Dag 13 t/m 22 Sanur & Ubud, Bali

Wooh wat gaat de tijd snel, we zijn alweer een weekje verder en ik ben inmiddels in Ubud!

Ik neem jullie eerst even mee naar vorige week zaterdag! Om 6 uur gaan onze wekkers en ik stuiter uit bed. Een busje van Red Whale brengt ons naar de haven. Wooh wat een grootte boot! En vier man crew? Wat?! Ze varen uit, alleen voor ons??? Wat een luxe! Eerst een ontbijtje en dan richting de duikspullen. Ik merk de zenuwen nu toch wel opkomen. Na uitleg van onze duikinstructeur, een dame uit Frankrijk, mogen we onze pakken aandoen. Wooh wat zijn die flessen zwaar en wat loopt dat onhandig! Rustig naar het randje van de boot, en een grote stap, roept ze.. Ik merk dat ik toch even huiver, wat als dat zware pak niet drijft? Laura mag eerst. Oké mooi Laura drijft! Een grootte stap en ik lig erin. Eerst een stukje zwemmen om te wennen aan het ademhalen door het masker. Wat lucht uit het pak en ik merk dat ik vanzelf naar beneden zak. Op 1 meter diepte moeten we allerlei oefeningen doen, zoals ons masker legen en het apparaat waardoor we ademen weggooien en uiteraard weer terug vinden. Dan gaan we echt naar beneden en ik merk dat ik het meest moeite heb met het klaren van mijn oren. Elke keer als we iets dieper gaan moet dit opnieuw en als je het niet goed doet, doet het echt zeer. Ik concentreer me op de gebaren van de duikinstructeur en krijg i.p.v. lucht een slok water binnen. Naar boven! Is mijn eerste reactie maar de instructeur houdt me tegen en helpt om het masker te legen. Dat was echt even schrikken en ik merk tijdens de duik dat ik er echt even van bij moet komen. Langzaam aan lukt het toch om te ontspannen en te genieten. De tweede duik gaat meteen goed en ik kan een uur lang genieten van de gigantische schildpadden die nu echt naast ons zwemmen. Wat gaaf, maar stiekem ben ik ook wel blij als we weer boven zijn. Het blijft een gek idee zo diep onder water.

We zijn eerder terug van het duiken dan verwacht en vragen of er misschien een zwembad in de buurt is. We worden afgezet bij een hostel met een zwembad op het dak en super mooi uitzicht over de haven. Met veel moeite halen we het allerlaatste beetje zonnebrand uit onze flesjes. Oke dat gaat toch wel hard met al die dagen op de boot. Ik zie lau langzaam veranderen in een kreeft. En dus na een paar relaxte uren gaan we op pad opzoek naar zonnebrand. Waah kijk daar, daar liggen de vissen die we vanmorgen nog gespot hebben! En zo banjeren we per ongeluk de vismarkt op. Waah Kijk een octopus en die groene vis vond ik de mooiste tijdens het snorkelen! Die gaan we proberen! De vis wordt terplekke voor ons op het vuur gebraden, terwijl wij gezellig kletsen met wat kerels uit Japan. We krijgen rijst en groente erbij, het was echt heerlijk, toch staan we het laatste beetje af aan de zielige katjes in de buurt. Ze verkopen hier trouwens voornamelijk hele dure zonnebrand die je juist wit maakt.. Ehm dat is dus juist niet de bedoeling?!

Na nog een dagje relaxen aan het zwembad en gezellige skypesessies met de familie. GEFELICITEERD ARON! Stappen we maandag weer in het vliegtuig, via Denpassar, naar Sanur. Laura heeft Sanur en het hostel uitgekozen en ik kijk mijn ogen uit als ik weer een zwembad zie. In deze kan je gewoon baantjes trekken! Blind Dog INN, hmm vreemde naam. Ik besluit wat te lezen op een zitzak, en schuif de zitzak het gras op, in de zon tegen de rand van het zwembad aan. Ineens komt er een hond keihard aanrennen en knalt vol tegen mijn zitzak op. Ik schrok me rot! Ik kijk eens goed, ohw vandaar de naam van het hostel.. Zielig! Het strand is die kant op! Hier zou het moeten zijn… Maar we zien een eindeloze rij bejaarde blanke toeristen op strandbedjes op een vies strand en daarachter giga hotels. In de hoop op een andere view lopen we het pad af richting de haven en worden al snel gek van het getrek van de verkopers. Het Kuta gevoel is weer terug, hier blijven we niet lang! We vinden overigens wel een gave zeester, die Laura nog tot leven heeft proberen te wekken, maar helaas het was niet echt haar dag. Na een lange zoektocht vinden we een hippietent waar we echt super lekkere patat met hamburgers hebben gegeten. Dat maakt wat goed.

Dinsdag! Vanavond halen we Jorick op van het vliegveld! Maar eerst naar het Turtle conservation en education centre. We krijgen uitleg over alle gruwelijkheden die de schildpadden overkomen door stroperij, visnetten en plastic. Het centrum vangt ze op, sommige kunnen terug de zee in, anderen blijven, bijvoorbeeld omdat ze een poot missen, de rest van hun leven in het centrum. Ze hebben ook hele schattige kleintjes en we besluiten beiden om er eentje te adopteren. Met het geld spaart het centrum voor een groter zwembad voor de schildpadden. Het centrum haalt eitjes op van het strand, laat ze uitkomen en zet de kleintjes na een week weer terug in zee. En dat mogen wij de volgende dag doen!

Maar nu eerst door naar Denpasar, shoppen! Na een zoektocht stappen we uitgehongerd een warong binnen die tevens een galerij blijkt te zijn. We zijn de enige en de eigenaar is super enthousiast over onze komst. Willen jullie met mij op de foto? En ja hoor ons bezoek eindigt met een volledige fotoshoot voor de facebook pagina van de zaak. Shoppen in Denpassar kan voornamelijk in grootte shopping malls. We stappen enthousiast een computer mall binnen en ik weet niet wat me overkomt. Alle verkopers beginnen door elkaar heen prijzen naar ons te roepen. We worden zowat de winkeltjes in getrokken en de laptops worden in ons handen gedrukt. Weg hier! Rennen! We belanden verder op in een shopping mall vol sarongs. Wat een bijzondere kleuren en stoffen! Een sarong is verplicht voor het bezoeken van tempels. Je kan ze ook huren voor de tempel maar dan wordt je sowieso opgelicht. Ik ben me er van bewust dat we opvallen tussen alle dames en heren in voornamelijk islamitische kleding. Toch kunnen we even rustig rond kijken. Ehm sorry willen jullie misschien met mij op de foto? Ja hoor natuurlijk, smile! Met ons ook! Smile! Oke deze man hangt wel heel erg tegen me aan. Ik kijk om me heen en zie een steeds grotere groep op ons af komen. De blik van Laura zegt genoeg. Oke ehm genoeg foto’s nu! Gelukkig wordt dit geaccepteerd en willen drie aardige dames ons laten zien hoe we de sarongs moeten dragen.

Jorick komt om 22.00 uur aan, dus op naar vliegveld. We hebben die dag de Grab app ontdekt. Hiermee kunnen we plaatselijke bewoners oproepen die ons met hun eigen auto naar onze bestemming kunnen brengen. De chauffeur zet ons af en ik kijk om me heen. Ehm waar zijn we? Ik herken het hier niet? Ik heb toch niet het verkeerde vliegveld ingevuld in de app? Laura vermoord me! Ik wil er net vandoor gaan als we ontdekken wat er aan de hand is. Dit is de internationale kant, wij zijn zelf aangekomen via binnenlandse vluchten. Gelukkig! We zijn per ongeluk op de juiste plek beland. We sneaken door de poortjes naar binnen en zien op de app het vliegtuig landen. We kiezen de perfecte herenigingsgsplek uit. Zijn jullie net aangekomen? Een kerel in uniform kijkt ons streng aan. Ehm ja dat klopt, en we wachten op een vriend. Ik zie de rest van de wachtenden mensen weggestuurd worden. Pff mooi daar komen we goed mee weg! Ik krijg nog een keer een uitgebreide uitleg over de werking van de GoPro en weet wat me te doen staat. Het moment van HET WEDERZIEN vast leggen. Een eindeloze stroom mensen gaat ons voorbij en ik sta bij iedere blonde kop in de houding om te constateren dat het hem toch nog niet is. Ik heb onderhand steeds meer de neiging om in slaap te vallen en bij Lau is de spanning en irritatie inmiddels gestegen tot een hoogtepunt. Waah waarom hebben al deze Japanners eerder een visum dan hij?  Wat overigens best leuke filmpjes heeft opgeleverd. Ik krijg uiteindelijk toestemming om naar de wc te gaan, waarna ik bij terugkomst een stuiterende energieke Jorick voor me zie staan. Ohw ja in Nederland is het nu nog geen middernacht. Welkom in Indonesië!

Na een mega lange dag wandel ik uitgeput naar de ladies dorm. In het donker duw ik tegen de deur. Waarom gaat dat rondding niet open?? Schuiven, duwen, draaien, linker deur eerst, rechts eerst. Oke ik ben hier echt te moe voor.. Sorry Lau kan je heel even meekijken? Waah welke idioot doet nou een hostel kamer op slot, hoor ik Lau roepen! Dan heb je er echt niks van begrepen, je bed ligt vol spullen.. We bonken op de deur en schijnen met de zaklamp naar binnen, maar geen beweging. Er komt nog een jongen helpen en met z’n drieën bonken we kneiterhard op de deur, waarna een schim al zuchtend de deur van het slot haalt. Tot zover het eerste contact met mijn nieuwe kamergenoten.

Na een relaxt ochtendje heeft Jorick wel zin om te ontdekken waar hij nou eigenlijk beland is. Ik zie hem vol verbazing rondlopen. Wooh moet je dat zien! En dat! Grappig om te merken dat het ons na twee weken al niet meer opvalt. Die middag hebben we ook nog een verassing voor Jorick. We gaan naar het strand. Jorick is er in de tussentijd van overtuigt dat we gaan varen met de speedboot. En heeft dan ook niks door als de ‘turtle rescue bus’ voor ons stopt. Dan krijgen we de bakjes in onze handen met Freek, Little Jorick en Henk. Wij gaan er dus vanuit dat we kerels in de zee hebben gedropt, maar of dat echt zo is kan je pas na een paar jaar zien hebben we in het education centre geleerd. Ik zie dat mijn Freek bij de eerste golf een beetje moeite heeft.  Hij wordt namelijk keihard terug gesmeten op het strand. Zielig.. Toch lukt het hem om uiteindelijk de zee te bereiken. Veel geluk!  Helaas zien we ook dat er mensen zijn die de schildpadden al helemaal uitputten door ze helemaal in het begin van strand neer te leggen en er uitgebreid mee op de foto te gaan.. Pff hopeloos.. Super maf trouwens het zand bij ons hostel in de buurt is wit, hier 5 kilometer verder op is het zwart door een vulkaan  hebben we begrepen. 

Donderdag besluiten we eensgezind dat we klaar zijn met het saaie Sanur en zijn bejaarde gasten. Eerst een tussenstop in een mega grootte Mall in Denpassar en dan op naar Ubud. We hadden de Mall gespot vanuit onze taxi. Waah moet je zien, roept Laura! Ik: Ja vet een achtbaan op het dak! Lau: He nee ik bedoel de H&M. Ohw… Oke flashback we zijn dus samen gaan interrailen door Europa. Laura heeft me die drie weken lang in elke stad de H&M in gesleurd.. Dus ja voor ik het weet sta ik in hartje Denpassar in de H&M. Het assortiment is wel aangepast aan de plaatselijke cultuur, merken we. Ik slaag niet voor een spijkerbroek en Lau niet voor een badpak. Ohw ja en Jorick mocht de kleedkamers niet in van de verkoopsters ;) . Helaas was de achtbaan ook nog dicht, maar ik mocht wel zo’n gamebrill, virtual reality bril hoor ik net van Jorick, uittesten. Echt mega eng, spinnen en zombies kwamen op me af en ik moest op een randje tussen wolkenkrabbers heen lopen. Je vergeet helemaal de echte wereld. Super maf.

Op naar Ubud, vol tempels, kunst, cultuur en dansvoorstellingen! Het hostel in ubud is ons aangeraden door een meisje in het hostel in Sanur. Weer een zwembad, chil, ik ga er bijna aan wennen. Maar onze kamer is een ander verhaal.. Het geeft ons echt de kriebels. We vinden haren op het matras en in onze dekens. En ontdekken dat we, de volgende dag naar beneden mogen verhuizen (in het stapelbed), maar dat daarvoor de matrashoes niet hoeft worden te vervangen.. Wordt dat überhaupt wel eens gedaan.. Ohw ja en de wc en douche, jullie kunnen er wel een voorstelling van maken.. Ik ben blij met mijn lakenzak! Het hostel is wel heel gezellig. Net gearriveerd en we worden al uitgenodigd om mee te gaan naar de dansvoorstelling. Ja gaaf! Ik zie dames en heren in prachtige kostuums de meest bijzondere bewegingen maken. Ze dansen zelfs met hun vingers en ogen. Cool! De voorstelling wordt iets eerder afgebroken, want het begint te regenen, onze eerste Aziatische plensbui! Als het hier regent, regent het goed!

Onderweg naar de dansvoorstelling liepen we trouwens langs een boeiende ceremonie in de tempel. Alle bezoekers dragen witte kleding. En ik zie prachtige goudkleurige instrumenten die ik nog nooit eerder heb gezien. Dan begint de stoet te lopen en komen er onder luidde muziek harige wezens voorbij. Later begrijp ik dat deze wezens de 'evil spirit' uitbeelden, die men met de stoet door de tempel tevreden willen stellen. Dit leg ik volgens mij niet helemaal goed uit want in het hindoeïsme is een balans tussen tegenstellingen van groot belang. Dus tussen goed en kwaad, zon en maan en licht en donker. In de onderwereld wonen de demonen, in de bovenwereld de goden en de mens zit hier tussenin. De goede goden hoeven dus niet perse te winnen, maar in balans zijn met de demonen. Daarom worden er zowel offers gegeven aan goede als aan kwade geesten. 

Het is vrijdag. En ik heb zin in rijstvelden! De Campuhan Ridge Walk, die moet je echt lopen, laat ik me uitleggen door Anne, het Engelse meisje uit ons Hostel. Oke even googlen en op pad samen met Laura en Yohanna, een mede Hollander die we ook in ons hostel hebben ontmoet. We belanden na een flinke wandeling bij de ingang Monkey Forest. Hier moet het pad zijn?! Nou nergens te bekennen.. Zullen we dan maar Monkey Forest in? Waah 5 euro, 5 jaar geleden was het nog gratis, hoor ik Laura roepen. Dan zien we een flinke aap doelgericht op ons aflopen. Ik stap aan de kant en zie dat de aap krijsend bovenop het meisje naast mij springt. Hij blijft net zolang krijsend aan haar arm hangen totdat ze de bus Pringles loslaat. Tevreden klimt de aap bovenop een standbeeld en vogelt al snel uit hoe hij de bus open kan maken. De bewaker ernaast staat wat schaapachtig te lachen. We kijken elkaar aan, oké hier sponseren we zeker aan mee! Shoppen dan maar!

De dag erna hebben we voor de hele dag, 10 uur!, een chauffeur/ gids geregeld voor 30 euro, super goedkoop gedeeld door vier personen, Yohanna gaat ook met ons mee. De gids kan eindeloos vertellen. Wat zijn de gebruiken, rituelen en goden hier interessant maar ingewikkeld zeg. Het merendeel dringt niet tot ons door, maar ik geniet er zeker van om op deze manier door de tempels te lopen. De gids helpt ons om, Brahma, Shiva en Vishnoe, die gezamenlijk de drieeenheid 'Trimurti' vormen te herkennen. Daarnaast zijn er nog talrijke andere goden. We bezoeken de Tegenungan waterval en drie tempels (Elefant Cave, Gunung Kawi & the holy spring tempel). De Elefant Cave ligt in een stuk jungle en bestaat uit een gave grot met olifanten erop en daarnaast een boom met giga wortels.

Om de Gunung Kawi, een tempel gemaakt in een grootte rots, zagen we de rijstvelden. De Holy spring was een beetje een teleurstelling. Waah 5 jaar geleden lagen er alleen maar lokals in het water, roept Laura! Vol verbazing kijken we naar de ‘heilige plek’ vol met lachende toeristen. Ja meditatie en joga zijn populair geworden, roept de gids.

Ohw ja nog een grappig feitje de kinderen krijgen hier, ongeacht jongen of meisje op een vaste volgorde hun naam, de eerste heet dus altijd Wayan.

Vervolgens worden we gedropt bij een koffieplantage. We proeven cacao van de boom en zien allerlei vruchten en kruiden.. Ze hebben er ook een kat die koffiebonen te eten krijgt. De bonen die hij vervolgens uitpoept schijnen een echte delicatesse te zijn. Gelukkig hou ik niet van koffie! Aan het eind van de dag worden we nog gedropt bij de bekendste rijstvelden van Bali. Waarop we een prachtig uitzicht hebben over onze medetoeristen die door de rijstvelden heen banjeren. Laura en Jorick zijn er duidelijk klaar mee. Samen met Yohanna trotseer ik nog een keer samen met mijn mede toeristen de trappen. Langzaam wordt het rustiger en genieten we toch ook hier van deze speciale plek. 

Na een heerlijk dagje vol met uitslapen, zwemmen, foto’s uitzoeken (heb er nu al te veel… mijn dropbox zit vol..) en een gezellig diner met de Engelse Anna, een Russische jongen Ivan, Yohanna en wij drieën. Ben ik vanochtend samen met Yohanna nogmaals naar de ingang va die ohw zo bekende Campuhan Ridge Walk gezocht. Helaas bleek het pad niet meer zo mooi als dat het was. Het uitzicht wordt op veel plekken belemmerd door de villa’s die er de afgelopen tijd zijn gebouwd. Zien we aan de ene kant van de weg rijstvelden, dan zijn er aan de andere kant toeristenwinkels. Tjah. We lopen verder het dorp in en zien ineens de bewoners uit alle huizen stappen in paarse kleding. We zien vrouwen lopen met versierde manden op hun hoofd vol met offers. Een jongen legt ons uit dat de komende dagen de mensen die het afgelopen 5 jaar zijn gestorven worden herdacht. De mensen die zelf geen crematie konden betalen worden opgegraven en alsnog gecremeerd. Dit ritueel vindt een keer per 5 jaar plaats en is vol van, symbolen en gebruiken en het hele dorp is betrokken. Zo wordt er tevens een beeld van een dier verbrand die symbool staat voor het dier waarop de ziel verder kan reizen. Ik merk dat hij echt trots is op de ceremonies en de betrokkenheid en vriendelijkheid van de mensen. Daarom vinden toeristen het ook zo fijn om in bali te zijn, benoemt hij. Bijzonder om op de valreep dit van Bali te zien.  

Ondanks dat het soms toeristisch was heb ik zeker genoten van bali. De bewoners zijn voortdurend met hun religie bezig. Overal staan tempels die door de gehele gemeenschap worden bezocht. Onze gids vertelde ons dat de bewoners hun dag elke dag beginnen met het aanbieden van de goden, door offers aan het altaar aan huis of in de tempel. Ook wij zagen dit dagelijks in ons hostel en in de restaurants. Leuk om op deze manier meer te leren van alle gebruiken van het Balinese hindoeïsme, een religie die verder nergens ter wereld voorkomt. Na mijn allereerste joga les, gegeven door onze hostelgenoot Anna op verzoek van Jorick. Verlaat ik morgen het eiland. We gaan met de veerboot naar java. Waar we met elkaar de Bromo vulkaan hopen te beklimmen klimmen!