Tel kwijt ;) Surabaya & Malang

Daar ben ik weer!! Super leuk om jullie reacties te lezen!! Echt zo bijzonder dat iedereen zo meeleeft. Ik mocht tijdens dit avontuur de camera van Aron lenen. En daar ben ik zeker blij mee. Vind het super leuk om foto's te maken. Jullie hebben er nog zoveel niet gezien!!!

De vorige blog eindigde met dat ik samen met twee rode kreeften de berg af zou gaan crossen. Dit bleek nog niet zo gemakkelijk want de avond ervoor spot Laura, voor de tweede keer deze vakantie, een hele kleine zielige kat. Hij lag in zijn eentje, met ontstoken ogen, te mauwen voor de deur van iemands huis. Na een flinke opknapbeurt en lunch was hij weer helemaal klaar om uitgezet te worden. Juichend en ook zeker een traantje weg pinkend kijken Laura en ik naar de hereniging met, wat wij vermoeden, ma en pa. Maar na een nacht aandacht en liefde van Laura denkt ons kleintje daar zelf heel anders over. Hij gaat niet naar de volwassen katten, maar blijft piepend achter ons aanlopen. En tijdens uitzet poging nummer 5 verovert hij ook mijn hart door met mijn broekspijpen te gaan spelen. Nee doorzetten nu, hij kan echt niet mee naar de grote stad en al helemaal niet naar Brunei..

We reizen van Bromo naar Probolingo met een taxichauffeur die direct in de eerste de beste bocht zijn spiegel eraf rijdt. Samen met Jorick springt hij de auto uit om het ding van de weg te rapen. En ik voel beweging, he wat beweging?! We rollen naar beneden, waar zit de handrem?? De man sprint gelukkig terug en schuift een hendeltje naar boven waardoor we nu wel echt stil staan. Oké ehm relaxt, jij gaat met Jorick mee en wij dames letten wel op de car..  Gelukkig weet Jorick precies hoe je zo'n ding weer in elkaar zet en we vervolgen onze weg. Em wil je de airco wat harder zetten? Ik kijk vragend naar alle knopjes en besluit toch even te vragen of ik er aan mag zitten. Maar dat had ik beter niet kunnen doen.. He wat? Vraagt de chauffeur en ik zie de afgrond op ons afkomen. Ehm ehm laat maar, laat maar!! Ik krijg meteen een verbod vanaf de achterbank om ook maar iets tegen onze nieuwe vriend te zeggen.

We slaan af van de hoofdweg en vervolgen onze weg via allerlei steegjes. We rijden regelmatig stijl omhoog en net zo hard weer naar beneden over de steegjes met losliggende stenen en diepe kuilen en naast ons nog steeds de afgrond. Het verbaasd me echt dat alle banden nog heel zijn. Na twintig minuten rijden geeft een jongen op een scooter aan dat we moeten omkeren. De weg naar de plek waar je geen ticket voor hoeft te betalen is dicht. Hmm toevallig, maar we laten het al snel gaan want, ehm wat, je gaat omkeren, hier?? En dus rijden we opnieuw over onze favoriete weg. Ik zie een flinke heuvel, met bocht op ons af komen. Wat is de weg smal.. De auto geeft gas, gas en nog meer gas. Bijna boven voel ik de stenen onder ons weg schuiven en zie naast me de bekende afgrond waar we naartoe slippen. Wat ben ik blij als we boven staan!

We zijn bij de Waterval. Nou ja bijna. Eerst moeten we vanaf de parkeerplaats een scooter fixen. We hebben ons goed voorbereid en slaan zelfverzekerd de eerste veel te hoge bedragen af. We gaan wel lopen. 1 min verder willen de mannen ons voor 15k per persoon (1 euro) naar de voet van de waterval rijden. En zo stap ik, voor het eerst deze reis, achter op de scooter. Wat gingen we hard! Geen idee hoe hard precies de scooters zijn opgevoerd en toevallig is de snelheidsmeter hier altijd kapot. We moeten nog een stukje lopen. En behendig sturen we een zelfbenoemde 'plaatselijke gids' weg. Ook hier waren we voor gewaarschuwd op verschillende blogs.

Bij de waterval houden Laura en ik met veel plezier en rillend van de kou, want ja voor de beste foto moet je echt onder de waterstraal staan, een fotoshoot. Geloof dat we trouwens zelf vaker zijn gefotografeerd door de mensen om ons heen dan de waterval. 'Sta ik hier goed lau? 'Ja perfect, Ja handen recht, ja super'. We zijn over de gladde stenen omhoog geklommen en ik sta onder de ijskoude harde straal mijn best te doen om vooral uit te stralen dat dat erg prettig is. Dan opeens zie ik een blauw gevaarte, dat iets weg heeft van een gigantische blauwe smurf recht op Laura af roetsjen. Pas op! Ik zie Laura al met smurf en al de afgrond in storten, maar Laura kan me nooit horen met al die herrie van het water. Gelukkig komt de vrouw in poncho net op tijd tot stilstand. Laura kijkt enkel stoïcijns achterom, met zo'n blik van dat lijkt me nou niet echt een handige plek om te gaan liggen. Oke genoeg afgronden gezien, weg hier!

Die avond komen we aan in Surabaya, de op één na grootste city op Java. En dat is even schakelen na de rust in de bergen. In Surabaya checken we in, in ons space hostel. Die laura fantastisch heeft beschreven in haar blog: Jaja, Jorick heeft altijd al een astronaut willen wezen, nu wordt dat werkelijkheid. We krijgen onze pasjes en stappen in onze kamer waar drie grote witte pods in staan. ´´Wat doen we nu?´´ We kijken Jorick hoopvol aan. Die weet al te goed hoe alles moet werken.
´´OOOH COOOL´´ zegt Jorick. ´´Wauw dat geluidje wat is dat?´´ Hij doet zijn pod open, stapt erin, doet zijn pod dicht, ennn de dames mogen zelf uitzoeken hoe de pod werkt... Terwijl we Jorick enthousiast zijn pod van de binnenkant horen verkennen (oeh er is zelfs een brandalarm!), kijken wij elkaar vragend aan. We houden de pas voor onze pod en de pod gaat open met rare geluidjes. Binnen ruikt het heerlijk schoon, er zit een tv, een flesje water, oortjes een twee kussens en een matras met deken in. Ook zit er een spiegel met rare lichtjes in. We durven die nacht de pod niet dicht te doen, ja dag straks gaat hij niet meer open..
Ik wordt 's nachts helemaal gek van alle lichtjes en geluidjes en weet dit vakkundig op te lossen door het halve systeem eruit te rukken. Eindelijk donker en stil, maar ben wel verbaasd als de volgende ochtend blijkt dat mijn telefoon niet is opgeladen.. 

De volgende dag gaan we shoppen in de grootste Mal van Surabaya, die is groot heel groot! Gelukkig heeft hij ook een H&M en ik zie Laura verliefd worden op een knaloranje badpak, die ook nog eens vet in de korting is. Enthousiast leggen we aan de verkoper uit dat passen met een alarm door het kruis niet zo handig is, dus of hij dat voor ons kan oplossen? Stomverbaasd horen we aan dat badpakken en bikini broekjes niet mogen worden gepast of geruild. Ik kijk om me heen op zoek naar een dame om te vragen hoe daar mee om te gaan. En kom al snel tot de conclusie dat de dames om me heen absoluut niet in dergelijke kleding zwemmen. Laura koopt er uiteindelijk een op de gok, maar helaas iets te klein..

We zoeken Yorick weer op in de Arabische wijk. Hier voel ik me helemaal niet op mijn gemak in mijn korte broek en met mijn H&M tas in mijn hand. De overgang van de giga Mall naar deze arme wijk is voor mij te veel. We wandelen een vismarkt binnen, waar de kerels al snel over mijn grens heen gaan door mij voor de foto dicht tegen zich aan te drukken.  Daarnaast zien we zelfs een naakt kind op de straat slapen.

Die avond neem ik afscheid van Laura en Jorick. We zien elkaar over twee weken weer in een ander land. Ik besluit van hostel te wisselen en loop nog een dagje rond door Surabaya, dit keer in mijn meest sexyloze outfit die ik in mijn backpack kon vinden. Ik scheur mijn fantastische pyama broek open in een Russische onderzeeboot, bezoek dus toch nog maar een keer de mega Mall, hol weg bij een propaganda film over de Indonesische militaire en eet een heerlijk ijsje in een oud Nederlands koloniaal ijscafe. Boeiend was het bezoek aan het voormalig ‘hotel oranje’ (Majapahit). Op het dak van dit hotel is de Indonesische vlag ontstaan. Demonstranten klommen op het dak en scheurden de blauwe streep van de Nederlandse vlag af. Na een kopje Javaanse thee met heerlijke koekjes in ‘hotel oranje’ besluit ik dat ik genoeg heb gezien van Surabaya. Op naar Malang! Ik laat me thuis brengen door een enthousiaste student met een Grabscooter die geen woord Engels spreekt: 'I sleep (gebaar gebaar) near train.' 'Train?' 'Yeah tjoeke tjoeke tjoek tjoek.' Hij kijkt me aan alsof ik gek ben geworden. Maar uiteindelijk komen we er. Het is zeker gaaf om achter op de scooter tussen het drukke verkeer te sjezen.

De rit per trein naar Malang is opnieuw fantastisch: rijstvelden, vulkanen en natuurlijk de bevolking bezig met hun dagelijkse bezigheden. Ik ben een van de weinige in de trein die tot het eind blijf zitten en wordt toch een beetje zenuwachtig als de conducteur alleen mijn kaartje controleert om te kijken of ik wel in de juiste trein zit. Maar bij aankomst merk ik dat ik me al snel op mijn gemak voel. De sfeer is een stuk relaxter dan in het drukke Surabaya. Ook de temperatuur is heerlijk, we zitten weer in de bergen. En de taxichaffeurs druppelen af als ik een keer nee zeg, wooh fijn! Ik ben naar Malang gekomen met een missie: de Tumpak Sewu Waterval bezoeken. Al in Nederland bekeek ik samen met Jorick de plaatjes van dit natuurwonder. Helaas blijk ik in het hostel een van de weinige bezoekers. Ik klets nog even met een meisje uit Surabaya die een nachtje in Malang verblijft voor een badmintonwedstrijd. Maar verder is er niet veel te beleven. Gelukkig ontmoet ik via Facebook de Limburgse Maxime. We eten samen een hapje en er is al snel een klik: Waah houd jij ook niet van saus op je hamburger en door je sla?!

Samen bezoeken we de volgende dag een Islamitisch weeshuis, een huis voor 130 kinderen. Van te voren ben ik huiverig. Google ‘weeshuistoerisme’ en je weet waarom. Na een lange research op internet en duizend vragen bij het toeristenbureau stap ik achterop de scooter. Na een uurtje rijden worden we prettig ontvangen door de leraar van het weeshuis, een jongen van onze leeftijd die wat later bleek zelf als kind in het huis is opgegroeid. De leraar spreekt gebrekkig Nederlands maar met behulp van onze gidsen maken we kennis. Hij neemt ons mee naar de moskee waar we kennismaken met 15 kinderen in de leeftijd van 14 tot 17 jaar. De leraar vraagt aan de gids om een aantal Engelse zinnen op het bord te schrijven: mijn naam is…, Ik ben … jaar oud, Ik kom uit…, mijn hobby’s zijn.., mijn droom beroep is… Om de beurt staan de kinderen voor het bord en proberen de zinnen van het bord op te dreunen. Ik merk al snel dat de betekenis van de zinnen op deze manier niet echt beklijft bij de kinderen, maar voor ons is het wel prettig om op deze manier wat van de kinderen te weten te komen. Er wordt aan ons gevraagd om een soort motivatiespeech te houden. Ik benoem dat ik het bijzonder vind om te horen dat ze allemaal een beroep kiezen waarin ze van meerwaarde voor  anderen/ de maatschappij kunnen zijn: militair, politieagent, dokter, leraar. Met behulp van de gids stellen de kinderen vragen over Nederland en we laten foto’s zien van onze familie, Nederlandse dijken en sneeuw. De sfeer is gemoedelijk en ik geniet van het ongedwongen contact. Aan het eind van de les vragen een aantal meiden of we iets in hun schrift willen schrijven. Ze willen vooral heel graag onze handtekening.

Er wordt ons een uitgebreide lunch aangeboden door de ‘moeder’ eigenaresse van het huis, waarbij ook kort benoemd wordt dat het tehuis voornamelijk kan voortbestaan door geld uit het buitenland. Toch wordt hier tijdens ons bezoek niet de nadruk opgelegd. Op het terrein is op dit moment ook de bouw bezig van een nieuwe grote moskee. En ik, ik heb heel veel vragen die ik voorzichtig probeer te stellen. Hoe ziet het dagritme van de kinderen eruit? De kinderen gaan om 9 uur naar bed en de dag begint om 3 uur met gebed en religiestudie. Naast het gaan naar school zijn er vier momenten op de dag gericht op religiestudie. Het huis wordt gerund door een stel ‘vader en moeder’ die zelf ook vier biologische kinderen hebben. Naast de leraar zijn er verder geen vaste medewerkers, wel sporadisch vrijwilligers. Ik heb een aantal keer gevraagd naar familiebezoek, maar hiervan is bij geen enkel kind sprake, wordt mij uitgelegd. Familie woont te ver weg of is niet bekend. Ik vind het lastig om met een bezoek echt hoogte te krijgen. Een van de oudste meisjes van 17 maakt extra indruk. Tijdens de les viel het al op hoe snel ze, in vergelijking met de rest, het Engels oppikt. Ze heeft de wens om dokter te worden. En geeft ons een rondleiding door het gebouw waar de meisjes slapen. Trots laat ze haar slaapkamer zien, een grootte kamer voor vier meiden die ze zelf sfeervol hebben ingericht. Ze wil ons, op ons initiatief, laten zien hoe je een hoofddoek draagt en kiest er twee uit haar eigen kast uit die precies bij onze kleding past.

We spelen nog even kort met de kinderen, ik had wat bellenblaas mee. De kinderen zijn nieuwsgierig, maar ook zeer afwachtend en komen niet echt los, wat natuurlijk aanvoelt. We maken verder nog kennis met een blinde man, die ook op het terrein woont. Hij wil graag dat we even naast hem komen zitten. We praten over de geluiden van de bouw en over dat hij precies kan horen wie er langs loopt.

Het tehuis is ook het huis van een aantal special need kinderen. Ik lees kort een verhaaltje uit de bobo voor aan een meisje waarover wordt vertelt dat ze autisme en een verstandelijke beperking heeft. Ze geniet van de aandacht en zoekt ons een aantal keer op. Ook zien we een aantal kinderen liggen op een groot kleed. Aan het eind van ons bezoek maken we kort kennis met de eigenaar ‘vader’ van het tehuis. Hij bedankt ons heel uitgebreid voor ons bezoek.

De gidsen brengen ons naar een waterval in de buurt. Hier konden we even lekker relaxen en foto’s maken. Ook loop ik met een van de gidsen door de ‘gekleurde wijk’ Kampong Warna Wasni, van Malang. Een aantal studenten hebben het idee bedacht om de wijk een ‘make-over’ te geven door de huizen allemaal een andere kleur te geven. De straten werden opgeknapt en vooral heel goed schoongemaakt. De gids legt mij uit dat de bewoners nu veel zuiniger zijn op hun wijk, zo ligt er nu veel minder afval in het water. Een stel zeer verlegen meiden vragen mij of ze me mogen interviewen over 'Health'. 

En ik maak nog kennis met een jonge schilder die ons uitnodigt in zijn atelier. Hij blijkt een grootte bewonderaar te zijn van Rembrandt en Van Gogh. Ik benoem dat het me opvalt dat hij zichzelf schildert terwijl hij ‘vast zit’. We hebben interessante gesprekken over politiek. Er is op dit moment veel onrust in Indonesië. We krijgen mee dat er wordt geprotesteerd n.a.v. wetsvoorstellen, waarin onder andere seks buiten het huwelijk strafbaar wordt gesteld. Wij zijn nog geen protesten tegengekomen, maar gister (08-10-19) is het reisadvies van buitenlandse zaken aangepast. Afgeraden wordt om naar Jakarta te reizen tijdens de wisseling van de president. We houden het in de gaten.

De volgende ochtend worden Maxime en ik vroeg in de ochtend opgepikt door weer een nieuwe gids. Op naar de Tumpak Sewu Waterval. Ik werk met moeite het witte gesuikerde brood naar binnen, dat we hebben gekocht bij een ‘bakker’, om opnieuw te concluderen dat dit brood me echt meer energie kost dan het me oplevert. Maxime legt me onderweg alles uit over carnaval, ehm Limburgs carnaval om precies te zijn. Duizend kleuren smink, een zolder vol verkleedkleding, oude wijven, Vastelaovend en Guttecoven. Er gaat een wereld voor me open! Ik zit namelijk niet zomaar bij iemand in de auto, nee Max is wereldberoemd om haar zangkunsten in Vastelaovend! Straks terug in Nederland mag ik langs komen om echt Limburgse vlaai te proeven.

We zijn er! Wat we zien vanuit het uitzichtpunt is zeker indrukwekkend, een rond gordijn van water wat meters naar beneden knettert. Maar het is niet zo indrukwekkend als de plaatjes, gemaakt via drones op internet. Wij kunnen met onze voeten op de grond naast de waterval enkel een glimp zien van de Semeru vulkaan.

We hebben het uitzichtpunt dan al snel gezien en beginnen enthousiast aan de klim naar beneden. Het duurt niet lang voor we bij een houten ladder uitkomen, waarvan we ons afvragen of hij niet ter plekke uit elkaar gaat vallen. Al snel verruilen we onze sneakers voor slippers want het pad blijkt dwars door de waterval heen te lopen. Stapje voor stapje dalen we over de gladde stenen af. Wat is het mooi en wat zijn de geluiden bijzonder.

Eenmaal beneden moesten we om bij de Tumpak Sewu te komen opnieuw allerlei curieuze bruggetjes over. Met knikkende knieën maar ook een heleboel lol vervolgen we onze weg. WOOH!! We staan onder de waterval en kijken onze ogen uit! In een soort halve cirkel komen er wel 10-15 watervallen naar beneden. Zo intens mooi! En dus houden we een fotoshoot. Daar die rots, als je daar gaat staan is het zo vet! Maxime gaat eerst, klik klik. Nu ik. En dus klim ik omhoog. Om met mijn voeten in de gladden blubber met knikkende knieën te constateren dat het toch echt wel hoog is.

Na de nodige foto’s en nog even op een steen gezeten te hebben om te genieten van het bizarre uitzicht zijn we terug naar boven gelopen. Deze route brengt ons weer langs allerlei andere watervallen, die stuk voor stuk prachtig zijn. Voornamelijk ook door de bruine rotswand waarlangs ze naar beneden denderen. Het was echt klimmen en klauteren dwars door het water over de gladden stenen om weer naar boven te komen. Waarbij ik al snel ontdek dat Maxime in haar vorige leven een berggeit is geweest. Onderweg zien we nog een afslag. Kijk Em hier kan je ook naar boven, vet! En voor ik het weet klim ik achter Maxime aan naar boven. Het was het waard we komen opnieuw bij allerlei prachtige watervallen en een gave grot uit. Eenmaal aangekomen bij de steile trap, voor het laatste stuk omhoog, valt er een jongen letterlijk voor ons neer. Oké dit is weer wat anders dan vragen om een selfie. Gelukkig weet Maxime hem weer tot leven te wekken.

Ondanks het gebrekkig Engels probeer ik een beetje contact te maken met onze gids. 'Kinderen?' 'Yes 1,2,3.' 'Boy or Girl?' '???' 'Ehm look there boy, there boy, there boy.' 'Wat zijn er veel boys op straat he Maxime?' 'We, we are girl!' De gids kijkt me aan met een glazige blik en slaat ondertussen een zijstraat in. 'Here house!' We rijden een oprit op die uitkomt op een hele grote loods. De gids drukt ons een mandarijn in onze handen en stapt naar binnen voor een pitstop. En Maxime en ik kijken onze ogen uit naar al het natuurlijk schoon wat er van alle kanten op onze car afstapt. Picture? Ja natuurlijk! We springen de auto uit! Smile! Nu snapt ook onze gids wat boys zijn 😉

Overal gekwetter om me heen. Na een nacht goed slapen sta ik ineens op de vogeltjesmarkt. In veel te kleine kooitjes zitten honderden vogeltjes, maar ook konijnen, slangen en katten. En ik, ik ben vooral heel blij dat ik er niet met Laura overheen loop!

Verder loop ik het Alun-Alun park in, waar de oorspronkelijke Nederlandse kerk nog amper te zien is naast de gigantische moskee. Waar ik trouwens weer gezellig op de foto mag.

Maar op de IJen Boulevard stap ik zo terug de koloniale tijd in. De boulevard is bedacht door Karsten, een Nederlandse architect. Net als in het voor mij bekende Holland staat iedere boom, in dit geval palmboom, kaarsrecht naast de ander met een centimeter nauwkeurige afstand. De huizen, kasten van huizen, werden bewoond door ambtenaren uit Nederlands-Indie en op dit moment door veel expats.

Ik stap in deze wijk de supermarkt in en voel me helemaal gelukkig. Het fruit, tot op de millimeter gecontroleerd op deukjes, glanst me tegemoet!! Ik gooi mijn winkelmand vol en koop twee grote bakken yoghurt. Mooi ik ben helemaal klaar voor de 7 uur durende treinreis van morgen! Ik eet die avond nog een keer in mijn geliefde ‘Oen restaurant’ een restaurant ook uit de Hollandse tijd en dus met een menu nog volledig in het Nederlands, kippensoep en krokketten. Ik wordt uitgenodigd om bij een gezin aan tafel te zitten. We kletsen tot we rond 20 uur door het personeel naar buiten worden gestuurd.

Wordt vervolgt!