten.”

Dan maken we een tussenstop bij een schietbaan. We mogen ieder 5 keer schieten met een AK47! Ja als je dan de kans krijgt om een keer te schieten, moet je het ook doen ook! Wat een kracht en geluid zeg! We eindigen ons bezoek met een best wel saaie film. “Gemaakt door de gouvernement”, waarschuwt onze gids vooraf. 

Cambodja
De volgende dag stappen we in de bus naar Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja. De dame in de bus regelt voor iedereen het visum, wooh dat is heerlijk relaxt. Vrachtwagens vol gasflessen, monniken in Tuk tuks en rijdende slagerijen, onderweg spotten we alweer van alles. Gebruiken de Vietnamezen nog het ABC alfabet, maar dan met veel streepjes. De Cambodjanen schrijven met een alfabet die ik werkelijk nog nooit eerder heb gezien.

Jorick pikt ons op en we rijden geheel in stijl met de tuktuk naar ons hostel. Het is er gezellig met een groot feest met dj en zwembad. We ontdekken dat je in Cambodja zowel met Amerikaanse dollars als met de Cambodjaanse Riel kan betalen. Omdat het zo weinig waard is wordt de Cambodjaanse Riel meestal als een soort muntgeld gebruikt voor wisselen onder de 1 dollar.  4000 Riel = 1 dollar.

Jorick neemt ons die avond mee naar een Rooftop bar voor een lekkere spaghetti lunch met een prachtig uitzicht over het onafhankelijkheidsplein.

De volgende dag starten we heerlijk relaxt met een fruit-smoothie aan het zwembad. We hebben de grootste lol met mijn gezellige kamergenoten Bekkie en Alysia uit Schotland. Echt schotse meiden met korte kleding, die hun dag rond een uurtje of 7 beginnen met een glas cola en vervolgens de hele dag door alcohol nuttigen.

Die middag bezoeken we the central market en night market. De Nederlandse Jasper en mijn andere kamergenoot Arati uit India, gaan ook gezellig met ons mee. We lopen langs eindeloos veel kraampjes met fake-merk-kleding. “Kijk dit Nike shirts heeft een label van Puma. En deze is scheefgedrukt. Waah dit hele shirt is überhaupt scheef. Deze heeft een spelfout!” Voor 3 dollar scoor ik een lekkere ware trui voor in Nieuw Zeeland. Het eten op de night market is heerlijk en maar 1.5 dollar: Vegetarische curry met kip! Het is er erg gezellig. Iedereen zit op kleedjes op de grond en eromheen allemaal kraampjes. Met een heerlijk verse fruit-smoothie en een ijsje in kokosnoot cup is ons diner compleet. Een onrustige nacht volgt met kotsende buren bij Laura en Jorick en luidruchtige dronken Schotten bij Emma. Helaas worden Laura en Jorick beroerd wakker, vermoedelijk kou gevat door de airco.

Heftige bezoeken
We gaan de volgende dag met de Duitse Paul en Arati uit India naar het Tuol Sleng Genocide Museum om te leren over de nog zeer recente gruwelijke geschiedenis van Cambodja en de rode Khmer. Gedurende bijna 4 jaar (75-78) dat het regime de baas was hebben zijn rond de 2 miljoen mensen overleden, 1/4 de van de hele bevolking in Cambodja! Het museum heeft als doel dat door de bezoekers de verhalen nooit worden vergeten. Dus ik ga jullie toch een stukje van de gruwelijkheden vertellen. Sla het gerust over. We stappen een voormalige middelbare school binnen die ten tijde van de rode Khmer is gebruikt als gevangenis. Onvoorstelbare gruwelijkheden hebben hier in Security Prison 21 afgespeeld in naam van Angkar, de organisatie en zijn leider Pal Pot. Tussen de 12.000 en 20.000 gevangenen, mannen, vrouwen en kinderen zijn hier op de meest afschuwelijke manieren gemarteld, en na het tekenen van een verklaring, vermoord.  Portretten met foto’s van deze meestal onbekende slachtoffers worden getoond, vooral de jonge kinderen blijven mij bij. Omdat heel Phnom Penh was ontruimd wist niemand van het bestaan van de gevangenis af. Toen deze na het vallen van het regime werd ontdekt troffen de Vietnamese bevrijders 14 lijken aan van gevangenen, doodgeslagen en vastgeketend aan bed. Dezelfde bedden staan nog steeds in de voormalig klaslokalen met de bloedspatten nog op de muren. Het museum laat zien hoe het ideaal om het land te veranderen in een zelfvoorzienende agrarische volksgemeenschap omslaat in het wantrouwen en vermoorden van elkaar en iedereen die als ‘intellectueel ’of ‘stads ’werd beschouwd. Ambtenaren, monniken, artsen werden opgepakt. Zelfs het dragen van een bril of een net pak werd als íntellectueel’ gezien. Alle Cambodjanen werden gedwongen om te werken op collectieve boerderijen, twaalf uur per dag, zeven dagen in de week. Het individu bestond niet meer, persoonlijke eigendommen werden afgenomen en men moest verplicht een zwart tenue dragen. Er ontstond een angstcultuur door onderling verraad. En er brak een hongersnood uit, vanwege het gebrek aan machines en kennis. Alle deskundigen waren immers om het leven gebracht. Enkel 12 personen hebben hun verblijf in de gevangenis overleefd, waarvan twee tijdens ons bezoek aanwezig. Ze hebben een autobiografie geschreven. We hebben het boek van Norng Chan Phal aangeschaft. Als 9 jarige jongen is hij samen met zijn broertje bevrijd, waarvan een indrukwekkende foto is gemaakt. Hun moeder overleefde de gevangenis niet. Hij laat ons de foto’s zien van hoe hij, inmiddels ruim volwassen, voor de rechter getuigd tegen gevangenisdirecteur Duch. Duch is uiteindelijk veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf.

Na dit heftige bezoek is het tijd voor ontspanning. Samen met Arati bezoek ik nogmaals de souvenirshop waar ik de kerstcadeautjes voor Laura en Jorick kan inslaan. Arati helpt me met uitkiezen en voor haar is onderhandelen over de prijs heel normaal. Wat heeft ze een geduld. Ik echt al 10x ja gezegd. “Hoeveel kost het naar het paleis?” vragen we aan de tuktuk driver “4 dollar” “2 dollar roep ik enthousiast”. “Oké!” Roept hij meteen en hij rent naar zijn tuktuk. Ik krijg op mijn kop van Arati. Ik moet echt strenger zijn. “Je moet echt maximaal 1/3 betalen van wat ze vragen hoor!”

Samen wandelen we langs het paleis en de pagode, ze liggen langs de Mekong Delta. De pagode blijkt ook een opleidingscentrum. Er lopen verschillende monniken rond van soms nog niet eens 10 jaar oud. We sluiten onze dag samen af op de night market met opnieuw onze curry. En we kletsen de avond helemaal vol. We hebben hele boeiende gesprekken. Arati is voor het eerst in haar leven in het buitenland. Het is in India erg bijzonder als je als vrouw alleen een reis gaat maken. Ze had hiervoor toestemming nodig van haar ouders. Ook daten is in India niet gebruikelijk. Ik schrik van de arme gezinnen bij het water. Ze proberen ons, samen met hun kinderen, eten te verkopen. Arati komt uit een welgesteld gezin en ziet haar hele leven al straatkinderen om zich heen. Ik hoop dat ik Arati ooit nog eens kan bezoeken in India!

De volgende ochtend is opnieuw indrukwekkend. Samen met Jorick en Paul bezoek ik ‘de Killingfield’. Een tuktuk brengt ons over hobbelige zandpaden buiten het drukke centrum. Net als in de ‘Prison’ neemt de Nederlandse audiospeler ons stapje voor stapje mee terug in de tijd. Het is gek dat ik door het Nederlands een beetje thuis kom, maar dan wel op zo’n nare plek. We zien de gigantische kuilen. Regelmatig komen er nog stukken kleding en botten tevoorschijn uit de grond. Ook lopen we langs een boom versierd met allemaal armbandjes. Een gruwelijke plek waar baby’s zijn vermoord. En terwijl we langs het water lopen horen we het verhaal van iemand die zelf vanaf zijn 14de in de gevangenis heeft gezeten en dit als een van de weinige heeft overleefd. Behalve het vertellen van de verhalen zijn ze ook nog erg bezig met bewijsvoering. Midden in het veld staat een gigantische Pagode vol met schedels. Ze hebben allemaal een gekleurde stip die aanduidt op welke manier de, vaak onbekende, mensen zijn vermoord.

Kerst
Die middag komen we tot rust bij het zwembad. Ik voel me opnieuw wiebelig, wat misschien ook niet zo gek is na het bezoeken van deze gruwelijke plekken. Ik merk dat mijn hoofd echt heel vol zit van alle indrukken en voel me heel moe. Gelukkig kunnen we bij elkaar onze verhalen kwijt. En af en toe naar huis bellen is ook fijn. Ondanks dat ik de ervaring heb dat ik het prima red alleen vind ik het loslaten van Laura en Jorick toch weer erg spannend. Gelukkig geeft kerstavond afleiding. We trekken onze zelfontworpen kleding uit Hoi An aan. Een paar minuten van ons hostel staat een kerk. We stappen naar binnen en hij blijkt vol te zitten met blanke expats. De Cambodjaanse dienst blijkt op de bovenverdieping te zijn, op een ander tijdsstip. Aan de ene kant wel jammer, maar ook wel fijn dat we de Engelse kerstliedjes kunnen meezingen en de preek kunnen volgen. Ook dit is weer even een moment van thuiskomen. Ook in de preek wordt stil gestaan bij dat je tijdens het vieren van kerst in een ander land vaak verlangt naar de mensen en de rituelen die je in je eigen land zo gewend was. Kerst in het buitenland doet dus ook een beetje zeer. Het laatste avondmaal wordt op katholieke wijze gevierd. En Jorick redt me door net op tijd tegen me te zeggen dat ik de hostie in de wijn moet dopen. Ik zou zo op automatische piloot de beker hebben gepakt en een slok hebben genomen. Een ander bijzonder moment was dat ze gewend zijn om ‘de vrede van christus’ te wensen door elkaar te omhelzen. We sluiten de dienst af met kerstliedjes, terwijl iedereen een kaars vasthoudt. Ja het is echt kerst! Na de dienst wandelen we naar de ‘rooftop bar’. Het is er gezellig. Samen met Paul en Arati vieren we de kerst met Hamburgers, Spaghetti en een ijsje uit de supermarkt.

Kerststress op vakantie?!
Eerste kerstdag en mijn laatste dag met Jorick en Laura in Cambodja. We nemen afscheid van Paul en Arati en verhuizen voor een nachtje naar een ander hostel, iets met een privékamer van Lau en Jorick. Het is nog steeds 30 graden, maar gelukkig is ook hier een zwembad. Ondanks dat ik niet hoef te koken verloopt mijn dag niet geheel stressvrij.. Ik heb mijn tickets geboekt via skyscanner en vervolgens de website 'Travelgenio'. Ik kom erachter dat ik online niet kan inchecken. De vluchtmaatschappij China Eastern herkend mijn boekingscode niet. Dat is vreemd, want alle 3 de vluchten zijn met China Eastern. Toen ging ik de reviews van Travelgenio lezen en dat had ik beter niet kunnen doen. 'het is een grote scam praktijk' & 'ze annuleren op het laatste moment zomaar je vlucht, ik wacht al 6 maanden op mijn geld'. Tegelijkertijd probeerde ik ook via de website 'bestonward ticket' een uitvlucht te kopen. Een doorreis ticket weer uit het land is namelijk in Nieuw Zeeland verplicht. Maar samen met Laura en Jorick heb ik in Vietnam gemerkt dat het hebben van een deadline, in Vietnam hadden we een visum van 4 weken, het vrije gevoel van het reizen in de weg staat. En daardoor is het moeilijk om rust te nemen. Het is best moeilijk uit te leggen, want ik weet hoe luxe het is dat ik zo lang de tijd heb, normale mensen hebben namelijk gewoon 2 of 3 weken vakantie. Goed terug naar de 'best Onwardticket'. De organisatie boekt voor 12 dollar een ticket voor je, die wordt echt geboekt, blijft 48 uur geldig en wordt dan door de organisatie geannuleerd. Zo kom je dus het land in en heb je alle vrijheid om zelf te bepalen wanneer je weer verder gaat en waar je dan naar toe gaat. Je moet hem dus niet eerder dan 48 uur voor aankomst kopen. Op het laatste moment dus, waar ik niet zo van hou.. Alleen toen ik hem wilde kopen bleek dat ik een Paypal rekening nodig had, waar ik echt nog nooit van gehoord had. Gelukkig wilde Jorick helpen, zowel praktisch als met wat ontnuchterende woorden, dankjewel!

Opgelicht..
Het is tijd om kerstcadeautjes te scoren. Met elkaar bezoeken we nog een keer de souvenirs markt. Zonder Arati gaat mij het afdingen een stuk minder goed af. Ik neem graag een Boeddha beeldje mee naar huis ’13 dollar’, zegt te verkoper. Met wat pijn en moeite, betaal ik uiteindelijk 11 dollar. Oeps volgens mij echt veel te veel besef ik me even later… Jorick wil ons graag ook nog even de ‘gewone markt’ laten zien. En dus stappen we op een tuktuk driver af. Jorick geeft de naam van de markt, welke ongeveer 5 min rijden is, en spreekt 1 dollar af. We zitten in de tuktuk en Jorick ontdekt al snel dat hij compleet de verkeerde kant op gaat, wat hij aangeeft bij de chauffeur. “Komt goed, ik weet de weg”. We maken nog een tussenstop bij een benzinestation, maar ook na het tanken blijven we verkeerd rijden. Mopperend ontdekt Jorick dat de markt ondertussen al dicht is. Dan stoppen we eindelijk, aan de andere kant van de stad, bij opnieuw een souvenirs markt. We voelen de bui al hangen. Ik laat eerst iedereen uitstappen, waarna ik de man pas de afgesproken dollar geef en wegloop. Alleen Jorick vraagt aan de man of het goed is. Waarna de man roept dat het te weinig is. Hij wil minstens 4 dollar. We gaan in discussie. Hij heeft ons immers naar de verkeerde markt gebracht en van tevoren was 1 dollar afgesproken. We willen weglopen, maar dan pakt de man Jorick bij zijn arm en later bij zijn tas. Al snel komen er andere tuktuk drivers om ons heen staan. Ze zijn gelukkig niet opdringerig en luisteren ook naar onze kant van het verhaal. We zijn de situatie meer dan zat en besluiten weg te lopen. Maar de man besluit ons in zijn tuktuk te achtervolgen. Ik vraag hulp aan een oudere man in een soort ‘security pak’, volgens mij een soort parkeerwachter voor scooters. Hij kan geen woord Engels, maar met behulp van een andere jongen helpt hij ons om tot een gezamenlijke oplossing te komen. Nadat we al mopperend nogmaals 1.5 dollar hebben gegeven laat de man ons eindelijk met rust. Terwijl we verder lopen over de markt staan we alle 3 nog even na te shaken. “Wat is ons nou net overkomen?” “Heeft die man ons in het begin verkeerd begrepen?” Hij ging meteen akkoord met 1 dollar, dus het kan eigenlijk niet dat hij ons verkeerd had verstaan. Jorick ontdekt dat ons ritje met Grab rond de 1.80 dollar waard was. We hebben uiteindelijk 2.50 dollar betaald, maar zijn toch wel blij dat we niet meteen met 4 dollar akkoord waren gegaan en flink stennis hebben geschopt. We hebben helemaal geen zin meer in souvenirwinkeltjes, maar aan de zijkant van de markt ontdekken we wel een indrukwekkende slagerij. De mensen winkelen hier op de markt, zittend op hun scooter. Na een smoothie nemen we, dit keer met de veilige Grab, een tuk tuk naar het hostel. Die avond is het eindelijk tijd voor kerstcadeautjes! Ik krijg een armband, sd kaart voor foto’s en een prachtige sjaal voor in het koude Nieuw Zeeland. Dan is het echt tijd voor afscheid. We zien elkaar weer in Nederland, dat is een gek idee!

Die avond bel ik nog gezellig even met thuis, fijn om oma en opa weer even te spreken! Ik wil net gaan slapen of de deur zwaait open. Klats het grote licht aan en een dame van middelbare leeftijd stapt met een giga koffer de kamer in. Ik vraag op een gegeven moment of nu echt het grote licht uit mag. Ze moet echt nog even werken dus houdt nog een half uur haar bedlamp aan. Prima denk ik, morgenochtend merk je wel hoe irritant dat is. 6 uur mijn wekker gaat, Klats mijn bedlamp aan. En ik ben precies een half uur aan het rommelen in de kamer voor ik de Grab boek.

Tweede kerstdag: Tijd voor een nieuw avontuur
Het is 3 kwartier met de tuktuk naar het vliegveld en dus ga ik, op aanwijzen van de dame van het hostel, 4 uur van te voren weg. ’s Ochtends vroeg 6 uur en ik geniet nog een keer van alles om me heen. Monniken op scooters, rijdende winkels, mensen die zomaar oversteken, alle geluiden, de mondkapjes en de prachtige tempels. Op het vliegveld kom ik erachter dat ik lekker op tijd ben, de incheckbalie gaat pas na 1.5 uur open. Ik scoor een lekker ontbijt en brood voor onderweg en gelukkig is er Wifi. Ik heb super veel kerst en Nieuwjaars Whatsappjes gehad van allemaal lieve mensen uit Nederland, Spanje, Frankrijk, Indonesië, Brunei, Duitsland en Hongarije! Dat is echt zo speciaal en fijn!!

Oké tijd om in te checken. Dat is toch even spannend. Ben ik nou opgelicht door 'Travelgenio' of niet? Spannende momenten terwijl de vrouw achter de balie rondzoekt op haar computer. Er klopt iets niet en ze roept een collega. Overleg in het Cambodjaans en nog meer speurwerk op de computer. Dan legt ze me uit dat ik bij beide overstappen zelf mijn koffer moet gaan halen, door de douane moet en opnieuw moet inchecken. “Maar mijn eerste overstap is maar 2 uur.” “Dat zou je wel moeten kunnen halen.” Oké pff probleem voor later. Door de security en naar de Gate. Vlak voordat de Gate open gaat, staat opnieuw de dame van de balie voor mijn neus. “Ik kan het visum voor Nieuw Zeeland niet vinden in de computer, heb je die wel?” Ik overhandig haar al mijn papieren en ze loopt weg om het te checken. Jemig zeg, mijn vliegtuig gaat bijna, kom je daar nu pas mee… Gelukkig komt ze een paar minuten later terug. “Alles is in orde hoor!”.

Ik moet zeggen ‘China Eastern’ is echt top. Ik wordt vrolijk begroet bij binnenkomst “Ni hao”. Ze stouwen je echt helemaal vol met eten tijdens je vlucht. Rijst, noedels, kip, bief en de meest gekke gel achtige toetjes, met allemaal Chinese tekens.

Na 2.5 uur land ik op de vlieghaven van Kunming. WAAH ik ben in China! Super gaaf! Ik stap enthousiast in de bus! Ik moet eerst door een soort poortjes wat ze ‘Health Quarantine’ noemen. Vliegensvlug vul ik vervolgens bij de immigratie het formulier in ‘Arrival card for temporary entry foreigners’ en ga in de rij staan. Ik ontdek dat, anders bij andere landen, iedereen met een overstap door deze douane moet. En dat je, met een transfer gratis een visa voor 1 week kan krijgen. Helaas gaat mijn vlucht al over 1.5 uur, dus alsjeblieft schiet op! Ik ben aan de beurt. De dame kijkt me streng aan en roept haar collega. Die pakt mijn paspoort over en ik moet meelopen. Ik sta bij een giga balie, zo hoog dat je de persoon niet kan zien en wordt gesommeerd om in de wachtkamer te gaan zien. 1 uur en 15 min voor mijn vlucht, mijn naam wordt omgeroepen. Ik spring op! Rennen. Ik vind al snel mijn koffer. Maar ik ben natuurlijk in het ‘aankomst’ gedeelte en moet in het ‘vertrek’ gedeelte van het vliegveld zien te komen. Mijn backpack zit nog in zijn ‘flight back’, onhandig sjouw ik ermee de gangen door. Eindelijk, de juiste incheck balie. Ik sta opnieuw lang in de rij en als de dame achter de balie ook nog eens, terwijl ik aan de beurt ben, wil gaan wisselen met haar collega heb ik de neiging om het uit te schreeuwen. Rustig blijven Em.. Kunt u alstublieft opschieten ik heb nog maar een kwartiertje. Ik ren naar de security. Oke nog 10 min, waar is mijn gate? 45G. Ik ren door de gangen heen en als ik eindelijk bij gang 45 ben. Blijkt dat G betekent dat ik nog veel verder deze gang door mag rennen. Helemaal aan het eind van mijn gang vind ik de gate. Wat is het hier onmens groot en wat een stress… Ik ben echt net op tijd…

Ik ben 3 uur de tijd om bij te komen. We landen opnieuw in China, maar nu in Shanghai. We gaan bijna landen of de Chinese dame naast me vraagt waar ik naar toe ga. “Naar Auckland!”. Ze kijkt met me mee op mijn papieren. En dan blijkt dat mijn vervolgvlucht vanaf een vliegveld aan de hele andere kant van Shanghai gaat! Ik land op Shanghai (Hongqiao) en moet naar Shanghai (Pudong). En dan ontdek ik Shanghai is groot, heel groot. Ik vraag haar de oren van de kop. Zonder internet verbinding en in een land waar niet iedereen Engels kan is dit immers mijn kans op informatie. Je hebt 5 uur de tijd, zegt de vrouw, dat moet lukken! Ik heb 3 mogelijkheden: de taxi voor 30 dollar, de bus voor 3 dollar of de metro voor 7 dollar. Nou ja de bus dan natuurlijk. Maar hoe kom ik aan chinees geld? Ik leer dat 7 Chinees geld 1 dollar is. Ik bedank haar voor de info, stap in de bus, zoek naar mijn bagage en dan begint mijn avontuur. Ik probeer eerst bij de ATM geld te pinnen. Natuurlijk liep dat ding vast, bijna mijn pinpas weg.. Wat was ik blij toen hij er eindelijk uit kwam. Maar ja nog steeds geen geld.. Toen was er een aardige jongen die bracht me helemaal naar de andere kant van de hal. Hij wijst me op een groot apparaat en holt weer door. Het blijkt dat ik hiermee mijn Amerikaanse dollars kan inwisselen. Maar hiervoor moet ik eerst mijn paspoort inscannen. Nou ik heb mijn paspoort op allerlei manieren in de gleuf gedouwd, error, error, error. Dan vind ik nog een andere ATM en waag nog een keer de gok. Met mijn creditcard lukt het om een briefje van 100, iets van 15 euro denk ik, te pinnen. Helemaal blij! Oké nu naar de bus. Waar zou die zijn? Ik ontdek ergens een bordje met ‘shuttle bus’ en loop richting de uitgang waar een man van de ‘security’ de wacht houdt. Het is donker en echt mega koud, iets van 5 graden.. Hij kan geen woord Engels, dus weet niet waar de bus is. Ik laat hem mijn papieren zien en uiteindelijk begrijpt hij dat ik naar een ander vliegveld moet. Er is hier absoluut geen bus, dus ik vraag hem naar de metro. Die blijkt in het vliegveld zelf te zijn, maar omdat ik werkelijk een halve teen buiten de deur sta, mag ik absoluut niet meer daar naar binnen. En dus loop ik naar de ingang van het vliegveld. Waar ik al mijn tassen door de security moet laten gaan. WAAAAH ik kom hier net vandaan!!! Oké rustig blijven, lift zoeken, verdieping B3. Eindelijk vind ik de ticket automaat. Maar die wil met geen mogelijkheid, mijn geliefde briefje van 100 accepteren. Gelukkig zijn er 3 hele lieve studenten die me willen helpen. Ze kiezen tussen al die ingewikkelde Chinese tekens het juiste ticket en betalen ook nog eens voor mij het ticket van 7k. Ik bedank ze snel en hol naar de metro.

Ik zit ruim 1.5 uur in de metro van de ene kant van Shanghai naar de andere kant. En in die 1.5 uur heeft werkelijk niemand me aangekeken. Iedereen zit op de telefoon. Niemand die vraagt wat deze gekke backpacker met haar veel te grote tas in deze overvolle metro staat. Echt zo anders dan in Azië waar mensen graag een praatje willen maken en juist regelmatig over je grens gaan in het contact. Ik werk nog snel een banaan naar binnen, waarna ik een paar blikken krijg. Hieruit vermoed ik dat een banaan eten in de metro eigenlijk niet mag. Er mag meer niet in de metro leer ik van het animatiefilmpje die eindeloos wordt afgespeeld. Het is aardig duidelijk. Het poppetje doet eerst steeds iets fout, dan komt er een sip gezicht en een groot rood kruis en doet het poppetje vrolijk voor hoe het wel moet. Je mag niet hollen en je moet recht en rechts staan op de roltrap. En zelfs als je grootste liefde in de metro staat, moet je wachten tot iedereen voor je, zelfs die bejaarde, is ingestapt voor je mag omhelzen.

Eindelijk! Ik ben op Shanghai Pudong. Het is er opnieuw weer mega groot, maar wel mega rustig. Ik ben meteen aan de beurt bij het inchecken, bagage inleveren, immigratie, security check. Nu ben ik er! Eindelijk even bijkomen. Nou nee. Om bij mijn gate te komen moet ik opnieuw een metro in!! Daarna nog een stuk lopen en dan ben ik bij mijn gate. Ik heb gelukkig nog 2 uur de tijd voor mijn vliegtuig echt vertrekt. Ik ontmoet een meisje uit Amerika die op de Filipijnen haar vriend, die ze online heeft ontmoet, eindelijk in het echt gaat ontmoeten. Ze weet waar we onze telefoons kunnen opladen. We proberen nog wifi te bemachtigen, maar dat kan helaas alleen met een chinees telefoonnummer.. Lekker dan. Ik neem afscheid en loop opnieuw naar mijn gate. Aan de balie hangt nu een A4tje en ik ontdek dat ik alsnog naar een andere gate mag lopen.

Wat ben ik blij en ook wel een beetje trots als ik eindelijk in het vliegtuig zit. Ik heb het gefikst! Mijn laatste vlucht duurt 11 uur, dit keer in een vliegtuig van Shanghai Airlines. Super fijn met schermpje, opnieuw flink veel eten en een vriendelijk echtpaar uit Frankrijk die na driekwart jaar in Nieuw Zeeland hun dochter gaan bezoeken. Ik ga vlieg opnieuw weer door allerlei tijdsverschillen heen. En begrijp er echt niks meer van als ik wakker wordt. Het is 10 uur in de ochtend en dus 16 uur in Nieuw Zeeland, maar het is nog steeds donker buiten. Lachend weet de Fransman mij uit te leggen dat het raampje is gedimd. Het drukt op een knopje en ineens is het dag!

We gaan landen! Ik vlieg over prachtige onbewoonde eilandjes, groene bergen en blauw/groen water. Ik herken de eerste havens met zeilboten en zo nu en dan zie ik een huis. Wat een ruimte hebben ze hier zeg! Dan openen de stewardessen alle bagagerekken. We worden gewaarschuwd. Ben je astmatisch of allergisch houdt dan even je adem in. Dan lopen ze langs, ieder twee sprays in hun hand. Om mee heen beginnen mensen te proesten en te kuchen. Als we daadwerkelijk zijn geland springt iedereen van zijn stoel. Maar nee we worden gesommeerd om terug te gaan zitten. Opnieuw gaan alle bagage rekken open. Dan stappen er twee Kiwi’s het vliegtuig in. Security logo, geel hesje, beveiligingsoortje en iedere hand ‘medical spray’.  Ze tellen af en exact tegelijk lopen ze van achter het vliegtuig al sprayend helemaal naar voren. Dan zijn we schoon genoeg en mogen we eindelijk het vliegtuig uit. Schoon genoeg? Nou nee. Ik passeer wel 20 waarschuwingsbordjes van de ‘Biosecurity Control’. Verboden om fruit, groente of dierlijke producten in te voeren. “Last chance to declare ur dispose!’ Ik gooi snel mijn brood weg. Twee ondervragingen volgen, eerst bij de immigratie. “Wat ga je doen?”, “Ken je mensen hier?” ,“Hoe ga je je dan vervoeren?”. Dan bij de Biosecurity. “Heb je met deze schoenen door Vietnam en Cambodja gelopen?”, “Laat de onderkant van die schoenen eens zien”, “Eten, dieren of iets anders plantaardigs mee?”. Dan wordt ik eindelijk doorgelaten. Ik mag zelfs mijn koekjes houden! Vet ik ben in Nieuw Zeeland!

Heftig om het nieuws uit Jakarta te horen.. Gek dat ik daar, nog maar een paar maanden geleden was.. Gelukkig is familie ongedeerd. Er is helaas wel veel materiële schade. 

https://www.ad.nl/buitenland/dodental-overstromingen-jakarta-loopt-op-naar-boven-de-vijftig~a13f218b/

Mijn verhaal is alweer hartstikke lang, dus de verhalen vanuit Nieuw Zeeland komen later, wordt vervolgt!

Een tip: Voor je ooit lange vluchten boekt met skyscanner, check je vlucht heel goed!