Dag 23 tm 27 Banyuwangi, Probolinggo en Cemora Lawang (Bromo), Java

Daar ben ik weer met een nieuw verhaal 😉

Laura heeft nog 1 week voor haar visum verloopt en dus besluiten we om Bali te verlaten om op Java de Bromo te beklimmen. Onze reis begint met een taxi, bus en boottrip van Ubud naar Banyuwangi, een dorpje in het oosten van Java. Met de bus reizen we hiervoor vier uur lang dwars door Bali over hobbelige slingerende wegen. De buschauffeur heeft er duidelijk zin in en besluit om iedere scooter, auto en vrachtwagen ongeacht bochten of afgrond in te halen. Gewoon even toeteren en iedereen, mens of aap, springt aan de kant. Ik ben ondertussen aardig misselijk en dus ontzettend blij als de ferry in zicht komt.

We gaan met bus en al de ferry op en ik heb direct het texel gevoel! Deze ferry doet over het kleine stukje alleen een stukje langer en schommelt heerlijk heen en weer… We genieten op de boot van watermeloen en gefrituurde bladerdeeg/groente hapjes. En ik viel me direct een stuk beter. Wat is het eten hier toch lekker! We missen de bruine boterhammen al lang niet meer ;)

Aangekomen in ons hostel in Banyuwangi richt Laura zich direct op het verzorgen van de kittens. Ondertussen stappen Jorick en ik onze kamer binnen. Ohw wat een benauwd hok.. Gelukkig blijven we hier maar een nacht! Na een gebroken nacht vol muggen schrik ik wakker van Jorick. Ehm het is 10 voor 8, onze trein gaat bijna. He wat, mijn wekker is helemaal niet gegaan.. Tot onze opluchting blijkt dat we een tijdsgrens over zijn gestoken met de ferry. Onze tijd scheelt nu nog maar 5 uur met Nederland.

Rondreizen per trein door Java. We zien geen kleurrijke beelden, kleding en tempels zoals in Bali. Maar bruinkleurige dorpjes. De stenen huizen met bruin/rode daken en meestal maar 1 verdieping zijn ooit geschilderd maar zeker niet onderhouden. Dit in groot contrast met de kleurrijke glimmende moskee in het centrum van de dorpjes die boven de huisjes uitsteekt. Tussen de dorpjes zien we eindeloze groene vlaktes met rijstvelden en allerlei groentes en op de achtergrond de vulkanen. De mensen zijn hard aan het werk op het land en ik ontdek dat de rijstveldhoedjes die ik eindeloos vaak in de souveniershops in Bali heb gezien daadwerkelijk op het land gebruikt worden. Het reizen per trein gaat makkelijk. Reserveren en betalen gaat via een app. Je mag zelfs je stoel uitkiezen!

Ik word wakker in Probolinggo en ben er van overtuigd dat ze afgelopen nacht een complete kermis in het smalle straatje hebben opgetuigd. Tot mijn teleurstelling blijkt het een ijsco-scooters met een mega gezellig hoog deuntje die vanaf ’s ochtends vroeg rondjes rijdt. Probolinggo verkennen: Wat doen we aan? Ik heb me de dag ervoor rot gezweet in mijn lange katoenen broek en Laura heeft ook niet echt behoefte aan een afritsbroek. En dus teenslipper, korte broek en jurk, we gaan het gewoon proberen. En zo wandelen met z’n tweeën richting de hoofdweg. We worden continu enthousiast begroet en nageroepen. Kinderen op het schoolplein sprinten naar het hek om ons te bekijken. Ik voel me net een popster. We belanden in een gezellig restaurant waar we gelijk opgenomen worden in een warme familie. Met behulp van googletransfer lukt het ons om gesprekken te voeren. Het gezin is er zeer trots op dat ze een lichte huid hebben, bijna net zo licht als die van ons. De vrouw des huizen is zeer verbaasd dat wij op onze 26ste nog geen gezin hebben. Zij kreeg haar eerste al op haar 16de.  Ze blijkt zeer open minded. Wat is het gezellig en wat hebben we een lol met elkaar. Het afscheid wordt eindeloos uitgesteld. Vergeet ons niet! Krijgen we te lezen. En we gaan eindeloos met iedereen op de foto. Uiteindelijk wil zelfs haar man, die alles vanaf een hoekje heeft gevolgd, ook met ons op de foto. Misschien zijn we niet helemaal correct gekleed, maar we worden zeker geaccepteerd.

Vanuit Probolinggo is het nog 1,5 uur met de taxi naar het bergdorpje Cemora Lawang waar vandaan we de Bromo kunnen bekijken. De taxi regelen blijkt een uitdaging. We gaan immers richting een toeristische trekpleister die ook nog eens 2000 meter hoger ligt. En dus eist de eerste grab taxi twee keer het bedrag dat afgesproken is over de app, annuleert de tweede de boeking en rijdt de derde ineens weg als hij mij op de oprit ziet staan. Uiteindelijk vinden we via de guesthouse medewerker een taxichauffeur, die ons samen met zijn 10 jarige zoontje (jorick werd gezellig opgevouwen in de achterbak) naar boven brengt. Met klappende oren, ehm iets met duiken en klaren, geniet ik van het uitzicht.

Het is half 3 in de nacht als mijn wekker gaat. Jorick en Laura draaien zich zuchtend om, zij mogen lekker blijven liggen. Ik trek de eerste keer tijdens mijn reis mijn thermobroek en shirt en mega lange sokken aan. Pff dus toch niet voor niks mee gesjouwd. Ik stap in de jeep die ik samen met een gezellig stel uit Spanje heb geboekt. Het is mistig en donker en de ramen van de auto zijn beslagen. We rijden omhoog. Heel ver omhoog. Ik zie onze gids behendig alle kuilen ontwijken en ben blij dat het te donker is om ook maar iets van een afgrond te onderscheiden. Aan het eind van de weg staan tientallen Jeeps geparkeerd. We noteren het kenteken van onze Jeep en lopen de weg verder omhoog. Ik huur een mega veel te grootte, heerlijk warme jas, we scoren thee en koffie. Waarna we bij het uitzichtpunt komen, waar we samen met een heleboel anderen op de zonsopkomst te wachten.

Wooh wat een mooie sterrenhemel! Je kan de lampjes in het dal goed zien. Binnen een kwartiertje zien we al de eerste rode stralen, wat overgaat in allerlei kleuren. Langzaam ontdekken we het prachtige landschap om ons heen. Vulkanen met daar omheen een kring van wolken. En helaas verderop ook bosbranden.

We zien de Bromo, met een diameter van 800 m en 200 m diepte, de bekendste vulkaan van Java. In de ogen van de Javanen is het een heilige berg. De berg is met 2392 meter  niet de hoogste vulkaan, maar ligt samen met andere vulkanen in een soort zandzee. Achter de Bromo zien we de vulkaan Semeru, met 3676 m wel de hoogste van Java. De Bromo is een actieve vulkaan, wij zien dan ook de rookpluimen uit de krater komen. In 2004 is hij voor het laatst uitgebarsten waarbij twee toeristen zijn omgekomen, maar dat las ik pas na mijn bezoek 😉

Tegen 6:00 uur zijn we terug bij de Jeep. We genieten nog even bij een ander uitzichtpunten en dan rijden we naar beneden richting de bromo. We belanden in een woestijn van zwart lavazand dat door de jeeps om ons heen omhoog stuift.

De wandeling door het zand is best pittig. Sommige toeristen laten zich omhoog brengen door paarden, zielig.. Die enorme stofwolken produceren. Ik ben blij met het stofmasker dat we de dag ervoor hadden gescoord. Het pad eindigt met een lange trap. Stapje voor stapje schuifelen we de met zand bezaaide trappen op en ik voel me al snel een slechte bergbeklimmer van de Mount Everes. Dan zijn we op de top! Ik kijk mijn ogen uit. Zowel het zicht op de krater als het uitzicht op het dal is fantastisch.

Na een heleboel foto’s wandelen we rond half 9 weer terug naar de jeep. Pikzwart stap ik het hostel in en doe de rest van de dag lekker rustig aan. Die middag wandelen er twee knalrode koppen uitgeput maar enthousiast de kamer binnen. Ehm ja op de berg leek het niet zo warm, oeps… Na een dagje niks rijden we straks de berg weer af. Op weg naar nieuwe avonturen. Wordt vervolgt!

Nog wat weetjes op een rij:

• De vogel die we al 3 weken horen is geen vogel maar een gekko, soort hagedis. Die dus graag zijn naam roept en die, als hij hem te pakken heeft, je vinger nooit meer loslaat..
• Grab taxichauffeurs worden in grote steden als Ubud weggejaagd door de officiële taxichauffeurs door hun auto te slopen.
•  Witte sokken zijn tijdens backpacken niet echt handig ;)