Paradijs in Karimunjawa!

Het vervolg van mijn verhaal, nog steeds vanuit Bandung! Heb inderdaad hoogstwaarschijnlijk voedselvergiftiging opgelopen. Ik heb geen idee waar ik het precies heb opgelopen. De afgelopen weken hebben we regelmatig streetfood geprobeerd en heb ik me helemaal niet ziek gevoeld. De afgelopen dagen hebben we daarentegen juist in grote restaurants gegeten…

Oke terugblik dan maar. Na enkele gezellige dagen in Yogyakarta zijn we toe aan een nieuwe bestemming. Vol enthousiasme vertellen de Duitse Ann Sofie en de Indonesische Ali ons over Karimumjawa, het klinkt als het paradijs! Wij zijn om en regelen het vervoer via ons hostel.

Op onze laatste avond maken we nog een avontuur mee met Ann Sofie. Ze reist al een aantal jaren de wereld rond en heeft de afgelopen 3 weken met veel plezier in Yogyakarta gewoond. Ze voelt zich echt thuis in Yogyakarta en laat met veel plezier enkele gezellige cafeetjes zien waarin ze vrolijk wordt begroet. Die avond blijkt dat ze haar creditkaart is verloren en dat de vrienden die ze heeft gemaakt in Yogyakarta geen geld kunnen lenen. Uiteindelijk pin ik voor haar een bedrag dat haar broer vanuit Duitsland op mijn rekening stort. Reizen is fantastisch. En telkens nieuwe mensen ontmoeten is zeker een verrijking. Toch werd ik door de situatie ook bevestigd in hoe fijn het is om langdurige contacten en familie in je buurt te hebben.

’s Avonds om 23 uur worden we opgepikt door een chauffeur. We hebben een twaalf persoons bus voor ons tweeën! En dus kiezen we allebei onze eigen drie persoons bank. Wij gaan lekker slapen! Maar ondanks dat we lang uit op de banken kunnen liggen, is slapen een uitdaging. Elke keer als ik bijna in slaap val zit er weer een gat in de weg waardoor ik van de bank gelanceerd wordt. We slapen dus beide max een half uurtje. We rijden flink door en zigzaggen om alle vrachtwagens heen. We zijn dan ook ruim op tijd in de haven, waar we met onze brakke koppen plaatsnemen op de plastic krukjes bij de enige Warong in de haven.

Na een tijdje komt er een man op ons afgestapt met onze tickets. Wooh dat gaat soepel. We stappen de ferry op die om 6.30 uur de Java zee op vaart. We zien een mooie zonsopgang en ons ontbijt bestaat uit fruit, koek en chips. Al snel ontmoeten we de Nederlandse Merel en Sandra. Maxime blijkt merel nog via haar vriend te kennen ook! Super toevallig. De boot schommelt flink en langzaam aan zie ik de mensen om me heen groen weg trekken. Ik blijf rustig hapje voor hapje door eten en vooral kijken naar die horizon. En voel me eigenlijk behalve moe wel prima. Om me heen vallen steeds meer mensen op de grond in slaap.

Het is vrijdag dus er zijn veel weekendtoeristen uit Indonesië op de boot. Een meisje met een tablet kijkt eindeloos naar kinderfilmpjes met mega irritante hoge muziekjes. De ‘muziek’ staat echt knetterhard, harder kan die tablet echt niet. Dat terwijl iedereen dus om haar heen probeert te slapen. Ik wordt wel een beetje moe van de kinderliedjes, maar om ons heen vindt iedereen het de normaalste zaak van de wereld. Ook in de trein is het erg normaal om te bellen met luidspreker of film te kijken zonder koptelefoon. Mensen storen zich niet aan elkaar geluiden. Boeren, snuiven, rogelen, lekker doen, geen enkel probleem.

Ik vind een iets rustiger plekje op de zijkant van de boot en geniet van het uitzicht, overal alleen maar water. Wooh! Dan val ik in slaap. Na ruim 4.5 uur varen meren we aan in Karimunjawa.

De sfeer op het eiland is echt heel bijzonder. Iedereen is zo relaxt en vriendelijk. Een paar uur op het eiland en ik voel me helemaal ontspannen. Na alle drukte van alle steden die ik de afgelopen tijd heb bezocht voel ik me hier snel thuis. We hebben een prachtig hostel met restaurant en  dakterras met uitzicht over de zee. Even bijkomen van de reis en lekker in het schone witte bed naar een muziekje luisteren. Dan dommel een beetje weg als ik iets voel kriebelen en prikken op mijn benen. Ik kijk op en zie allemaal kleine beestjes lopen. Ik sla alles van me af en spring uit bed. Ik kijk nog eens goed. Tot mijn opluchting constateer ik met behulp van google dat het geen bedbugs zijn, maar bijtende mieren die terwijl ik in bed lag uit de houtenschotten zijn gekropen. Pff gelukkig! 

Al snel ontdekken we dat het eiland heel afhankelijk is van wat er wordt verscheept vanuit het vaste land. De dag van aankomst kunnen we namelijk niet met de scooter weg, want er was geen benzine op het eiland. Ook de kipnuggets die Maxime wilde bestellen waren op. En douchen mag ook niet te lang, want doordat het al later in het toeristen seizoen is, is de watervoorraad al bijna op.

Wakker blijven vandaag, dat is ons doel. En dus wandelen we in de hitte richting het strand. Een flinke wandeling stijl omhoog en naar beneden. We vinden een prachtig wit strand, met groene palmen en een blauwe zee. Op de terugweg hoor ik Maxime ineens roepen. Wooh moet je daar kijken. Ik tuur en tuur en vraag me hardop af wat ze ziet. Ineens zie ik het ook, een hele groep apen hoog in de bomen. Hoe langer je kijkt hoe meer je er ziet. En er zijn ook hele schattige kleintjes bij.

Karimumjawa bestaat uit 27 tropische eilandjes, waarvan de meeste onbewoond. De bewoonde eilanden Karimun en Kemuja zijn met een brugaan elkaar verbonden. Karimun in het zuiden heeft een klein dorpje, veel heuvels en witte zandstranden. Kemujan  in het noorden is wat platter en heeft grote mangrove bossen. Buiten het dorpje om loopt er maar 1 weg over het eiland, van karimun naar Kemuja.

Dus besluiten de dag erop dan ook een scooter te huren om deze weg te verkennen. Kinderen van een jaar of 8 als bestuurder van de scooter is hier de normaalste zaak van de wereld. Ze crossen vrolijk rond met hun jongere broertjes en zusjes die soms nog maar net kunnen staan. Dan kunnen wij het ook toch? Hebben jullie ervaring? Hoor ik de dame achter de balie vragen. Ehm nee ik niet, maar Maxime weet alles van scooters! De dame is tevreden met het antwoord en overhandigt Maxime de sleutels. Ik zie Maxime soepel opstappen en maak ondertussen zelf nog even snel een foto van de beschadigingen die de scooter al heeft, je weet maar nooit… Ik hoor de motor starten en Maxime weet behendig het gas te vinden. Ze geeft plank gas, echt plank gas en knalt echt bijna, bijna dwars door het muurtje voor zich. Oeps.. De remmen doen het gelukkig! Ik voel de blikken van de twee dames achter de balie in mijn rug.. Maxime kennelijk ook: Ehm ik ga wel even de heuvel aflopen. Eh ja goed idee! Sorry Maxime ik moet toegeven ik stap na dit avontuur op de parkeerplaats in eerste instantie toch een beetje met knikkende knieën achterop. We slaan links af de weg op, richting hetzelfde strand als de dag ervoor. Vergeet niet links te rijden he! En Maxime krijgt direct een vuurdoop als blijkt dat de asfaltweg overgaat in een soort zandweg met allemaal losse kiezelstenen. Crosscountry!! Maar als blijkt dat de zandweg ook stijl omhoog en naar beneden gaat besluiten we toch maar om te draaien. Em ik heb nog maar twee streepjes benzine. En als ik stil sta 1. Hmm we komen toch langs het hostel zal ik het even gaan vragen. En dus wandel ik de heuvel van ons hostel op en zie 4 zeer angstige ogen mij aankijken. WAAR IS DE SCOOTER? Ohw ehm die is beneden, we hadden alleen een vraagje over de benzine. Opgelucht antwoorden ze me dat we met twee streepjes prima de hele dag rond kunnen crossen.

Rechtsaf dan maar. We rijden de weg af en ik geniet zeker achterop. De mensen hebben hier de ruimte. Ik zie flinke vrijstaande huizen van een verdieping. Mensen hebben hier de tijd. Ze hangen veel buiten met het hele gezin. Ik zwaai dan ook vrolijk naar iedereen. Het valt me op dat er heel veel gebouwd wordt. Ik verwacht dat de sfeer in het rustige Karimumjawa over 5 jaar heel anders zal zijn. 

Wil jij nu proberen? Hoor ik Maxime vragen. Ja nu of nooit toch? Ik stap met knikkende knieën op, oké gas, rem knipperlicht. Daar gaan we! Zo cross ik, met wel 45 kilometer per uur, haha mooie blog verhalen Laura! De steile heuveltjes op en af. Ik voel me steeds meer ontspannen en heb echt plezier in het rijden. Zo relaxt nergens een zijweg te bekennen en van stoplichten hebben ze hier echt nog nooit gehoord.

Binnen drie kwartier zijn we aan de noordkant. We ontdekken een werkelijk prachtig strand: Anora Beach. Op enkele mensen na bijna privé. Wat een paradijs! Twee kinderen spelen met een zelfgebouwd bootje van een waterfles. Het kleine jongetje laat nog trots zijn aapje aan ons zien. Een verse kokosnoot bij deze familie en we besluiten de weg terug af te rijden. Waar we aan de westkust bij Sunset Beach Merel en Sandra opzoeken.

Op Sunset beach blijkt een van de jongens van het eiland met een gigantische harpoen een giga vis te hebben gevangen. Hij is zelf overigens helemaal niet tevreden over de grootte. Na de zonsondergang wordt er rijst klaargemaakt en mogen we allemaal een stuk van de vis proeven, heerlijk. er wordt een kampvuur gemaakt. We hebben een gezellige avond met een gezellige groep, kampvuur en muziek. Een aantal meiden uit allerlei verschillende landen studeren kunst, Batik, in Yogyakarta en zijn een weekendje weg op het eiland. De jongens uit Karimunjawa blijken muzikaal, ze hebben dan ook bijna de hele dag de tijd om te oefenen verklaren ze zelf. Ze hebben een gitaar en ukulele mee en zijn (voornamelijk) heel veel liefdesliedjes aan het spelen.

De avond eindigt op de vismarkt. Op de vismarkt staan verschillende vrouwen en mannen met kraampjes, hier kan je de vis die je wilt hebben aanwijzen en vervolgens wordt deze op de grill zorgvuldig en vooral heel relaxed (haast kennen ze echt niet daar) voor je klaargemaakt (€2,60 voor een volledige vis). Ik kies voor een heerlijke knalblauwe verse vis en patat van zoete aardappel.

Zondag. We worden, samen met alle meiden die we op Sunset beach hadden ontmoet, door de locals uitgenodigd om mee te gaan naar Pulau Kelic, waah ja echt waar een onbewoond eiland! Wijn, gitaar en snorkelset worden ingeladen en wij mogen tot ons grootte plezier in de achterbak van de jeep. We scheuren het hele eiland over en stuiteren echt alle kanten op. Billen blauw, haar in de knoop, maar wat hebben we een lol!

We stoppen werkelijk in het paradijs. Ik zie alle kleuren water en een kind heerlijk spelen in zijn eigen bootje. Een gezellig gekleurd bootje ons naar het eiland. Wauw wat een bijzonder sfeertje. Wat is de zee blauw! Ik weet werkelijk niet waar ik moet kijken, zo mooi.

De onderwaterwereld is ook hier weer prachtig, vooral bij de brug. Maxime bleek een beetje angstig voor de zee. Kom op de vissen bijten heus niet! Langzaam zie ik haar gelukkig meer ontspannen en genieten van alle gekleurde vissen om zich heen.

Maar Maxime blijkt een echte pechvogel. Alleen al in haar eerste week van haar reis was ze haar backpack kwijt, ontplofte haar shampoo in haar tas en werd ze ook nog eens lekker ziek. Ach ik ben wel wat gewend verklaart ze zelf nuchter. En dus hou ik mijn hart vast als ze uit het water stapt. Em ik voel iets prikken op mijn teen. Ze blijkt meters ver van het werkelijke koraal in het witte zand met haar teen een stuk ‘giftig koraal’ te hebben geraakt. Echt best knap eigenlijk! Haar grote teen is werkelijk knalrood, mega dik en er ontstaan al snel flinke blaren. Gelukkig weet Garth, een van de kerels uit Karimunjawa raad, citroen en alcohol worden gepakt. Ondanks zijn goede zorgen loopt Maxime helaas de rest van de week op Karimunjawa met een pijnlijke teen rond.

Vanaf de brug hebben we de zonsondergang bekeken, waarna weer een groot kampvuur werd gebouwd. De grotendeels dezelfde liefdesliedjes werden weer uit de kast gehaald. Ik vond aan de andere kant van het eiland een super mooi plekje. Werkelijk magisch het licht van de volle maan op het water en het geluid van de golven. Vervolgens in het donker weer terugvaren, iedereen was er stil van.

We mochten weer in de jeep! De chauffeur had duidelijk honger en lol van ons gegil, de snelheid werd flink opgehoogd. Voor we het wisten zaten we dus wederom te eten bij de vismarkt. Op advies van de locals kies ik voor de ‘red snapper’. Heerlijk!

Het is maandag. Het is een stuk rustiger op het eiland. De indonesische weekendtoeristen zijn verdwenen en ook de studenten uit Yogyakarta zijn terug naar de klas. Twee dagen lang crossen we op onze scooters met zijn vieren, Maxime, Sandra, Merel en ik, het hele eiland over. We vinden het ene privé paradijs naar het ander en de mooiste schelpen op het strand. Wat zijn ze groot! Helaas mogen ze niet in het vliegtuig mee naar Nederland, dus een foto en terug de zee in. We vinden een strand met een stijger in aanbouw, van echt prachtig steigerhout! Echt perfect voor een bed pap! Aan de overkant zien we het eiland liggen die we de dag ervoor hadden bezocht.

We komen ook de ingang van het mangrove bos tegen, met van die wortels die boven het water groeien, vet. Het bos blijkt helaas gesloten. Er zit werkelijk een giga slot op de deur, efficiënt. Alleen de deur zit nergens aan vast, niet zo efficiënt. We stappen dus behendig langs de deur de steiger van het mangrove bos op. Het was echt een heel gek mangrove bos. Er was namelijk helemaal geen water. Bij waarschuwingsbordje nummer drie, met een plaatje van een soort komodoachtig beest en een slang, kijken we nog eens goed naar onze teenslippers. Oké laten we toch maar terug gaan..

We stoppen ook nog even voor een mooie zonsondergang bij een kleine haven. Er vertrekt net een visserbootje voor het nachtwerk.

We sluiten de dag af bij het vrij westerse restaurant ‘Hakuna Matata’. Uiterraard poseren we even met ons eten voor social media, eerst even de cola uit beeld. Een paar dagen later gaan we hier ook nog een keer lunchen en stapt de serveerster enthousiast op mij af! Ik krijg de groetjes van de big Bos! Wooh!!!

Merel en Sandra nemen nog een fruitssmootie op de vismarkt. Er blijkt behalve heerlijk vers fruit ook een flinke dosis ‘plasticsoep’ in de drankjes te zitten. De vrouw van het kraampje is kennelijk gewend om het roerstaafje mee te blenderen, net kokos.

Tijdens onze tweede scooterdag zijn we helemaal naar Scandinavië gereden! Scandinavië blijkt hier alleen enkel te bestaan uit een giga mangrovenbos. Met dit keer wel water, maar ook kwallen en wat al niet meer (krokodillen?), dus we durven niet te gaan zwemmen. Met uitzicht op het mangrovenbos geeft Merel ons een spoedcursus yoga.

Waarna we verder zoeken naar een standje in de  hoop om te kunnen zwemmen. Dat ging helaas niet, er lag veel troep en het werd de komende 10 kilometer niet dieper dan enkelhoogte. Helaas! Door naar het dorpje om de hoek. Het bleek te bestaan uit 4 huisjes met als middelpunt de wc. We stappen het restaurantje binnen. Achter de balie liggen twee kinderen op de grond braaf hun huiswerk te maken. Werkelijk de hele tafel wordt vol gezet met eten door deze vriendelijke familie. We krijgen allerlei extra’s bij wat we hebben bestelt: kokoskoekjes en heerlijk verse watermeloen. Gelukkig hadden we mega honger!

We vinden dus het ene pareltje na het andere maar komen helaas ook hele vieze plekken tegen. Enkel de stranden die in het bezit zijn van iemand worden schoongemaakt. Loop je iets verder door langs het water over het strand, dan sta je voor je het weet zo in een vuilnisbelt. Piepschuim, plastic, kleding, slippers, hout, visnetten, ga maar door.. Zoals op heel veel plekken in Indonesië is er op het eiland helemaal geen afvalverwerkingssysteem. Er zijn dus twee mogelijkheden om van je afval af te komen: verbranden of dumpen. Dit zien we dus helaas continu om ons heen gebeuren... 

Doorgereden naar de Sunset Beach, waar we enthousiast door iedereen worden begroet. Hier konden we echt zwemmen en snorkelen. En vanaf de rotsen zien we opnieuw een prachtige zon met allerlei kleuren de zee in zakken. Dat gaat echt nooit vervelen. Op de vismarkt ga ik opnieuw opzoek naar tonijn. Ik had gelezen dat de tonijn hier echt de lekkerste ooit is. De afgelopen dagen was deze echter niet gevangen. Maar vandaag wel! Zelfs bij mijn vertrouwde kraampje. Yeah! Voor 30k (2 euro) koop ik een volledige tonijn en wooh wat is hij lekker. De jongens van het eiland leggen me uit dat alles op de vismarkt diie dag zelf nog is gevangen en ’s nachts wordt het restant naar Java verscheept.

We worden meegevraagd om ’s avonds mee muziek te maken op ‘de brug’. We rijden naar een vlonder die de zee in loopt met aan het einde een huisje en een plateautje midden in de zee. Hier hebben we nog uren zitten kletsen, drinken en muziek maken onder het magische maanlicht.

Donderdag, mijn laatste dag op het eiland. Ik besluit mee te gaan op snorkeltoer. Een van de dames van het hostel brengt me ’s ochtends vroeg met de scooter naar de haven. Slaapdronken stap ik de boot op waar vier enthousiaste Russen mij overenthousiast begroeten en maar wat graag helpen om aan boord te komen. Met moeite kruip ik langs de Russen op het voostebankje en neem achterin plaats naast twee even forse dames, waarvan ik al snel ontdek dat deze ook uit Rusland komen.

We gaan! Onze gids kruipt onder de banken door en opent wat plankjes in de boden om de motor te starten. De motor start en ik zie de dames naast me de randen vast pakken bij ieder golfje. Wat een herrie! Dit is even wat anders dan die super luxe cruise met laura samen. We varen de haven uit en de gids seint dat ik mijn reddingsvest uit mag doen. En dus trek ik vrolijk mijn vest uit terwijl de Russische dames zicht nog steeds angstvallig vasthouden aan de reling en de twee Indonesiërs voor me hun vest strakker aantrekken. De enthousiaste jonge gids vraagt of ik ook een sigaret wil. Daarnaast hebben we nog een hele chagrijnige kapitein, die duidelijk nog geen koffie heeft gehad. Er kan werkelijk geen glimlachje vanaf, wat echt heel bijzonder is in dit land waar iedereen altijd lacht. En er is nog een stel op de boot. Ik heb geen idee waar ze vandaan komen, want ze waren alleen met elkaar bezig. Dan maar lol maken met Russen die echt geen woord Engels konden! De eerste stop. Terwijl ik enthousiast mijn flippers aantrek ontdek ik dat de dames naast mij dus absoluut het water niet in gaan. Ze zijn bang of kunnen niet zwemmen of beiden. Ook het meisje uit Indonesië huivert bij de rand. Ze trekt angstvallig haar reddingsvest nog wat strakker aan terwijl de boot flink heen en weer schommelt omdat een van de mannelijke Russen net het water is in geknald. Ik heb eerlijk gezegd niet zo heel veel zin om tijdens het snorkelen continu een (wal)rus tegen te komen en dus zwem ik vrolijk de andere kant op. Ik geniet een kwartiertje heerlijk in mijn eentje van al het moois onderwater. Het is echt een andere wereld waar ik me helemaal in kan verliezen. Plotseling duikt er een gigantische grote schim achter het koraal vandaan. Ik schrik ontzettend, maar het blijkt geen haai maar enkel onze gids. Hij heeft een gopro mee en kan daarnaast leuke goochel trucjes in het water. Zo kan hij allemaal kringen van lucht toveren met zijn handen. Ik heb het ook geprobeerd, maar het is echt lastig.

Samen zwemmen we terug naar de boot waar ik het Indonesische meisje verkrampt in het water zie liggen. Ze heeft haar reddingsvest aan en houdt krampachtig de armen van haar vriend vast. Hij heeft geen reddingsvest, maar is nou niet echt het meest handig in het zwemmen zie ik al snel. Drijven lukt wel, gaat ook heel makkelijk in dit water, je hoeft er eigenlijk niks voor te doen. Maar hij heeft werkelijk geen idee hoe hij een stukje naar beneden kan zwemmen om dichterbij de ‘nemo’s’ te komen. Oke doe het dan maar niet, denk ik hardop…

Volgende stop, turtle point roep ik enthousiast naar de gids! Dit was mij immers beloofd bij het boeken van de boot. Ehm nee sorry.. Hij legt mij uit dat hij dat echt niet aandurft met dit gezelschap. Bij turtle point staat een stroming en de mensen op de boot kunnen daar echt niet goed genoeg voor zwemmen. Lekker dan… Ik begrijp zeker wat hij bedoeld. Maar vraag me wel echt af wat je op een snorkeltoer doet als je niet kan zwemmen.. Ondanks dat we niet naar turtle point gaan geniet ik van het moois onderwater. Terwijl de rest dicht bij de boot blijft, zwem ik samen met de gids en een van de Russische mannen die wel aardig kan zwemmen een heel eind van de boot af, heerlijk!

We stoppen op een onbewoond eiland, waar een heerlijke lunch voor ons klaarstaat. Verse vis, groente, rijst, tempe, fruit. Ik kijk mijn ogen uit. Maar ontdek al gauw dat ik niet te lang moet blijven zitten. De Russen hebben honger, echt honger. Ze graaien in het rond en scheppen hun borden overvol. Snel mik ik ook wat op mijn bord en probeer een praatje te starten. Ik ontdek dat eentje tandarts is, maar verder kom ik niet. Ach ja dan maar lekker chillen in een hangmat.

Bij de derde en laatste snorkelstop leert onze gids ons dat je de vissen kunt voeren. Hij zwemt naar de bodem. Pakt wat losliggend koraal en wrijft dit tegen elkaar aan. Dan geeft hij het aan mij. Van alle kanten komen de gekleurde vissen op mij af. Ze eten letterlijk uit mijn hand. Heel gaaf! 

Terwijl ik terug de boot op klim merk ik al gauw dat er wat aan de hand is. We missen een Rus, oeps.. Ook ik tuur de horizon af als ik de kapitein ineens hoor roepen, daar! Ik moet heel goed kijken, maar dan spot ook ik helemaal in de verte een streepje van een snorkel. De Russen beginnen te zwaaien en te brullen. Het zou wel zo iets zijn van hierheen en een naam. Maar van een respons is geen sprake, nee het streepje verplaatst zich juist nog verder van de boot af. Al mopperend in het Indonesisch wordt in alle vaart de motor aangezet en het anker opgehaald. We varen richting het eiland, waar het gelukkig net diep genoeg is voor de boot om er te komen zonder het koraal te raken. Vol verbazing begrijp ik van een van de kerels dat de man slechtzient is. Nou kennelijk ook doof, want ondanks de herrie van de motor blijft hij nog steeds richting het eiland zwemmen. En zijn snelheid verbaasd me echt. Ik ben echt stomverbaasd wat me nu weer overkomt. Ehm hallo we zijn niet in een zwembad met badmeester in rode broek, dit is de open zee met eindeloos veel water, stroming en giftig koraal.. Als we hem dan eindelijk hebben ingehaald liggen de Russen vooral in een deuk en vertrouwt de gids mij toe dat hij blij is dat we niet naar Turtle point zijn gegaan. Zucht.. 

We sluiten de snorkeldag af bij een eiland met een mangrovebos en natuurlijk een zonsondergang. Het is net Saturnus he!? Moe maar voldaan zoek ik Sandra, Merel en Maxime weer op op de vismarkt. Het wordt een late en gezellige avond met een verjaardagsfeestje van een van de medewerkers van het hostel.

Vrijdagochtend nemen we na een fantastische week, met pijn in ons hart afscheid van de groep vrienden op Karimunjawa. We stappen met z’n vieren op de ferry terug naar het vaste land. Mede dankzij de gebroken nacht lukt het me snel om in slaap te vallen op de boot. Ik mis dan ook de helft van de 5 uur durende reis. Eenmaal aangekomen in Jepara is het tijd om afscheid te nemen van Merel en Sandra, zij zouden hun reis vervolgen richting Surabaya en Malang. We scoren even snel wat te eten voor in de auto en worden ondertussen helemaal lek gestoken door de muggen. Echt niet normaal hoeveel er in de haven vliegen. Je ziet ze gewoon op je benen zitten en geen enkel muggenspul helpt.

Samen met Maxime rijd ik in twee uur richting Semarang waar we 's avonds ook afscheid van elkaar nemen. We kopen nog even snel wat in de supermarkt. Waar het jonge meisje achter de balie naar me roept: Wooh you are so beautiful. Ik werd er gewoon helemaal verlegen van. De volgende ochtend pak ik in alle vroegte de trein naar Bandung.