Dag 1 tm 4, kuta (Bali)

We zijn vandaag alweer aangekomen op onze volgende bestemming: Lubuan Bajo in Flores! En wooh wat is het hier mooi!! Vanaf onze 12 persoonskamer hebben we een prachtig uitzicht over het water, de boten en de eilanden aan de overkant. Bij aankomst zagen we nog net de laatste kleuren van de zonsondergang. Nu al zin om die morgen echt te zien. De kamer is open, dus zonder ramen. Maar elk bed is voorzien van een klamboe. Dat bleek vooral bij aankomst echt nodig, we werden gewoon aangevallen door mega veel vliegende mieren. Maar na een uurtje verdwenen die weer volledig. Het aantal muggen valt me hier zat mee. De laatste keer onder een klamboe slapen was voor mij in Mozambique. Dus het was toch weer even een worsteling, hij past namelijk net niet om mijn bed. Voor de zekerheid toch maat mijn lakenzak gepakt. Ik lig nu heerlijk in mijn eigen tentje van het uitzicht en de geluiden te genieten. 

Afgelopen dagen hebben we genoten in ons hostel in kuta, Bali. Dit hostel was laura bijgebleven van haar reis 5 jaar geleden. En ik snap helemaal waarom, heerlijk zwembad, top ontbijtje en super lekkere ruime bedden. We hebben allebei wel 14 uur achter elkaar geslapen de eerste nacht! 

Het rondlopen in Kuta vond ik best overweldigend. Veel smalle straatjes, zonder stoep waar het verkeer, voornamelijk scooters langs je raast en veelvuldig toetert bij het inhalen. We hadden al vrij snel door dat je echt ruimte op moet eisen als je wilt oversteken, anders kom je echt nooit aan de overkant. Waarbij je dan weer wel heel goed moet bedenken dat ze hier links rijden.. Er is zo ontzettend veel te zien! Prachtig versierde gekleurde offer plekken, beelden en bloemen in de tuinen. Voor bijna elk huis liggen een of meer en schaaltjes met een dagelijks offer aan de goden. Je moet echt oppassen dat je niet perongeluk bovenop gaat staan. En bij sommige beelden van goden is een blinddoek omgedaan. Ik ben echt nieuwsgierig geworden naar de gebruiken en hoop hier tijdens de reis meer over te leren. 

Regelmatig zie je een gezin van twee kinderen en twee volwassenen op een scooter langs rijden. Waarbij het me opviel dat de volwassenen keurig een helm op hadden maar de kinderen nooit. Zo nu en dan wordt er door een kind tussen het drukke verkeer gefietst. Veel winkels, vaak tevens huis van een gezin zijn aan de straatkant volledig open. Waardoor je bij het langs lopen een kijkje hebt in het gezinsleven. We zijn een paar keer terug geweest bij een restaurantje van 3 tafels groot, gerund door een gezin waar ze heerlijke smoothies verkochten voor 10.000 roepiah, ongeveer 0.65 cent. 

Ook hebben we langs de school gelopen waar de kinderen, keurig in uniform naartoe liepen. En wat zijn er veel winkels! Te veel, waardoor er te veel concurrentie is. De mensen hebben het niet breed, werken hard en houden hun winkel tot 's avonds laat open. De toeristen zijn een belangrijke inkomstenbron geworden. Dat merken ook wij. Op de hoofdwegen en op het strand worden we bijna continu aangesproken, of we vervoer nodig hebben, of we een massage willen, of ze ons haar mogen vlechten, of we iets willen kopen of een restaurant binnen willen gaan. Taxi's toeteren naar ons om te vragen of we met ze mee gaan. De eerste avond zijn we door een taxi naar het hostel gebracht. Laura wist zich te herinneren dat de bleu bird taxi een meter hebben en dus een eerlijke prijs. Even zwaaien en al snel stopte er keurig een blauwe taxi met een teken van een vogeltje op het dak. We wisten de naam van ons hostel en niet het adres. De chauffeur gaf aan dat hij dat kon opzoeken en dat we alvast konden zitten. Na niet eens 10 min stopte hij  voor het hostel. Dat is 200.000 roephia. Ehm sorry van het vliegveld naar hostel was 90.000. We hielden voet bij stuk en besloten uiteindelijk 70.000 te betalen waarmee hij akkoord ging. Misschien alsnog te veel maar we waren best trots op onze onderhandeling. De volgende ochtend kwamen we erachter dat dit geen blue bird taxi met meter was maar een nepper die er bewust op lijkt. 

We zijn ook nog even op het strand geweest. Gaaf! Super hoge golven, waarop veelvuldig gesurft wordt. En dus kozen we een heerlijk plekje uit net voor de strandbedden en rolde onze handdoek uit. Hmm ik wil net met ogen dicht doen, als ik van laura hoor: waah rennen Em. Ik draai me om en weet nog net op tijd mijn tas en handdoek te pakken voor dat ik het water over mijn voeten voel gaan. Oké wat had ik mee  handoek check, tas check. Waah daar gaan mijn slippers richting zee. Gelukkig was ook laura net op tijd. Voor de mensen op de strandbedden was het zeer vermakelijk, vooral omdat het stel naast ons het water helemaal niet had zien aankomen. Ook aan ons werd surfles aangeboden, door een kerel die zich voorstelde als Henk. Ja hoor dat is niet je echte naam riepen laura en ik in koor. En dus ging hij zijn paspoort halen, zie je wel: Hengky, Nederlandse voorouders. We hebben gelachen, misschien dat we hem later deze reis nog opzoeken voor surfles!

Lubuan bajo heeft trouwens maar een klein vliegveld. Laura en ik liepen als een van de laatste het vliegveld uit. We wilden een stukje lopen om te kijken of we zelf het hostel konden vinden maar kregen hiervoor gewoon echt geen kans. Direct stonden er een stuk of acht roepende taxichauffeurs om ons heen. Oke 40.000 roephia, breng ons maar.. Jemig echt overweldigend!

Komende dagen gaan we lubuan bajo en omgeving bekijken en vanaf zondag op de boot naar de komodo eilanden! Op de boot is trouwens geen WiFi ;) 

Groetjes! 

​